Zoveel vrouwen, zoveel kerken
Afgelopen zaterdag, de jaarlijkse vrouwendag die ik met nog twee andere vrouwen organiseer. Meer dan 130 vrouwen verzamelen zich in het gebouw dat op zondag als kerk gebruikt wordt. Ik mag de dag aan elkaar praten en dat maakt dat ik een prachtig zicht heb vanaf het podium. Ik vraag de vrouwen zich even aan elkaar voor te stellen en kijk de zaal in.
Moeders en dochters, vriendinnen, vrouwen die elkaar uit de kerk of van het schoolplein kennen, zussen, nichten, tantes, buurvrouwen… allemaal geven ze elkaar een hand. Vandaag horen we bij elkaar. Ik voel me verbonden met deze vrouwen. Ze komen overal vandaan. Uit allerlei verschillende woonplaatsen en uit allerlei verschillende kerken. PKN, gereformeerd, vrijgemaakt, evangelisch, baptist, pinkster, gereformeerde gemeente, katholiek, zoveel vrouwen, zoveel kerken.
We zingen met elkaar. Liederen over Gods grootheid, liefde en trouw. Zingen bindt samen, verbindt aan God en aan elkaar. Ik zing uit volle borst mee. Ik voel me thuis hier, het voelt als familie. Als laatste lied zingen we ‘Groot is Uw trouw ied’re morgen opnieuw. Groot is Uw trouw, U blijft altijd dezelfde. Groot is Uw trouw die zal blijven bestaan. Groot is Uw trouw tot in eeuwigheid.’ We zingen het elkaar toe en ik maak oogcontact met de vrouwen om mij heen.
Eén kerk
Een aantal weken geleden was ik voor het eerst sinds lange tijd in een trouwdienst. Daar las de predikant de geloofsbelijdenis voor die ik vanaf mijn kindertijd zondag in zondag uit gehoord heb. Een prachtige belijdenis waar de fundamenten van het christelijk geloof in benoemd staan. Ik luister met aandacht en word geraakt door deze woorden:
‘Ik geloof in één heilige, algemene, christelijke kerk.’
Mijn gedachten blijven hangen bij deze woorden terwijl ik de kerk rondkijk. Het bruidspaar, hun familie, de aanwezigen, allemaal uit verschillende kerken en vanavond als één kerk bij elkaar. Muren en verschillen vallen weg omdat het vandaag gaat over liefde.
Ik worstel al jaren met het fenomeen ‘kerk’. Hoe meer kerken en stromingen ik van binnenuit heb leren kennen hoe moeilijker ik het vind om me ergens aan te verbinden. Een tijdje geleden heb ik gekscherend bedacht dat ik me gewoon bij zoveel mogelijk kerken tegelijk ga inschrijven. Want waarom moet je kiezen voor één kerk? Alsof je met de keuze voor één kerk zegt dat die de waarheid in pacht heeft en dat de andere kerken iets missen of fout zitten.
Jezus’ onverhoorde gebed
Korte tijd voordat Jezus’ tijd op aarde tot een einde kwam bad Hij tot Zijn Vader. Een gebed uit de grond van Zijn hart:
Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals U in mij bent en Ik in U, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat U Mij hebt gezonden. Ik heb hen laten delen in de grootheid die U Mij gegeven hebt, opdat zij één zijn zoals wij: Ik in hen en U in Mij. Dan zullen zij volkomen één zijn en zal de wereld begrijpen dat U Mij hebt gezonden, en dat U hen liefhad zoals U Mij liefhad. (Johannes 17:21-23)
Het tegendeel van dit gebed lijkt waarheid te zijn geworden. Opdat zij allen één zijn… de afgelopen honderden jaren zijn scheuringen, afsplitsingen, nieuwe stromingen en groepen aan de orde van de dag. Wat afschuwelijk. En, wat wij, christenen, vergeten, is dat er de wereld naar ons kijkt. Met argusogen. Van onze ruzies en scheidingen gaat alles behalve een getuigenis uit.
De woorden van Jezus ‘dan zullen ze begrijpen dat U hen liefhad zoals U Mij liefhad’ treffen mij elke keer weer. Onze onderlinge liefde mag een afschaduwing zijn van Gods liefde voor ons. En met de verdeeldheid die ontstaan is en de onderlinge verschillen waar we elkaar op veroordelen brokkelen wij het beeld van Gods liefde voor ons mensen af.
Naar welke kerk ga jij?
De vrouwendag, een dag waarop kerkmuren verdwijnen en Gods liefde zichtbaar en voelbaar aanwezig is. Een bruiloft waar de liefde ons allemaal één maakt. Gelukkig zijn er nog wel meer van deze gelegenheden. Toch vind ik het pijnlijk en beschamend dat we conferenties als Opwekking, New Wine en Vrij Zijn moeten bezoeken om daar samen één te zijn. Vervolgens trekken we ons weer terug achter de muren van onze eigen kerk.
Naar welke kerk ga jij? Een vraag die heel gebruikelijk is, maar eigenlijk vooral verdrietig. Al een paar jaar geleden schreef ik in een blog: ik word steeds meer christen en steeds minder kerkmens. Zo beleef ik het nog steeds. En na die bruiloft is het mij helder geworden waar ik lid van ben: van de heilige algemene christelijke kerk!
Heilig in de zin dat we apart gezet zijn door God om Zijn aanwezigheid en liefde op aarde te weerspiegelen. Zeker niet heilig in de zin van perfect of zonder zonde. Dat gaan we hier niet redden. Algemeen in de betekenis van ‘in algemene zin, niet in bijzonderheden’ wat voor mij wil zeggen dat ik me focus op de kern van het evangelie en niet op randzaken. Christelijk omdat Christus het middelpunt is van waar het geloof om draait. Hij, Jezus Christus als middelaar tussen God en mensen. Kerk als verzameling mensen, hier in huis, in mijn omgeving, op zondag in de samenkomsten, wereldwijd in alle plaatsen.
Verbonden
Op de vrouwendag voel ik me verbonden met al die vrouwen in de zaal. Ze hoeven niet allemaal mijn vriendinnen te worden en er zullen er best bij zijn met wie het zal schuren maar we horen bij elkaar. We zijn een heilige algemene christelijke kerk.
Als ik de rouwgroep begeleid en we met een groep van 13 mensen bij elkaar zijn om stil te staan bij het leven met verlies, weet ik me verbonden en is dat op die avond mijn kerk.
Op bruiloften, feesten, begrafenissen, op het schoolplein, met vrienden, overal waar ik andere christenen ontmoet is die heilige algemene christelijke kerk. Overal waar ik samen ben met andere gelovigen vertegenwoordigen we God op aarde. Dat heb ik niet zelf bedacht maar dat zijn Jezus’ eigen woorden:
Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden. (Matteüs 18:20)
Dus als je mij vraagt van welke kerk ik lid ben dan weet je nu het antwoord: van de heilige algemene christelijke kerk. Ik hoop dat ik jou daar tegenkom want ik voel me graag met velen verbonden. En mijn gebed is dat Jezus’ onverhoorde gebed uit gaat komen!
Dan zullen zij volkomen één zijn en zal de wereld begrijpen dat U Mij hebt gezonden, en dat U hen liefhad zoals U Mij liefhad.
Mooi blog, ik heb dat gebed van Jezus zo nooit eerder bekeken, dank je wel.
Ook ik hoop dat Zijn gebed verhoord word, wat hebben we dat nodig.