Stil
Het ene corona verhaal na het andere. Ik kan ze bijna niet meer horen. Een verhaal van een chauffeur, nog maar net met pensioen, overleden aan corona. Het verhaal van de verpleegkundige, de arts, de deskundige. Terwijl het sociale leven stil ligt, wordt er wereldwijd, in Europa, in Nederland, in jouw provincie, woonplaats en misschien wel bij jou in huis gevochten tegen dit heftige virus. Iedereen heeft ermee te maken, iedereen heeft een verhaal.
Mijn werk als therapeut komt van de ene op de andere dag bijna stil te liggen. Geen afspraken meer in mijn praktijk. Beeldbellen is een optie en dat doe ik. Ik begrijp dat veel mensen dat niet willen. Het is toch anders dan face to face contact. Bovendien moet je maar net in de gelegenheid zijn om op een rustige plek in huis je verhaal te kunnen vertellen. Opeens zijn alle huisgenoten ook thuis. De kinderen vragen aandacht of moeten begeleid worden bij het schoolwerk. De partner werkt thuis. Ideaal is het niet, maar voor wie echt zijn verhaal kwijt wil is beeldbellen een mogelijkheid.
Wandelen
Ik ben ongedurig. Normaal gesproken ben ik actief, altijd bezig, geniet ik van een volle agenda en des te meer van een vrije dag. Nu zijn mijn dagen opeens leeg. De adrenaline waar ik het goed op doe is gezakt tot een paar meter beneden NAP en ik voel me verloren. Doelloos, betekenisloos. Ik weet dat dat helemaal niet waar is, want ik doe genoeg en al zou ik niets doen is het ook goed. Dat weet ik met mijn hoofd. Het voelt anders.
Ik besluit mijn achtertuin onder handen te nemen. Eigenhandig breek ik de tuinbank af waarvan ik al jaren roep dat hij er volgende zomer echt uit gaat. De hogedrukspuit verricht wonderen en mijn straatje heeft er nog nooit zo strak en schoon uitgezien. Het weer is fantastisch en iedere dag verwonder ik me over de boom in de tuin van de buren die elke dag weer groener wordt, kijk ik naar de bloeiende appelboom en geniet ik van de koolmeesjes die elkaar van alles toeroepen.
In mijn agenda staan een paar afspraken gepland en dan opeens weet ik het. Ik ga niet beeldbellen, ik ga wandelen! Lopen en praten, luisteren naar de ander en naar de natuur, stil staan bij een verhaal en tegelijk bewegen.
Vertelbank
In een natuurgebied hier vlakbij weet ik een mooi rondje. Er zijn meer wandelaars maar het is er rustig genoeg om je verhaal te doen. Halverwege de wandeling staat een bankje. Mijn oog valt op een bordje dat aan het bankje is vastgeschroefd: 
De vertelbank. Hoe toepasselijk. Ik glimlach bedenk me wat deze bank allemaal al gehoord heeft. Want ieder heeft zijn verhaal. ‘Vertel maar…’ nodigt deze bank uit. ‘Vertel me jouw verhaal’, is mijn vraag aan de bezoekers van mijn praktijk. Want jouw verhaal telt. Jouw verhaal mag verteld worden.
We hebben het over de helden van deze coronacrisis. Dat zijn de mensen in de zorg. Ik ken er een aantal en ja, ik heb diep respect voor wat zij doen, meemaken en (ver)dragen. Die verhalen zijn te zien op televisie, in de kranten en op social media.
Helden
Maar er zijn meer helden in deze tijd. Hun verhaal hoor je niet en zie je niet. Ik denk aan ouders, moeders maar ook vaders, die in het ‘normale’ leven al alle zeilen bij moeten zetten om overeind te blijven. Voor wie het een opluchting is als de kinderen op school zijn. Die de tijd alleen nodig hebben om hun eigen gedachten op een rij te krijgen. Moeders die worstelen met een depressie, vaders die midden in een burn out zitten. Zij moeten hun aandacht nu verdelen. Ze hebben niet zoveel te geven en toch doen ze het. Helden zijn het!
Ik denk aan al die ouders, pleegouders, gezinshuisouders, adoptieouders, die kinderen met een rugzak hebben. Een flink zware rugzak soms. Gedragsproblemen, hechtingsstoornissen, autisme, ADHD, agressie, angsten… kinderen die volledig van slag zijn omdat hun ritme en regelmaat verstoord zijn. Geen school, geen speciaal onderwijs, geen therapie, geen begeleiding, geen dagactiviteiten of opvang. Kinderen die het gezin echt kunnen terroriseren omdat ze geen raad weten met zichzelf. Deze ouders klagen meestal niet in het openbaar maar gaan door tot ze op hun tandvlees lopen. Deze ouders zijn helden!
Ouderen mogen niet meer bezocht worden. Het is afschuwelijk. Maar er is ook een groep mensen die hetzelfde meemaakt en waar je veel minder over hoort. Kinderen die in instellingen wonen omdat ze lichamelijk en/of verstandelijk beperkt zijn. Ook deze kinderen, jongeren en volwassenen zijn geïsoleerd. Ouders kunnen hun kind niet bezoeken. Broers en zussen kunnen hun broer of zus niet zien. Beeldbellen is voor lang niet iedereen mogelijk.
Andersom komt het ook voor. Zorgintensieve kinderen die normaliter overdag naar de een dagopvang gaan waar ze zorg, activiteiten en therapie krijgen, zijn nu thuis. Ik zie het van dichtbij. Sara, het heerlijke, pittige, afhankelijke dochtertje van mijn vriendin Pauline is opeens de hele dag thuis. Geen taxi die komt voorrijden, geen dagopvang. Pauline is de hele dag met haar in touw. Ze doet het met liefde, maar ondertussen heeft ze ook nog haar eigen werk, bezigheden en studie. Er zijn heel veel Pauline’s… helden zijn het!
Vertel je verhaal
Ik weet niet hoe het leven er bij jou uitziet op dit moment. Waar je tegenaan loopt, of waar je misschien wel van geniet. Want ja, ik zie ook echt wel voordelen aan deze tijd. Het lagere leeftempo, de achterstallige klusjes die eindelijk aan de beurt komen, meer samenzijn met het gezin, de stapel boeken en tijdschriften krijgen aandacht en zo zal er voor ieder weer iets anders zijn.
Soms word ik chagrijnig van alle verhalen op social media. Moeders die perfecte planningen maken, het juf zijn geweldig vinden en de kinderen echt de hele schooltijd vermaken. Ik ga me bijna schuldig voelen. Hier doet iedereen zijn schoolwerk zelfstandig met waar nodig een beetje hulp. Klaar is klaar, dus korte schooldagen en veel vrije tijd. Verder vooral in een ritme blijven met vaste tijden en gewoontes. Rust, regelmaat en reinheid.
Misschien loop je ergens tegenaan. Vliegen de muren op je af omdat je al weken niemand meer gezien hebt. Vertel je verhaal! Bel iemand op, kijk of je op een veilige manier toch even contact met iemand kan hebben. Wellicht trek je het nauwelijks meer dat er de hele dag mensen om je heen zijn, zelfs al zijn het je gezinsleden. Je hoeft niet hooggevoelig te zijn om daar last van te hebben. De hele dag mensen om je heen betekent de hele dag prikkels. Dat is vermoeiend. Zorg voor momenten alleen, ga een rondje lopen, pak een boek en ga in een andere kamer zitten. Luister naar je favoriete muziek of kijk een serie. Vraag wat je nodig hebt aan mensen om je heen. Je partner, een vriend, familielid…
Balen mag
Lukt het een dagje niet? Zorg goed voor jezelf. Balen mag… even mopperen, struikelen over de beren op de weg, het hoort erbij. Het kan je aanvliegen deze hele crisis. Je maakt je zorgen om je bedrijf of om je gezondheid. Je mist mensen of misschien is er iemand overleden aan het virus of aan iets anders en is het afscheid zo onwerkelijk geweest. Jouw verhaal telt, vertel het! Dat lucht op.
Zit je in deze tijd goed in je vel, heb je energie over en wil je wat voor een ander doen, kijk dan om je heen. Stuur een kaartje, breng een kleinigheidje, maak een praatje, biedt aan om een paar uur op te passen op dat kind dat het bij jou waarschijnlijk gewoon heel goed doet omdat een andere omgeving nu eenmaal wonderen kan doen. Wees een held, ook als je niet in de zorg zit. Luister naar het verhaal dat soms niet verteld wordt en laat merken dat je het gehoord hebt.
Wil je een afspraak maken voor een wandel-gesprek? Mail naar info@judithstoker.nl
Idd… al die goed-georganiseerde moeders die zeer gestructureerd meerdere kinderen lesgeven… ik ga me er soms minderwaardig door voelen…
Ik moet het thuisonderwijs inpassen in wisselende werktijden in de zorg. We slapen soms heerlijk uit na mijn avonddienst… ik slaap na een nachtdienst…. Daar pas ik onze ‘structuur’ op aan…een wisselende….