Niets te klagen
Ik kamp al sinds mijn puberteit met depressieve periodes. Inmiddels weet ik dat deze periodes onderdeel uitmaakten van een bipolaire stoornis waarbij depressie en manie zich (soms in hoog tempo) afwisselden. Nog steeds kan de somberheid, de grote zwarte wolk, me overvallen. Ik word er gewoon mee wakker.
Misschien ken je mensen in je omgeving of herken je zelf depressie in jouw leven. Uiterlijk is er niets aan de hand. Als ik kijk naar mezelf heb ik alle reden om gelukkig te zijn. Ik ben al bijna 27 jaar getrouwd met de beste man die er is. We hebben een bijzonder gezin, een gezinshuis, waarvoor we in een ruim huis wonen. Ik heb vrienden en kennissen. Sinds twee jaar ben ik gezegend met een deskundige maar ook hartelijke psychiater en een heerlijk nuchtere sociaal psychiatrisch verpleegkundige. We hebben geen geldzorgen, kunnen zelfs sparen, op vakantie gaan en zo af en toe wat extra’s doen met het gezin. Niets te klagen toch?
Taboe
‘Ik zou willen dat ik mijn hoofd een poosje in het gips kon doen’ zucht ik weleens. Dan zou het zichtbaar worden dat er wel degelijk iets aan de hand is. Iets dat tijd kost om te herstellen, of beter gezegd iets waar je weer meer grip op krijgt. Depressie zit aan de binnenkant en daar zit meteen ook het lastige. Ik voel het, sleep het mee, kom de dagen nauwelijks door, heb nergens zin in en trek me het liefst terug. Maar van buiten ziet niemand het. Nou, misschien iemand die me goed kent. Die zal aan mijn gezicht, houding of oogopslag zien hoe laat het is.
Hoewel bijna 10% van de bevolking kampt met een (periode van) depressie zijn we er niet zo open over met elkaar. Liever schuiven we het af op een burn-out die tegenwoordig algemeen geaccepteerd is. Er rust een taboe op. Net als op vele andere psychische en psychiatrische stoornissen.
Boosheid
Ik heb nog niet echt goed grip om mijn depressieve episodes. Ze overvallen me en heel vaak kan ik geen reden bedenken waardoor het gekomen is. met hulp van gesprekken met mijn psychiater en spv kom ik er wel weer uit. Maar omdat het zo onvoorspelbaar is, ben ik bang dat het terugkomt. Dat na zonneschijn regen komt. Ik zet me schrap en ik ben boos op mezelf dat het me weer is overkomen.
Maar onlangs had ik een nieuwe ervaring. Mijn psychiater vertelde me dat mijn spv een andere baan had. Mijn eerste reactie was verdriet. Ik heb de afgelopen twee jaar alles met hem gedeeld en nu vertrekt hij gewoon? Het voelde als in de steek gelaten worden. Ik liep een dag met een brok in mijn keel. Na een onrustige nacht werd ik wakker. De situatie was nog steeds hetzelfde maar bij mij was er iets veranderd. Ik was woest. Geheel onterecht natuurlijk maar het was er. In gedachten voerde ik woedende gesprekken en maakte ik hem voor alles uit. En… ik ging als een malle opruimen en schoonmaken. De boosheid, het verdriet, de machteloosheid werkte ik er uit.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik het: ik was er weer uit. De donkere wolk was (waarschijnlijk door mijn heftigheid) weggeblazen. Opeens begreep ik dat er wel eens gezegd word dat depressie ingeslikte woede is.
Niet alleen
Een depressie zorgt er meestal voor dat je je terugtrekt in jezelf. Je doet er niet meer toe, denk je. Het is beter als je verdwijnt. Er kunnen gedachten aan zelfdoding zijn. Langzaam maar zeker isoleer je je. Ik doe het ook. Ik wil niemand meer zien, maak geen afspraken meer en word stil. De afgelopen jaren heb ik iets geleerd. Iets dat ik lang niet altijd makkelijk vind of doe maar waarvan ik wel geloof dat het werkt. Mijn spv zei het als volgt:
‘Doe het tegenovergestelde van hoe je je voelt:
Ben je depressief? Ga naar buiten, maak contact, beweeg je voldoende, spreek af met anderen en zorg goed voor jezelf.
Ben je hypomaan of manisch? Neem rust, beperk je contacten, neem geen grote beslissingen en slik je medicatie trouw.’
Depressief zijn kan zo eenzaam voelen. Ik zou je willen aanmoedigen om het niet alleen te doen. Praat erover. Met de huisarts (die je medicatie kan voorschrijven) of een praktijkondersteuner, met je (beste) vrienden, met je predikant of een coach. Het is niet gek. Ja, je hebt alles en ja, je bent depressief. Dat is niet gek, dat kan jou en mij overkomen. Blijf er vooral niet alleen mee rondlopen.
Heb je suïcidale gedachten bel of chat dan met 113
De luisterlijn staat ook 24/7 voor je klaar
Wil je meer lezen over depressie / bipolaire stoornis bestel dan mijn boek ‘Ik ben er nog (niet)‘
wat herkenbaar en mooi stuk weer Judith. wat zal fijn zijn als Taboe niet meer is.