Afscheid

Geroezemoes, een podium en mensen die binnenlopen met een koffer in hun hand. Een oude koffer, zoals mijn oma die vroeger had, een kleurrijke koffer, zo’n ouderwetse vierkante koffer die mee naar kantoor ging. Aan de rand van de zaal staan tafels waar de koffers worden opgezet. Ik ben te gast bij het afscheid van groep 42 van Kempler Instituut Nederland. Vorig jaar was het mijn beurt en mocht ik na een feestelijk weekend mijn diploma in ontvangst nemen. Vandaag ben ik de gast van Pauline, mijn vriendin, die nu ook het felbegeerde papier gaat krijgen.

Er is koffie en taart en als iedereen voorzien is, nemen de organisatoren het woord. ‘Het is lastig voor deze groep, die nogal knuffelig is aangelegd, maar laten we ons aan de anderhalve meter houden!’, zo begint Mariëlle terwijl ze wijst op de stok die precies anderhalve meter lang is. We worden persoonlijk welkom geheten en dan is er gelegenheid voor wie wil om nog even wat te zeggen. Helemaal Kempler zoals ik het ken. Persoonlijk en ruimte voor alles wat zich op dat moment aandient.

We praten een uur vol en dan is er tijd voor een lunch. Na de lunch verdeelt de groep zich in tweeën. De ene helft gaat een stadswandeling maken en de andere helft gaat peren plukken. Ik hoor bij de tweede helft. Ik ben benieuwd.

Geen appels met peren vergelijken

Een boomgaard vol perenbomen. Er hangen er nog genoeg aan de bomen, ondanks dat het plukseizoen al op z’n einde loopt. Van een bevlogen eigenaresse krijgen we informatie over de boomgaard en een heuse peer-pluk-instructie. Dan gaan we aan de slag. Met een hoop plezier worden tassen vol peren geplukt. Ik vind het grappig. Het verbaast me dat echt iedere peer weer anders is. Er zijn er die echt peer-volgens-het-boekje zijn. Peervormig, een gave schil, mooi gekleurd. Maar ik kom ook misvormde peren tegen. Te klein, met rotte plekjes, uit z’n voegen gegroeid of helemaal vervormd. De meest lelijke peer die ik tegenkom lijkt eerder op een banaan dan op een peer. Ik doe hem in mijn tas. Ik hou wel van een beetje anders.

Ik denk er al plukkend over na. Je moet geen appels met peren vergelijken, zeggen ze. Maar eigenlijk moet je de peren ook niet met elkaar vergelijken. En dat is precies wat ik bij Kempler geleerd heb. Ieder is uniek, iedere therapeut heeft zijn eigen kleur, aanpak en eigenaardigheden. En… het is allemaal goed. Er is geen Kempler-model-therapeut. Waar het om gaat is dat jij jezelf inzet als instrument. Dat heeft mij milder gemaakt in de loop van de vier jaar. Het heeft ervoor gezorgd dat ik veel minder snel een oordeel heb over de ander. We zijn allemaal mens. Geen mensen volgens het boekje, maar gebutst, gedeukt (en soms weer uitgedeukt), vervormd, dunner of dikker, langer of korter met allemaal een eigen karakter.

Dat blijkt ook bij het peren plukken. Sommigen plukken serieus tassen vol, anderen liggen halverwege in het gras te kletsen en Pauline en ik ontdekken tussen de perenbomen een karretje waar je natuurlijk allerlei leuke dingen mee kunt doen…

De koffer

Met een kofferbak vol peren rijd ik terug naar het hotel waar de koffie en thee alweer klaar staat. Het is tijd voor het afscheidsmoment. Ook een kenmerkend fenomeen voor Kempler. Iedere groep bedenkt zijn eigen afscheidsritueel. Deze groep heeft het uitermate creatief aangepakt. De koffers die aan de rand van de zaal staan zien er inmiddels verrassend vol uit. Vrolijke cadeautjes in cellofaan, voorwerpen waar ik graag de betekenis van zou weten, kaartjes, zelfs een paar schoenen… elke koffer zit vol leuks. Iedereen heeft iets meegenomen voor de groepsgenoten en de trainers wat de koffer in is gegaan. Waardevolle bagage voor onderweg. Een aandenken aan vier jaar Kempler.

Er volgt een prachtig ritueel. Eén groepsgenoot pakt een koffer en overhandigt die aan degene wiens naam op de label staat. Een persoonlijk praatje volgt. Soms grappig, soms ontroerend of er wordt een attribuut uit de koffer gehaald waar iets bij verteld wordt. En dan kiest degene die een koffer heeft de volgende weer uit. Zo neemt iedereen afscheid van elkaar. Ik luister naar alle verhalen en geniet van zoveel moois. Vier jaar opleiding bij Kempler is al een koffer vol bagage. Theorie vanuit verschillende invalshoeken, trainers die allemaal op hun eigen manier inspirerend zijn, ervaringen opdoen in gesprekken, referaten en het leiden van een groep. Waardevolle bagage voor onderweg. Maar deze persoonlijke cadeautjes en woorden voegen iets bijzonders toe.

Vieren

Na een heerlijk diner wordt de zaal omgebouwd en uitgebreid om de gasten die voor de diplomering komen te verwelkomen. Het is duidelijk wie de studenten zijn. De één na de ander komt in feestelijke outfit de zaal binnen. Ik denk nog even terug aan een jaar eerder toen mijn diplomering was. Wat was ik trots op mezelf én wat was (en ben) ik blij met alles wat ik bij Kempler geleerd en ontdekt hebt. Ik heb de opleiding gemist het afgelopen jaar en des te leuker is het om nu weer hier te zijn.

Dan is het zover. Eerst een praatje van Arno, die met zijn jarenlange ervaring in Hotel Hoogeerd, wel een serie boeken zou kunnen schrijven over alles wat hij met de Kempler studenten heeft meegemaakt. De organisatoren van groep 42 hebben ook nog wat koffers uit te reiken aan trainers die er eerder niet waren en Ferdinand krijgt een extra cadeau voor het instituut omdat Kempler dit jaar 40 jaar bestaat. Dan het woord aan Ferdinand, directeur van Kempler. Hij deelt wat over zijn ervaringen met de groep. Hilariteit alom als Siri zich vanuit de broekzak van Ferdinand met de speech wil bemoeien.

Peter, één van de trainers, zet de partners en de belangrijke anderen van de studenten in het zonnetje. Want zonder hen zouden we vanavond hier geen feest hebben! Het is één van de unieke en zeer waardevolle pijlers van de opleiding. Het betrekken van de partners, het gezin bij de hulpverlening, maar óók bij de studie! Ieder jaar zijn de partners of belangrijke anderen (ouders/broers of zussen/vrienden/collega’s) welkom bij een aantal studieweekenden. Ze doen mee met wat er tijdens de andere weekenden ook gebeurt. In het tweede jaar van de opleiding is er zelfs een gezinsweekend. Een enorme verrijking en verdieping.

Persoonlijk

Ik zit te genieten van alles wat ik hoor en zie. Het is tijd voor de diplomering. Of, als nog niet alles is afgerond, voor een persoonlijk praatje. Nog niet iedereen heeft alle opdrachten inclusief de scriptie afgerond, maar het groepsproces wordt vandaag wel afgesloten. Daarom aandacht voor elke student, diploma of (nog) niet. Peter en Olga, de mentoren van deze groep, wisselen elkaar af. Ze spreken de studenten toe en ook dat gaat op een persoonlijke manier.

In ieder verhaal vertelt de trainer hoe de student binnenkwam op de opleiding. Soms zelfverzekerd, doelgericht, soms twijfelend en gesloten. Dan volgt een beschrijving van het groeiproces, want dat heeft iedereen doorgemaakt. De scriptie wordt benoemd en de sterke kanten van de student. En dan iets wat ik zo treffend en helemaal Kempler vind: ‘Wat ik van jou geleerd heb…’ Hoe mooi is dat. Het zijn niet de trainers die de studenten wat leren en daarmee via een eenrichtingsweg hun ideeën opdringen. Nee, bij Kempler leren de trainers zelf ook. Ze leren wat van de studenten, ze laten zich schaven door open en transparant te zijn, door te kijken naar hun eigen reacties en gevoelens. Ik vind het kwetsbaar en krachtig tegelijk. Wat houd ik toch van deze manier van opleiden en in het leven staan.

Ieder praatje eindigt met een wens en dan mag het diploma getekend worden. Groot applaus voor iedere student, trotse, blije en ontroerde gezichten. Negentien studenten sluiten een intensieve, mooie, waardevolle tijd af. Eerst nog een borrel, want proosten is welverdiend, en dan naar huis met een koffer vol moois. Een koffer die nog vaak open zal gaan. Een Kempler-Koffer vol bagage.

Wil je meer weten over de opleidingen van het Kempler Instituut?
Neem een kijkje op de website!
Ook in company trainingen en nascholing.