Afscheid nemen

Het is zo’n periode van afscheid nemen. Afscheid van de basisschool, van de middelbare school, misschien wel van thuis omdat je ergens anders gaat studeren. Ik ben er nog nooit goed in geweest en nog steeds lukt het me slecht. Ik ga al huilen als ik na een tweedaags kloosterweekend, waarin je elkaar nauwelijks beter leert kennen, afscheid moet nemen. Ik huil al bij voorbaat als ik weet dat er weer een afscheid aankomt.

En dat komt er. Bob, mijn leuke, spontane, betrokken en kundige SPV (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) heeft een andere baan. Ik hoorde het twee weken geleden van mijn psychiater. Gelukkig maar voor Bob, want nu kan ik aan het idee wennen voordat ik hem a.s. woensdag zie.

Het heft in handen

Ik heb in mijn leven een manier gevonden waardoor afscheid nemen minder erg wordt. Ik geef toe, het verdient niet de schoonheidsprijs, maar meestal werkt het wel. In plaats dat mensen van mij weggaan, ga ik bij mensen weg. Ik neem het heft in eigen handen zodat ik niet zo bezeerd raak. Ik voel me dan sterk en niet te raken. Ik láát me niet raken. Een harnas om mijn ziel houdt de pijn weg.

Het nadeel van deze manier is dat ik ook niet makkelijk iemand in mijn leven binnenlaat. Hechten aan iemand is ingewikkeld voor mij. Des te mooier en bijzonderder is mijn band met Bob. Ik weet dat hij ‘maar’ hulpverlener is maar ergens onderweg durfde ik hem toe te laten in mijn leven en mijn honderden niet kloppende gedachten. Hij had altijd geduld, zorgde ervoor dat ik beter naar huis ging dan dat ik binnenkwam en heel vaak lachten we ook om de dingen.

Hoe dan?

Het is een feit. Bob gaat weg en ik kan dat niet veranderen. In mijn gedachten de laatste weken heb ik tientallen manieren bedacht om hier zo goed als het gaat doorheen te komen. Ik zou a.s. woensdag kunnen zeggen dat het mijn laatste gesprek is. Een cold turkey afscheid zeg maar. Ik heb ook bedacht dat hij best één dag in de drie weken op mijn locatie kan werken voor zijn leukste cliënten waar ik er dan natuurlijk één van ben. Misschien lukt het mij om hem over te halen zodat hij spijt krijgt van zijn beslissing. Het werkt natuurlijk allemaal niet.

Dus wacht ik het af terwijl ik in mijn hoofd een goed gesmeerde machine heb die uitvluchten fabriceert. Toch is er ook iets anders. Een heel voorzichtige gedachte dat ik hier ook iets van kan leren. Dat mijn bodem niet wegzakt als ik dag zeg tegen iemand. Dat afscheid nemen best ook wel pijn mag doen. Ik kan wel tegen een stootje toch?

Wordt vervolgd

Ik weet niet hoe het verder gaat, ook dat is een lastige voor mij. Er zal een nieuwe SPV komen, maar hoe zal dat zijn? En… durf ik hem een kans te geven om mij te leren kennen? Ik voel me nu vooral op mijn hoede, teruggetrokken en rondjes lopend in mijn eigen doolhof. Ik zie wel hoe het loopt en hoe ik zal reageren op deze voor mij grote verandering. Ik ben gewoon een beetje bang en dat mag best.