Covid-test

We zijn er de hele week al druk mee. Het begint met een verkoudheid van onze middelste, gevolgd door een nare hoest van de oudste. We regelen een Covid-test en omdat de oudste benauwd is blijven we allemaal thuis. Op vrijdag komt het verlossende nieuws: ze zijn negatief. Maar inmiddels heb ik ook keelpijn en ook onze jongste begint te kuchen en te snotteren. Ik wacht het nog een dag af, maar na een tweede nacht op rij moeilijk slikken en onrustig slapen, regel ik vanmorgen in alle vroegte een test voor mezelf. Ook onze jongste komt zo mogelijk nog meer verkouden dan de dag ervoor uit bed, dus dat wordt dan twee vliegen in één klap.

De jongste vindt het duidelijk spannend. Ik probeer het te relativeren. ‘Er worden aan de lopende band mensen getest en er is er nog niet één dood van gegaan.’ Ik lees en hoor wel eens wat verhalen over dat testen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het nogal overdreven wordt. We rijden naar de testlocatie waar het een drukte van belang is en worden in een kamertje geparkeerd. De jongste mag eerst. Ik luister naar de uitleg van de man die de test uitvoert. Eerst de keel, het kan zijn dat je wat moet kokhalzen, dan de neus, een vervelend kriebelend gevoel. De testen worden uitgevoerd, het is zo klaar. De jongste mag wachten op de gang. Nu is het mijn beurt.

Angst

‘Alvast gefeliciteerd!’ zegt de man in de witte jas. ‘Mijn moeder is morgen ook jarig, ze wordt 87.’ vertelt hij. Ik reken het snel uit. Ik word morgen 47, dus dan is ze van 1934, wow wat een leeftijd. De man pakt ondertussen het wattenstaafje aan. ‘Steek je tong maar uit en zeg AAAAA’, zegt hij. Ik doe wat hij zegt. Ik voel het wattenstaafje in mijn mond en trek meteen mijn tong terug. De man pakt een spateltje en vraagt me nogmaals mijn tong uit te steken. Hij drukt het spateltje erop, ik kan geen kant meer op.

Herrie in mijn hoofd, iemand heel dichtbij, het gevoel dat ik stik. Ik raak bijna in paniek. Ik probeer rustig te blijven maar ik ben bang. Even weet ik niet meer waar ik ben, dan moet ik bijna overgeven. ‘Geeft niks hoor, dat is een normale reactie.’ hoor ik iemand zeggen. Ik ben er weer. Ik kan weer ademhalen, mijn mond is leeg. Onwillekeurig slik ik en voel ik voorzichtig of er niets in mijn mond zit. Het proeft in ieder geval niet gek. Veel tijd om bij te komen heb ik niet. Weer krijg ik instructies en weer doe ik, bijna automatisch, wat de man zegt. Ik trek mijn wenkbrauwen op, doe mijn hoofd iets naar achter en probeer te zien wat er gaat gebeuren. Een raar gevoel in mijn neus, het doet pijn en het stopt niet.

Triggers

‘Wegwezen hier!’ roept alles in mij en ik draai op mijn stoel om te kijken of ik onder de handen van de man uit kan komen. Hij zegt iets en duwt nog iets harder door. Ik ben doodsbang, dit gaat mis! ‘Zo, dat was het!’ zegt de stem in de witte jas. Wanhopig probeer ik te bedenken wat ik in vredesnaam aan het doen ben. ‘Over uiterlijk 48 uur krijgt u de uitslag.’ Oh ja, natuurlijk, de Covid-test… wat zit ik te doen?

Onze jongste staat nog in de gang te wachten en ik zit me hier een beetje gek te maken. Ik mompel nog iets van ‘bedankt’, veeg de tranen uit mijn ogen en loop, een beetje wankel op mijn benen, de gang op.

Ik kan wel janken, maar ik ben flink en rustig. We rijden naar huis en daar kruip ik achter mijn laptop. Even bijkomen, even ademhalen. Eén ding weet ik zeker, dit moet ik niet meer doen. Ik had het van tevoren niet zo bedacht. Keelpijn hebben is voor mij, als overlevende van seksueel misbruik, al iets heel naars. Daar raakte ik vroeger in paniek van. Keelpijn zorgde dat gebeurtenissen van toen opeens weer springlevend werden. Soms zo erg dat ik ze herbeleefde en niet meer wist wat het verschil tussen toen en nu was.

Een trigger noemen ze dat. En zo waren er heel veel triggers in mijn leven. Het kon in geluiden, geuren, personen, beroepen, muziek of lichamelijke gewaarwordingen zitten. Iets heel kleins kon iets heel groots en pijnlijks uit mijn kinder- en jeugdjaren omhoog halen.

Liefdevol

Jaren van gesprekken, therapie en hard werken aan mezelf, hebben ervoor gezorgd dat ik nu ben wie ik ben. Ik geniet van het leven, er heeft een grote ‘post traumatische groei‘ in mijn leven plaats gevonden. De meeste triggers (her)ken ik en omdat ik er op bedacht ben, raak ik er niet meer van in paniek. Ik heb geleerd hoe ik mezelf kan geruststellen, hoe ik liefdevol kan zorgen voor delen van mij die bang zijn. Vaak gaat dat goed, en soms gaat het mis. Zoals vandaag. Het overkwam me gewoon. Ik was er niet op voorbereid.

Net als die keer dat ik een uitstrijkje moest laten maken. De eerste paar keer had ik de uitnodiging verscheurd maar ik vond toch dat ik het moest laten doen. Het werd een drama en het resultaat was dat ik met een verwijsbrief voor het ziekenhuis om daar dan maar een uitstrijkje te laten maken buiten stond. Ik ben nooit gegaan.

Als ik thuis op de bank zit doe ik lelijk tegen mezelf. ‘Wat heb jij je weer laten kennen zeg… aansteller…’ zeg ik tegen mezelf. Dan app ik met Willeke, mijn lieve studiegenootje van Kempler, die mij goed kent. Dat helpt. Zij vindt het helemaal niet gek dat dit gebeurd is. En dan weet ik het ook weer: een beetje liefdevol omgaan met mezelf! Wat voor een ander de normaalste zaak van de wereld is, of hooguit een beetje vervelend, trekt bij mij een beerput open.

Littekens

Seksueel misbruik is een ervaring die je leven lang met je mee gaat. Ja, gelukkig, de wond kan helen, vertrouwen in mensen kan herstellen, nachtmerries gaan over. Maar de littekens blijven, meestal onzichtbaar en voor niemand merkbaar, soms opeens weer pijnlijk aanwezig in het hier en nu. Als dat gebeurt, dan heb je liefdevolle zorg nodig. Van jezelf, van de mensen om je heen. Dat moet je weer even horen dat het oké is, dat je niet gek bent, dat het logisch is wat er gebeurt.

Een aantal jaar geleden had ik een paar plekjes waar zich huidkanker ontwikkeld had. Het werd, zoals ze dat zo mooi noemden, radicaal verwijderd. De kanker was weg, maar het litteken is nog steeds zichtbaar. Eerst was het een wond die langzaam dichtgroeide, toen werd het een gevoelig litteken dat verzorging nodig had. Ik smeerde er trouw iedere dag een littekencrème op. Maar na verloop van tijd voelde ik het niet meer en vergat ik ook de zalf. Nu, jaren later, ben ik het soms zelfs vergeten. Tot ik in de spiegel kijk, of als mijn huid een keer verbrand is door de zon… Dan zie ik het of voel ik het en mag ik ervoor zorgen.

Niet alleen

Heb jij in je leven seksueel misbruik meegemaakt? Blijf er niet alleen mee rondlopen. Neem iemand in vertrouwen of zoek een therapeut bij wie je je verhaal kwijt kunt. Jij mag jezelf ontdoen van al die triggers die ervoor zorgen dat toen nu wordt. Want nu is écht anders! Jij mag leven in plaats van overleven. Liefdevol leren omgaan met jezelf, ook al is er met jou nooit liefdevol omgegaan. Jij bent het waard! Jouw verhaal wordt al anders als je het kunt delen met iemand. Je kunt het verleden niet ongedaan maken maar je kunt wel het leven nu beïnvloeden. Zorg goed voor jezelf.

Zoek je een deskundige, betrokken therapeut? Kijk dan eens hier.
Wil je lezen hoe mijn herstelproces verliep, lees dan ‘Tranen in mijn koffie‘ (en ‘Adem in, Adem uit‘)