Tegenstrijdigheden
De regen stort met bakken tegelijk uit de hemel en mijn ruitenwissers hebben het er moeilijk mee. Mijn ogen prikken een beetje en lijken de boodschap af te geven: ‘Wij willen dicht!’
Ik ben moe. Alle indrukken van de afgelopen week (het overlijden van Lia, een intensief studieweekend), van gister (de begrafenis van Lia, een mooi maar ook pittig interview voor ‘de Monitor’), hebben mijn hoofd overvol gemaakt. Er is niet veel ruimte meer over maar vandaag staat me nog een intensieve dag te wachten.
Ik ben onderweg naar de Kinspiratiedag. KIN staat voor Kempler Instituut Nederland. Het instituut waar ik al zo’n drieënhalf jaar de opleiding volg. En wat me (en onze relatie) al zoveel moois heeft gebracht. Vandaag is de eerste dag uit een serie dagen die ik hoop te volgen, ook na de afronding van mijn studie. Een bijzondere dag omdat het boek van Roel en Sonja Bouwkamp, twee van de trainers van het Kempler Instituut, gepresenteerd zal worden.
Mijn lijf wil rust, maar ik wil ook vandaag meemaken. Ik wil slapen maar ook nieuwe dingen horen. Ik wil alleen zijn maar ook mensen ontmoeten. Tegenstrijdigheden, polariteiten, die met elkaar vechten om te winnen.
En-En
Als ik in de Schakel in Nijkerk aankom is het al een gezellige drukte. Ik zie de ene na de andere bekende en en begeef me al kletsend, knuffelend en begroetend naar de koffie. Mijn vermoeidheid heeft alweer plaats gemaakt voor enthousiasme.
Ferdinand Bijzet, directeur van Kempler, opent de dag en dan is het woord aan Roel en Sonja Bouwkamp. Wat is het gaaf om naar deze twee bevlogen, deskundige en ervaren mensen te luisteren. Doorspekt met humor en praktijkvoorbeelden wordt het hulpverleningsproces met alle polariteiten die daarmee samenhangen helder uitgelegd.
Het is allemaal erg herkenbaar. Cliënten die in mijn praktijk komen en van hun depressie of problemen af willen, terwijl ik het probleem juist zie als een signaal van iets dat om aandacht vraagt. Ergens onder het zichtbare symptoom (de depressie, verslaving, angst etc.) ligt een conflict verborgen. Er wordt iets onderdrukt, iets is niet toegestaan maar vraagt wel om aandacht. Waar een cliënt binnenkomt met de vraag: ‘Help me van mijn probleem af.’, zal ik proberen om de cliënt te helpen te kijken naar hoe hij met zichzelf en zijn probleem omgaat.
‘Het is niet of-of maar en-en.’ zegt Sonja in het vuur van haar verhaal. Het doet me denken aan de training Voluit Leven die ik vorig jaar volgde. Leven is accepteren dat er mooie én lelijke dingen zijn, geluk én pijn, verdriet én vreugde. Leven is niet alle negatieve en moeilijke dingen elimineren, maar juist omarmen en samen brengen met de andere kant.
Ik luister en schrijf de ene na de andere pagina in mijn notitieblok vol. Het is genieten, leren, nadenken en ook heel hard lachen. ‘Nog drie minuten Roel!’ spoort Sonja haar man aan. ‘Dat wordt dan een vluggertje.’, zegt Roel onverstoorbaar. Wat een pracht stel mensen.
Trauma
Na de lezing over Polariteiten in de hulpverlening is het tijd voor workshops. Het was moeilijk om een keuze te maken uit de vier workshops. Maar één workshop wilde ik per sé volgen. Een workshop over ‘trauma’ door Linda Riemsdijk.
In het zaaltje waar de workshop wordt gegeven luister ik geboeid naar wat Linda te vertellen heeft over trauma’s, het ontstaan van overlevings- en traumadelen en hoe daarmee om te gaan in het dagelijks leven hier en nu. Ik denk terug aan afgelopen studieweekend waar dit onderwerp ook het thema was en waar ik met mijn groepsgenoten de trauma’s uit mijn eigen leven mocht delen.
Over polariteiten gesproken… bij trauma wordt dat heel duidelijk en hoe bijzonder mooi zitten we als mens in elkaar. We willen leven, en kúnnen ook overleven wat we ook meemaken. Leven en overleven of misschien beter gezegd overlevingsdelen en traumadelen. Wat is het mooi dat ze er allebei zijn. Wat heb ik lang in mijn leven gevochten om óf-óf. Ik wilde leven en niet stilstaan bij alles wat ik heb meegemaakt. Te bang dat als ik daarbij stil zou staan ik in zou storten en gek zou worden.
Maar de gulden middenweg is anders. Dat is leven mét alles wat er gebeurd is in het verleden. Het mag er zijn, ook vandaag. Toen voelde ik me niet veilig, maar nu mag ik ervaren dat ik veilig ben. Al luisterend naar Linda’s betoog voel ik me blij worden. Wat is het mooi dat ik er nog ben, juist ook dankzij mijn traumadelen die de pijn opgevangen hebben. Ik wil zorgzaam zijn voor die delen van mij. En hen samen met mijn overlevingsdelen een prachtig leven hier en nu geven. Ik voel me compleet en evenwichtig.
Reflecteren
Na de lunchpauze is er nog een ronde workshops. Mijn keuze is gevallen op de workshop Supervisie met Wietze van der Laan. Het blijkt een goede keus te zijn. Geen theoretisch verhaal maar aan de slag! In tweetallen gaan we aan het werk met een situatie die heel recent speelde en nog wat aandacht kan gebruiken. Het is verrassend hoe in een half uur mijn niet toegestane delen (aandacht vragen voor mezelf en ruimte innemen) en het niet werkende patroon in mijn leven (er wel zijn voor de ander, maar zelf geen hulp vragen) bloot worden gelegd.
Situaties afmaken, reflecteren op mezelf, eigenlijk doe ik het veel te weinig. Dit half uurtje stil staan bij mezelf geeft al zoveel duidelijkheid en daarmee rust in mijn hoofd. We krijgen het schema om op een constructieve manier te reflecteren op jezelf mee naar huis. Toch maar eens iets vaker gaan zitten en mezelf onder een vergrootglas leggen.
Indrukwekkend
De dag vliegt om en het is alweer tijd voor het laatste onderdeel. De boekpresentatie van het nieuwe boek van Roel en Sonja: ‘De Gulden Middenweg – Evenwichtig leven met tegenpolen’. De zaal is overvol omdat ook mensen die niet de hele dag aanwezig waren zijn aangeschoven. Het enorm begaafde buurmeisje van Roel en Sonja, Noah, start dit deel van de dag met het zingen van een prachtig nummer. Ongelofelijk hoe zuiver een stem van een 15-jarig meisje kan klinken.
Dan is het woord aan Ferdinand. Ik luister terwijl hij vertelt over de polariteiten die hij de afgelopen week tegenkwam. En dan zit ik opeens op het puntje van mijn stoel. Ferdinand vertelt dat hij begin deze week aan het bed zat van een vriendin die vecht voor haar leven. Een vriendin die vandaag ook zo heel graag hier had willen zijn. Dat was de planning. Maar een levensbedreigende situatie kwam ertussen. Het kan niet anders. Dit gaat over mijn vriendin, Corlien, van wie ik weet hoe belangrijk ze is voor Sonja en Roel.
Terwijl mijn hart sneller klopt haalt Ferdinand zijn telefoon tevoorschijn. En dan dat mooie, ontroerende moment… Corlien is aan de telefoon! Een beetje happend naar adem (daar natuurlijk dan ook nog verontschuldigingen voor aanbieden), een wat brozere stem dan ik van haar gewend ben, maar ze is er! De tranen lopen over mijn wangen. Wat is het fijn om haar stem te horen en na drie zinnen is er weinig meer te merken van het doodziek zijn van Corlien. Ze praat zoals ik haar ken, warm, hartelijk, bevlogen. Een prachtig en kostbaar moment waarop Corlien haar dank uitspreekt aan Roel en Sonja en wat zij voor haar betekend hebben. Het is indrukwekkend. De polariteiten leven en dood zijn in één ruimte op één moment heel dicht bij elkaar.
Nalatenschap
Er is meer muziek, er wordt gesproken door de uitgever en door een vriendin van Roel en Sonja. Het is duidelijk: dit is het levenswerk van Roel en Sonja en hoewel de aanloop veel hobbels had, is het boek er gekomen.
Roel en Sonja vertellen beiden over de totstandkoming van het boek. Ik ben onder de indruk. Dit boek is hun nalatenschap aan de volgende generatie. Daarom is het ook opgedragen aan hun kleinzonen. Ik krijg kippenvel op mijn armen als Sonja zegt dat door het schrijven van dit boek ze eigenlijk onsterfelijk zijn geworden. Als zij er niet meer zijn zal hun gedachtegoed en hun leven zichtbaar blijven in dit schrijven. Wat is het mooi als je met zoveel passie iets door mag geven van jezelf!
Wat een inspiratie gaat er van deze dag uit, gaat er van deze boekpresentatie uit, gaat er van Roel en Sonja uit. Voor mij een voorbeeld van hoe ik in het leven wil staan.
Het allereerste exemplaar wordt overhandigd. Ook dit is weer een indrukwekkend moment. De schoonzoon en vormgever van het boek is blij verrast. Tranen van ontroering en verrassing in de rij naast mij, waar de kinderen van Roel en Sonja zitten.
Dan nog bedankjes en bloemen en de Kinspiratiedag is echt voorbij. Natuurlijk gaat het boek mee naar huis en is er nog alle gelegenheid om na te praten onder het genot van een hapje en een drankje. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Dat ik ondanks mijn vermoeide ogen, het slechte weer en de intensieve week de kans heb gegeven aan deze dag. Ik voel me enthousiast, opgeladen en geïnspireerd. Ik kan er weer tegen en kijk uit naar de volgende Kinspiratiedag.
Het boek van Roel en Sonja Bouwkamp is te bestellen in de boekhandel of bij bol.com:
https://www.bol.com/nl/p/de-gulden-middenweg/9200000103702218/?suggestionType=suggestedsearch&bltgh=ikZidy2GRZI2-PlT7o9F8g.1.2.ProductTitle
Een mooie weergave van deze dag!
Dank je wel, Judith. In verband met mijn gezondheid ben ik eerder naar huis gegaan.
Zo was ik er in de middag toch nog een beetje bij. Sterkte voor jou!
Mooi wat je zegt over trauma en overlevingsdelen, dat geeft mij inzicht.
Niet of-of, maar en-en, het mag er beide zijn.
Dank je wel.
Wat een prachtig stuk heb je weer geschreven Judith! Ik was ooit Kempler student en had het gevoel erbij te zijn geweest. Mooi, ik ga het boek bestellen!
Wat mooi Judith en wat kan je het mooi verwoorden. Ik zag het helemaal voor me en het was of ik er zelf bij was. In de laatste alinea staat: Ik ben blij dat ik gegaan gaan. Dit even veranderen, dan is het helemaal PERFECT!!! Liefs je correctrice, Wand@. ;-))))