Geannuleerd

‘Ik hoop niet dat door het virus de vrouwendag niet kan doorgaan.’ Het is donderdagmiddag en ik zit samen met Sophie, met wie ik zonet alle activiteiten rondom de rouwgroep heb besproken, aan de koffie. De vrouwendag op 28 maart, mijn verjaardag. Al zo’n 170 aanmeldingen en we kunnen niet wachten tot het zover is. Vier het leven, is het thema, en dat is wat ik wil. Met heel veel vrouwen uit allerlei kerken verbonden zijn en het leven vieren.

Ik zwaai Sophie uit, roep vrolijk ‘tot vanavond!’ en open mijn laptop. 27 berichtjes gemist in de appgroep van het vrouwendagteam… ik scroll er snel doorheen, open de nieuwspagina op internet en zie het: ‘Bijeenkomsten met meer dan 100 personen annuleren.’ Het voelt alsof ik een dreun op mijn hoofd krijg.

Ik regel de hoogstnoodzakelijke dingen, een mail naar de deelnemers, een melding op de website, een bericht naar de spreekster. Dan snel mijn spullen bij elkaar zoeken voor een avond met de rouwgroep. Een avond over de invloed van een verlies op het systeem. Ieder seizoen is dat een boeiende avond en ik ben benieuwd wat het ons deze keer weer gaat brengen. De afleiding doet me goed. Ik vergeet de geannuleerde vrouwendag, het virus en alles wat daarmee samenhangt.

Als ik thuis kom is Jan Willem nog wakker. ‘Heb je je app nog gezien?’ vraagt hij. Ik heb mijn telefoon niet uit mijn tas gehaald en kijk snel wat ik gemist heb. ‘De PPT van morgen is geannuleerd’. Oh nee… wat jammer! Vrijdag is de zesde trainingsdag van de PPT waar ik mentor ben. Het thema paste zo goed in deze periode… wonderen, ziekte en genezing is het thema in de basisgroep. De cursisten uit het tweede jaar zouden aan de slag gaan met het systeem en trauma’s. Het virus gooit roet in het eten.

Verdoofd

‘Door de nieuwe maatregelen rondom het coronavirus moet ik het maagonderzoek van morgen annuleren.’ Zondagmiddag een uur of twee. Ik zit op de bank als mijn mobiel gaat. Eigenlijk hoopte ik al op dit telefoontje want ik ben bijna ziek van de zenuwen. Ik ben altijd te laat met het opnemen van mijn telefoon maar nu hoeft ie nog niet eens twee keer over te gaan. ‘Ik heb er alle begrip voor! Sterkte voor jullie daar in het ziekenhuis!’ zeg ik.

Een paar uur later is de persconferentie van de premier. We voelen hem al aankomen, want de afgelopen dagen is er veel te doen geweest rondom het wel of niet open houden van de scholen. Onze middelste kreeg op vrijdag al de opdracht vanuit school om zoveel mogelijk boeken mee naar huis te nemen. Een onmiddellijke sluiting van scholen, kinderopvang en horeca tot 6 april. Het klinkt als een onwerkelijke boodschap. Ik laat het tot me doordringen… De twee jongsten thuis, de oudste loopt stage… gaat dat ook stoppen? Sluiting van de horeca… dat wordt ook niet uit eten op mijn verjaardag. De troostprijs voor mijn gezin omdat ik mijn verjaardag met alleen maar vrouwen wilde vieren…

Maandagochtend voel ik me vreemd. Een beetje verdoofd zit ik aan mijn ontbijt. Eigenlijk zou ik nuchter moeten zijn vandaag. Dat is niet meer nodig dankzij het virus dat alle lagen van de bevolking geweld aan doet. Ik kijk in mijn agenda en bedenk me wat ik met de afspraken in mijn praktijk zal doen. Kunnen die nog wel doorgaan? Is dat verantwoord? De dinsdag is nog een lege dag in mijn agenda. Ik zou spreken op een vrouwenochtend maar ook die is geannuleerd. Er komt een mail binnen van iemand die de afspraak met mij annuleert. Ze is nodig in de zorg.

Virus

Maandagavond kijken we met onze gezinshuiskinderen naar de toespraak van de premier. Ik vind het indrukwekkend… wat een impact heeft dit virus op de hele samenleving! Bizar… en dan zie ik nog maar een heel klein stukje en ken ik nog geen mensen persoonlijk die ziek zijn.

Na de toespraak van de premier beleef ik mijn eerste ‘zoom’ avontuur. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ‘zoom’ blijkt een programma te zijn waarbij je met meerdere mensen tegelijk kunt praten, vergaderen of wat dan ook. De netwerkavond van Kempler, geannuleerd wegens het virus, kan op deze manier toch plaatsvinden. Het is even zoeken, onwennig en ik moet moeite doen om ook niet elke keer te gaan lachen als ik al die hoofden zie. Maar het werkt. We hebben een goede avond met elkaar, gaan zelfs in groepjes uiteen en ik weet wat mij te doen staat.

Zoom zal dé manier worden om in deze periode mijn praktijk draaiend te houden. Ik moet zelf over een drempel heen, want ik houd niet van bellen, laat staan van een beeldverbinding, maar als ik zo toch iets kan doen, dan wil ik dat.

Applaus

Het is dinsdagavond 20.00 uur. Ik sta op de stoep voor onze voordeur. Ergens op het plein begint iemand te klappen. Ik doe mee… zo hard ik kan… een applaus voor iedereen die in de zorg werkt. Ik laat de namen en gezichten van hen die ik ken door mijn gedachten gaan. Maar er zijn er meer. Ik applaudisseer ook voor iedereen in het onderwijs. Wat is er hard gewerkt de afgelopen dagen. Wat een inzet en creativiteit om de scholing, het onderwijs, doorgang te laten vinden. Ja, het vraagt veel van ouders, maar wat vraag het ook veel van de leerkrachten en het ondersteunend personeel! Ik klap tot mijn armen de beweging niet meer willen maken en mijn handen zeer doen.

Woensdagochtend om kwart voor tien mag ik me op de basisschool melden. Ik rijd er met de auto naartoe. Ik voel me nog steeds een beetje vreemd, alsof ik in een droomwereld leef. Bij de school staan, op gepaste afstand van elkaar, wat ouders te praten. Ik loop er langs en zoek het lokaal van onze jongste op. De juf en meester zijn in de klas, druk bezig met papieren, boeken en het kopieerapparaat. Sommige tafels zijn leeg, op andere liggen stapeltjes boeken, schriften en werkbladen. Wat raar, wat onwerkelijk… ik stop alles in een grote tas, haal het leesboek ook nog uit het laatje en neem er nog een paar extra mee.

Thuis zitten de kids al aan tafel. Om half tien is de thuisschool gestart… de website van de Driestar, de school van de middelste, is al overbelast. Maar er is genoeg te doen. De twee jongsten storten zich op hun schoolwerk. De oudste heeft nog niets te doen gekregen en vermaakt zich op de playstation.

Vier het leven!

De eerste thuis-school-week zit erop. Langzaam maar zeker kom ik zelf ook weer wat uit mijn verdoofde toestand. Ik voel me niet lekker, gelukkig geen corona maar een hele gewone blaasontsteking. Een bezoekje aan de huisarts doet me nog meer beseffen hoe groot de impact van het virus is. Ik mag slechts op afspraak naar de praktijk komen. Op het afgesproken tijdstip kom ik aan bij het gezondheidscentrum. Bij de deur staat een oude man, een beetje krom, met een plastic zakje met medicijnen. ‘We mogen niet naar binnen!’ zegt hij terwijl hij wijst naar de brieven die op de deur zijn geplakt. De man is duidelijk van slag. Ik help hem even op weg en loop zelf door naar de huisartsenpraktijk.

Een lege wachtkamer, het rolluik van de assistenten gesloten, telefoons die de hele tijd gaan en flarden van gesprekken. ‘Om welke klachten gaat het? Heeft u er koorts bij?’ ‘Dat moet ik moet de dokter overleggen, ik bel u terug!’ ‘Dus als ik het goed begrijp zijn de klachten niet verergerd?’ ‘Neemt u alstublieft contact op als de koorts nog hoger wordt!’ Opeens zit ik midden in de wereld van het coronavirus. Er zijn dus echt heel veel zieke mensen… Ik denk nog even terug aan het applaus op dinsdagavond. Dik verdiend… en in gedachten applaudisseer ik ook nog even voor de assistenten van de huisartsen.

Twintig minuten later rijd ik weer naar huis. Met een antibioticakuur tegen de blaasontsteking. Gelukkig iets dat niet besmettelijk is en waar iets aan te doen is. Ik voel me dankbaar. ‘Vier het leven, vier elkaar…’ zingt het in mijn hoofd. Eén van de liedjes van Op en Top Vrouw die we op de vrouwendag wilden zingen. En dat ga ik doen. Het leven vieren mét, of ondanks, een virus.

Zorg voor elkaar

Voor heel veel van ons staat het leven op z’n kop door alle maatregelen die er zijn. Misschien kun je je ouders of kind niet meer bezoeken omdat ze in een instelling wonen. Zijn er zorgen om financiën of werk. Gaan de therapieën van kinderen opeens niet meer door en is er ook geen opvang of speciaal onderwijs. Misschien ben je ziek, heb je klachten of is er iemand in je omgeving getroffen. Kun je geen afscheid nemen omdat er strikte regels zijn bij uitvaarten en condoleances. Wellicht ben je bang, voel je je eenzaam of durf je de straat niet op.

Laten we omzien naar elkaar in deze tijd! Wees creatief en attent. Als bezoeken niet meer kan, zijn er ook nog andere manieren voor contact. Een kaartje of brief, telefoneren of beeldbellen, een tasje met boodschappen aan de deur, een maaltijd voor die oude man of vrouw in de straat. En laten we ook een beetje extra zorgen voor al die mensen die zich met man en macht inzetten in de zorg, het onderwijs, de samenleving en de politiek! Leven met een virus vraagt van iedereen een inspanning.

Houd de humor erin! Humor relativeert en ontspant. Een vrolijk hart bevordert de genezing (Spreuken 17:22) en werkt ook uitermate goed voor de mensen om je heen. Ik geniet van alle grappige filmpjes, plaatjes en teksten die ik langs zie komen. Ik deel ze in onze gezinshuisapp en met elkaar lachen we erom.

Niet te streng voor jezelf

Leven met een virus… er zullen ouders zijn die het prima vinden. De kids thuis, voor juf of meester spelen, ritme in de dag houden en gewoon rustig doordraaien. Maar ik ken ook anderen. Moeders die op normale schooldagen opgelucht ademhalen als ze de kids de deur uit hebben. Ouders die beperkt zijn in hun energie of zelf te kampen hebben met ziekte of burn out. Voor hen is dit een super intensieve tijd. Tegen jullie wil ik zeggen: Leg de lat zo laag mogelijk! Kijk niet naar al die zogenaamd perfect thuis school gevende ouders die met picto’s en schema’s hun kinderen keurig aan tafel hebben zitten. Wees tevreden als het je lukt om de noodzakelijke taken af te krijgen. En lukt dat niet… geen paniek! Vele ouders met jou zitten in hetzelfde schuitje en je kinderen krijgen echt geen ontwikkelings- of leerachterstand van een paar weken (of misschien een paar maanden) thuis blijven.

Wees niet te streng voor jezelf als je normaal gesproken al alle zeilen moet bijzetten om de dag door te komen. Het hoeft niet perfect! Doe de noodzakelijke dingen, laat eens wat liggen wat echt wel kan wachten en probeer vooral ook te ontspannen. Ga wandelen, lees een boek, doe een simpel spelletje, ga netflixen of bel iemand op die je al lang niet gesproken hebt.

Schroom niet om hulp te vragen aan anderen als je dat nodig hebt. Iemand die een boodschap voor je doet, wil koken, of die een praktisch klusje voor je kan doen. Voel je je alleen? Zoek zelf ook contact! Heb je contacten genoeg? Bel eens iemand op die in een kleine wereld leeft. Laten we het eenzaamheidsvirus, zoals de koning dat zo treffend noemde, bestrijden waar we kunnen.

Vier het leven, ook het leven met een virus!

Informatie:
Gesprekken in mijn praktijk kunnen via beeldbellen doorgang vinden.
23 maart 2020 online workshop 'Schrijven'