1 januari
Wat mij betreft is 1 januari meest onaangename dag van het hele jaar. Dat klinkt wat ondankbaar. Ik moet blij zijn dat ik, in goede gezondheid zelfs, een nieuw jaar mag beginnen. Maar toch heb ik jaar in, jaar uit, last van 1 januari.
Ik heb heel lang gedacht dat dat komt omdat er weer een heel nieuw, nog leeg, jaar voor me ligt. Een jaar waarin er van alles kan gebeuren. Waarin ik mensen kwijt kan raken, waarin ik ziek kan worden of zelfs overlijden. Een jaar waarbij we in ons gezinshuis nooit weten met hoeveel en met wie we aan het eind van het jaar over zijn of wie er bij komen.
Ik heb mijn 1 januari dip ook wel eens geweten aan familiaire verplichtingen. Als je familie dan in puin ligt, is 1 januari een confrontatie met een pijnlijk gemis. Of, als ik kijk naar de kinderen die bij ons wonen, zij zien hun familie op afgesproken dagen in het gunstigste geval, maar in een aantal gevallen is het niet eens bekend waar (of wie) ouders zijn. Pijnlijk.
Het oude is voorbij…?
Dit jaar heb ik op de één of andere manier niet zo’n last van 1 januari. De afgelopen week heb ik eens goed nagedacht waar mijn aversie tegen 1 januari nu echt mee te maken heeft. Ik denk dat ik het weet. Ik geloof gewoon niet zo in zulke duidelijke scheidslijnen, in zulke kunstmatig aangebrachte begin- en eindpunten.
Alsof met de komst van 2018 alle voorgaande jaren er niet meer toe doen. Neem alleen de meest voor de hand liggende wens maar: ‘Gelukkig nieuwjaar!’ Hoezo? Gelukkiger dan 2017? Was ik zo ongelukkig dan één dag eerder? En wat is ‘gelukkig’? Dat ik alles krijg wat ik in gedachten heb, dat ik gezond blijf, dat er niets naars gebeurt met één van de mensen om me heen? Ik geloof dat al die dingen helemaal niets met geluk te maken hebben.
Er is een bijbeltekst waar het ook gaat over ‘oud en nieuw’:
Iedereen die bij Christus hoort, hoort bij het nieuwe leven. De oude tijd is voorbij, de nieuwe tijd is gekomen. (2 Kor. 5:17)
Eigenlijk zegt deze tekst: Er is maar één oud en nieuw. Dat is als je weet dat je niet langer voor jezelf leeft, maar dat je in Christus een heel nieuw leven krijgt. En daarna is iedere dag een nieuwe dag, met nieuwe kansen, met vallen en weer opstaan, met blijde en droevige momenten, met hoogte- en dieptepunten.
Geen nieuw zonder oud
2017 is voorbij. Dat klopt helemaal, maar alles wat ik in dat jaar heb meegemaakt, beleefd, gedacht, geleerd gaat met me mee 2018 in.
Op facebook kwam ik een gedicht tegen van Anja, de moeder van Boris, haar zoontje die overleed voordat hij geboren werd. Toen ik het las werd ik erdoor geraakt. Opeens viel er een kwartje. Je kunt geen nieuw vieren zonder dat er een oud is. Het oude gaat mee, of het nou iets fijns is of verdrietigs.
Ik deel haar gedicht hieronder.
Vier het leven, elke dag!
Natuurlijk is het goed om af en toe stil te staan en om te kijken. Waar kom ik vandaan? Het maakt je dankbaar, en soms ook verdrietig. Maar voor mij is oud en nieuw niet per sé hét moment van vieren. Het leven gaat gewoon verder. Ik ben er veel meer voor om iedere dag het leven te vieren.
In mijn favoriete bijbelboek staat het zo mooi:
Geniet van het leven! Geniet van het brood dat je eet en van de wijn die je drinkt. Dat is wat God graag ziet. Draag altijd mooie kleren. En zorg ervoor dat je lekker ruikt. Geniet van het leven met de vrouw van wie je houdt. Je leven is zo voorbij. Geniet daarom van elke dag die God je geeft. (Prediker 9:7-9a)
Toen ik afgelopen week nadacht over mijn 1 januari dip besloot ik om het dit jaar anders te doen. Vandaag, 1 januari, is een dag die ik van God krijg. Een dag om van te genieten. Met Jan Willem, met de kinderen die bij ons wonen, met familie die we vandaag een ‘gelukkig nieuwjaar’ wensen.
Leven en genieten, ook op 1 januari!
Helemaal mee eens. Sinds ik kanker heb gehad ben ik tijdloos geworden. Misschien is het aardse dichterbij de eeuwigheid gekomen? Ik zal er eens over na denken…Lieve groet Lineke