Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Ik denk eraan als ik mijn profielfoto op facebook wijzig. Er komen likes en mooie, lieve reacties op de foto maar ik zie iets anders dan iedereen. Ik weet nog de plek en de tijd waar deze foto door een echte fotograaf werd gemaakt. Een hele serie foto’s voor bij het artikel in de Elisabeth. Ik voel me dan nog prima. Levenslustig, vol plannen en trots dat de Elisabeth een artikel over seksueel misbruik wil plaatsen. Ik ben niet langer slachtoffer van het misbruik maar overlevende. Ik ben een sterke vrouw die al het nodige achter haar kiezen heeft. Het kan alleen nog maar beter gaan!

Als ik kijk naar mijn foto dan zie ik iemand die grenzeloos is. Die overal ja op zegt. Neem bijvoorbeeld dit interview. Het is toch alleen maar mooi als je daaraan mee mag werken? Ik zie iemand die helemaal niet comfortabel is bij het nemen van foto’s maar die zichzelf in de leukste posities dwingt om op de foto te gaan. En, zeg nou zelf, het zijn hele mooie foto’s geworden.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Het jurkje dat ik daar aan had past allang niet meer. Daar baal ik van, maar ik heb niet echt veel motivatie om er iets aan te doen. De pillen helpen hier ook niet bij. Ze bevorderen je lekkere trek, je hebt een groter hongergevoel en omdat je je niet goed voelt ga je ook nog eens troosteten.

Ik kijk nog eens naar de foto. Ik ben er ook trots op, op wat ik allemaal bereikt heb. Ik kan dan nog niet vermoeden dat het een uitputtingsslag blijkt te zijn voor mijn lichaam en geest. Ik houd een mok vast met daarop de tekst ‘Adem in, Adem uit’ naar mijn boek. Ik kreeg de mok na een lezing bij een groep prachtige vrouwen. Tuurlijk doe je dat als het je gevraagd wordt.

Een paar jaar geleden sprak ik in mijn praktijk een vrouw. Haar ouders waren overleden. Ze keek vaak naar de foto’s van met name haar moeder. De foto’s klopten niet met wat zij voelde als ze aan haar moeder dacht. Ik moedigde haar aan om op zoek te gaan naar mensen die haar moeder gekend hadden. Ze sprak een aantal tantes en langzaam maar zeker werd het plaatje compleet. De lachende vrouw op de foto was niet de lachende vrouw in het gewone leven. Ze was verwond in haar geest omdat haar moeder om het leven was gekomen door zelfdoding.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Foto’s zeggen soms zo weinig. Het doet me denken aan één van de liederen van Julie Miller:

Precious to God. (luister hier naar het lied)

She puts on her smile, just like the lipstick that she wears

She gives herself amnesia to anaesthetise the shame

She knows it isn’t real, but she can’t afford to feel…

But there’s something her soul can’t forget

She can use a smile just like a barrier

She can count the pieces of her heart

She can say her prayers and she knows all the right words

But she doesn’t know how to feel precious to God

She knows it doesn’t help to pretend to be asleep

She knows there are secrets daddies have, that little girls must keep

But she doesn’t know where children go when home is where the hurt is

She can use a smile just like a barrier

She can count the pieces of her heart

She can say her prayers and she knows all the right words

But she doesn’t know how to feel precious to God

Als de foto die je ziet niet klopt dan mag je erop vertrouwen dat God verder kijkt dan een foto of een buitenkant. Voor Hem kun je je niet verstoppen en dat hoeft ook niet want voor Hem is het helemaal oké wie je bent.

Het staat er zo mooi in 1 Samuel 16:7:

Het gaat niet om wat de mens ziet: de mens kijkt naar het uiterlijk, maar de HEER kijkt naar het hart.