Als een windhoos

‘Langzamer leven, dat is voor jou de uitdaging.’ Ik zit bij Suus mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige (SPV) voor een gesprek. Na een lange sombere episode van de bipolaire kwetsbaarheid waar ik mee te leven heb, ben ik doorgeschoten naar een riskante hoogte. En ik vind het heerlijk! Ik heb bakken energie, minder slaap nodig, volop ideeën en een heleboel dingen die ik best wel voor mezelf mag kopen.

De mensen om me heen worden er af en toe wel een beetje moe van want ik blijf maar praten. Soms hoor ik het mezelf ook doen maar het lukt me niet goed om af te remmen. Ik ben een windhoos, een wervelstorm. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo somber ben geweest of dat het ooit terug zal komen.

Afremmen

Het leven gaat snel. Niet alleen als je op grote energieke hoogte zit, zoals ik dat af en toe heb, maar ook in het algemeen. Als er nieuws is over iets dat in de wereld gebeurt is dat binnen een dag alweer onder aan de lijst van de nieuwsberichten gezakt. Neem het overlijden van de Paus. Het is groot nieuws; zondag leefde hij nog en maandag overleed hij. Alle nieuwsberichten gingen erover. Wat was de doodsoorzaak? Wanneer is de uitvaart? Hoe gaat het verder? Maar nog geen twee dagen later is er weer genoeg ander nieuws om je druk over te maken.

Ik moet afremmen volgens mijn behandelaren. Ze hebben gelijk, dat voel ik ook wel, maar hoe doe je dat? Hoe kun je langzamer leven als je een bezige bij bent en je alles leuk vindt om te doen?

RRR(R)

Voor mij is de beste oplossing om (weer) te gaan leven volgens het aloude RRR-principe. Rust Reinheid Regelmaat (en in mijn geval ook nog wat Ritalin). Ik vind het vreselijk als we het erover hebben. Hoezo rust? Ik ben niet moe of oud of… rust is niet voor mij bestemd. Maar het tegenovergestelde van rust, haast of drukte, is niet gezond. Niet op de lange termijn. Rust is het uit de weg gaan van prikkels. Een woord wat tegenwoordig echt hip is. ‘Overprikkeld, hooggevoelig en uiteindelijk burn-out als je doorgaat met de roofbouw op jezelf. Dus rust; pas op de plaats.

We bedenken hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. In ieder geval heb ik een prikkelarm plekje nodig in huis. Een gezin met vier kids is best wel druk en hoe verder mijn prikkelvaatje zich vult hoe geïrriteerder ik ben naar iedereen. We kopen een stoel; ruimen de slaapkamer grondig op en daar is ie: mijn prikkelarme hoekje. Nu moet ik er nog gaan zitten.

‘Hoe vaak heb je je deze week teruggetrokken?’ vraagt Suus als ik weer bij haar ben. ‘Uh…geen één keer.’ zeg ik eerlijk. Ik vind het nog steeds zo stom dat ik het nodig heb. Maar JW is duidelijk: ‘Ik heb liever dat je boven gaat zitten dan dat we allemaal last hebben van jouw irritatie.’ Ik moet erom lachen maar zo is het wel. Dus spreken we af dat ik na het avondeten in ieder geval naar boven ga tot de jongens naar bed gaan (of zijn). Het duurt een paar weken maar inmiddels wordt het steeds meer een gewoonte. En nu, in de vakantietijd, ga ik ook na de lunch even weg.

Genieten

Langzamer leven is een uitdaging maar als het lukt is er ook een beloning. Je kunt weer meer genieten van alles. Je hoeft geen dingen af te raffelen of zoveel achter elkaar doen dat je geen tijd hebt om stil te staan bij hoe iets was. Regelmatig denk ik nog terug aan een aantal jaar geleden waarin ik zoveel banen en functies had dat er nauwelijks tijd over was om stil te staan en bij te komen. Ik dook van het één in het ander en ik vond het allemaal geweldig. Maar het kan niet; niet op de lange termijn.

Af en toe vind ik het nog lastig en kom ik in opstand tegen mijn langzamer leven. Dan word ik ‘s nachts wakker en zou ik het liefst opstaan om me nuttig te maken. Maar wil ik me goed blijven voelen dan zal ik moeten slapen. De beste manier van langzaam leven.

Niet (alleen) voor de poes

Mijn poezen zijn hét ultieme voorbeeld. Wat ze ‘s nachts doen weet ik niet maar als ze ‘s morgens hun eten op hebben zoeken ze een warm (en prikkelarm) plekje om de dag door te brengen. Als je ze knuffelt spinnen ze en soms bewegen ze in hun slaap. Dan hebben ze vast een goede droom over een gevangen muis. Ze doen op geen enkele manier een poging om actief te worden. Dat voorbeeld mag ik volgen. Langzamer leven is niet alleen voor poezen, het is ook voor mij. En voor jou.

Als ik dit schrijf zit ik in mijn lekkere stoel op mijn slaapkamer. Ik heb de jongste naar bed gedaan en me daarna teruggetrokken. En geloof het of niet…ik geniet er van. Ik heb het prima naar mijn zin met mezelf en wie weet vind ik ook weer de rust om meer te gaan schrijven. Want een hoofd dat tot rust komt heeft weer ruimte voor andere dingen. Als de windhoos verdwijnt moet je vaak wel de schade herstellen maar als dat eenmaal gebeurd is gaat het leven weer verder alsof het nooit gewaaid heeft.