Maatregelen
‘Werk zo veel mogelijk thuis, houd anderhalve meter afstand en was je handen stuk…’ Woorden die met regelmaat klinken en die ik kan dromen. Weer een persconferentie, weer nieuwe maatregelen. Ik zit op de bank te kijken naar de persconferentie met minister de Jonge en premier Rutte. De te nemen maatregelen zijn al uitgelekt maar wie weet wat er nog meer komt. Voor ons als gezin hebben deze maatregelen geen verstrekkende gevolgen. We zitten niet op een sport, hebben geen onderneming in de horeca en we zijn ook niet van de feesten en partijen.
Ik denk even na, want er is meer dan alleen ons gezinshuis. Mijn werk als therapeut bijvoorbeeld. In mijn kantoor kan ik de anderhalve meter afstand wel waarborgen en ik weet hoe belangrijk persoonlijk contact is voor de meeste mensen die in mijn praktijk komen. Maar de activiteiten om mijn werk heen komen weer in de gevarenzone. De rouwgroep bijvoorbeeld en de daarbij horende open avond. Moeten we dat nog wel doorzetten, in het kader van ‘blijf zoveel mogelijk thuis’? We zijn net weer opgestart na de corona-break en in November starten we met een nieuwe groep.
Vorige week hebben we tot onze grote spijt de avond van 6 november met Manu Keirse verzet naar juni 2021. Afstand houden zou misschien nog gaan in de ruimte die we beschikbaar hadden, maar het aantal mensen is drastisch teruggebracht. Een avond waar Sophie en ik, en velen met ons, naar uitkeken. Een avond waar we anderen wilden bemoedigen en het thema verlies en rouw meer onder de aandacht wilden brengen. Corona gooit roet in het eten.
Afstand
‘I love afstand houden’, een sticker in één van mijn oude dagboeken. Destijds een verkeerscampagne, maar ik vond de stickers geweldig voor mezelf. Een lange periode in mijn leven hield ik niet van mezelf en kon ik me ook niet voorstellen dat anderen van mij konden houden. Ik wilde niet dat mensen dichtbij kwamen en ik zat juist in een kerk waar de mensen knuffelig en close waren. In gedachten plakte ik mezelf voor ik naar de dienst ging op zondag vol stickers.
Anno 2020 is afstand houden het nieuwe normaal aan het worden. De stickers van toen zouden het nu goed doen, maar niet meer voor mij. Ik ben nog steeds geen alles-en-iedereen-knuffelaar maar mijn behoefte om mensen op afstand te houden is weg. Mensen mogen dichtbij me komen én ik wil dichtbij mensen kunnen komen. Als ik heel dichtbij, bij vrienden of mensen die ik spreek, diep verdriet zie, voelt anderhalve meter als onbereikbaar ver weg.
Ik denk aan mensen die alleen zijn, alleen een huishouden vormen. ‘De enige die mij de afgelopen tijd heeft aangeraakt is de kapper’, schreef iemand laatst. Dat is het gevolg van afstand houden. Wat pijnlijk, wat confronterend, wat goed om bij stil te staan als mens-in-een-gezinssetting. Afstand houden klinkt logisch en eenvoudig, maar is ingrijpend.
Discussie
De discussies over de maatregelen, over het coronavirus en de cijfers daaromheen lopen hoog op en gaan soms hard tegen hard. In eerste instantie had ik ook de neiging om een mening te vormen en daarvoor te gaan staan. Maar inmiddels ben ik voorzichtiger, milder, minder oordelend. Ik hoor van mensen om me heen die ziek zijn door Corona. Als ik start met het nieuwe cursusjaar bij de PPT zijn twee van de tien deelnemers thuis. Eén heeft Corona en is te beroerd om online aan te sluiten, de ander is in afwachting van de testuitslag van haar dochter.
Ik ken mensen die in risicogroepen zitten en die als geen ander gebaat zijn bij afstand houden. Een besmetting bij hen zou dodelijke gevolgen kunnen hebben. Wie ben ik om te roepen dat het allemaal onzin is?
Kijkend naar premier Rutte en minister de Jonge kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik verantwoordelijk ben om me te houden aan de maatregelen zoals die worden voorgesteld. Op mijn terrein, thuis in het gezinshuis, op mijn werk in de praktijk, als ik training geef, zal ik doen wat ik kan. En vooral… zal ik mijn verstand gebruiken. Zal ik voordat ik toch die knuffel geef omdat ik zie dat dat nodig is, checken of het kan. Ga ik niet de grenzen opzoeken van wat mag, want oh wat schaam ik me voor het gedrag van de kerkgangers die massaal bij elkaar komen (en toch zingen) omdat het nu eenmaal niet verboden is.
Houd stand!
Ik scroll door mijn tijdlijn op facebook heen. Allerlei berichten passeren de revue. Kritische noten, oproepen, tegengeluiden, grappen, bemoedigingen. ‘Hou vol’ lees ik ergens. De woorden van lied komen in mijn gedachten:
Houd vol, houd vol
Hij laat niet losGod is voor ons, God is naast ons
God is altijd om ons heen
Laat maar komen wat hierna komt
Want Hij laat ons nooit alleen
Hij laat ons nooit alleen
Houd vol, houd stand! Nu voor de komende vier weken waarin de maatregelen weer heftig zijn. ‘Laat maar komen wat hierna komt…’ het zingt makkelijk weg, maar ik besef dat het geen makkelijke woorden zijn. Want we weten niet wat er na deze vier weken komt. Wat we wel weten is dat we het alleen met elkaar kunnen volhouden. Onze neiging is om allemaal onze eigen mening te hebben en onze gang te gaan, maar laten we rekening houden met elkaar en naar elkaar omkijken. Houd stand als je gezond en fit bent en het onzin lijkt om je aan zoveel regels te moeten houden. Doe het voor de ander die kwetsbaar is. Houd stand als je alleen bent en contact- of huidhonger hebt. Verhonger niet maar gebruik je verstand. Houd stand als je kwetsbaar of ziek bent. Vraag om hulp, ook al moeten ze op afstand blijven.
Met veel genoegen heb ik je verslag gelezen maar er komt een pijnpunt bij me naar boven wat ik me je wil delen.
Je schrijft dat je je schaamt over de kerkgangers die toch bij elkaar komen en zingen.
Op basis van datgene wat je schrijft vraag ik me bezorgd af of je van binnen uit weet hoe de kerken de corona regels handhaven? Afgelopen dagen las ik op meerdere plaatsen dat mensen zich veiliger voelen in de kerk dan in de supermarkt of andere openbare plekken. Ik weet diverse kerken waar mensen op ruim 3 meter afstand van elkaar een kerkdienst bij wonen geheel in overeenstemming met de regels. Ik schrijf dit niet om belerend te willen zijn maar vanuit eigen ervaring.
Ik besluit met een lieve groet en dank voor alle mooie dingen die je schrijft en doet.
Beste Tiny,
Dank voor je reactie. Ik twijfel geenszins aan de veiligheid en het naleven van de regels. Ik weet hoe groot de kerken kunnen zijn en dat er met gemak nog meer mensen op basis van de coronaregels in zouden kunnen. Maar het gaat mij om het signaal naar de buitenwereld. Dat je jezelf dus eigenlijk ‘boven de wet’ zet en daarmee je gang kunt gaan terwijl op alle andere plekken waar er ook makkelijk meer dan de toegestane 30 of 100 bij elkaar kunnen komen volgens de regels (denk aan theaters bijvoorbeeld) en zij mogen dit niet… Ik weet niet, maar bij mij knaagt dat en dat is de schaamte die ik voel… Wees de minste, ook hierin… Een hartelijke groet! Judith
Hoi Judith… zo herkenbaar wat je schrijft… dankjewel voor je openheid. We houden vol omdat we het niet alleen hoeven doen.. God is hierin dichtbij.. ook ervaren we dat natuurlijk wisselend.. we mogen het zeker weten. Is het makkelijk.. zeker niet.. het triggert mijn blauwe plekken enorm.. en toch wil ik vol blijven houden.. omdat het onder Zijn vleugels veilig en Hij onze toekomst in Zijn handen heeft!! Liefs van Mirjam een mede strijder in deze heftige strijd!