Kabouters aan het woord

‘Zie je nou wel, ik klop gewoon niet. Ik voel niks.’ Het huilen staat me nader dan het lachen. We doen een oefening in viertallen. Eén persoon vertelt over een lichamelijk ongemak, de anderen letten op wat er in hun eigen lichaam gebeurt tijdens het vertellen. Mijn vriendin Pauline vertelt over allerlei pijnlijke plekken in haar lichaam en ik luister. Ik doe wanhopig mijn best om iets te voelen bij mezelf maar ik voel echt niets.

Peter, de trainer, komt erbij zitten. ‘Ik kan dit niet. Ik voel niks, mijn lijf spoort niet.’ De tranen zijn niet meer te houden. Boos en gefrustreerd voel ik me. Ik raas nog even door tot ik Peters bekende riedeltje hoor: ‘Na na na na na na’ zegt hij op de meest zeikerige toon die hij kent. ‘Dit ben jij niet, je kabouters praten en jij neemt ze verschrikkelijk serieus!’

‘Hoezo?’, vraag ik, nog steeds pissig op mijn lijf. Pauline geeft het antwoord: ‘Het klopt dat je niks voelt, want ik vertel het zo afstandelijk mogelijk. Ik voel ook niks als ik het erover heb.’ Ik kijk haar aan en daarna kijk ik naar Peter die bevestigend knikt. ‘Dat lichaam van jou doet het prima! Het vertelt je dat er even niets te voelen is, dat Pauline ook niet voelt. Maar jij gelooft wat die kabouters je influisteren.’ Ik grinnik en geef met twee vingers een aai over mijn been. ‘Sorry lijf…’

Kempler

Ik maak weer eens een studieweekend bij Kempler mee. In juni 2019 ben ik afgestudeerd en ik mis de weekenden waarin ik zoveel geleerd heb en enorm gegroeid ben. Dit weekend ben ik als ‘belangrijke andere’ mee met Pauline die in het vierde jaar van de opleiding zit. Het is één van de dingen die de opleiding zo waardevol maakt. Dat de partners en / of omgeving betrokken worden bij de opleiding. Ze doen een aantal weekenden per jaar mee zodat ook zij meegroeien met het proces waarin je als student terecht komt.

Alleen het binnenkomen in het voor mij zo bekende hotel maakt al dat ik me weer thuis voel. Ik zet mijn spullen in de zaal en loop naar de koffiecorner. Tot mijn grote verrassing zie ik Olga staan. Ik had geen idee wie de trainer van het weekend zou zijn, maar dit is echt een cadeautje! Olga is vier jaar lang mijn mentor geweest en we hebben dus heel wat meegemaakt met elkaar. Ik heb van haar geleerd dat ik niet gek word als ik mijn emoties laat gaan (‘Het is maar water, vrouw!’). Zij is mijn voorbeeld in het ruimte maken voor jezelf, jezelf serieus nemen, voelen wat je behoeften zijn en daarmee komen. Maar vooral heeft zij mij laten zien dat jouw kwetsbaarheid, dat wat je hebt meegemaakt en waardoor je verwond bent, bruikbaar is in het hier en nu. Het is geen belemmering maar een kracht.

In de grote kring gaat het als vanouds. We starten met een rondje, delen hoe we erbij zitten en binnen tien minuten voel ik me als een vis in het water. Voor mij is Kempler een beetje thuiskomen bij mezelf. Even tijd nemen om naar binnen te kijken en dat ook weer naar buiten toe de delen. Contact maken met wat je écht bezig houdt en dat ook weer in contact brengen.

Fantasie

We kijken naar een stukje film van Fritz Perls, de grondlegger van de gestalttherapie. Perls stelt dat we met drie dingen contact kunnen maken. Met onszelf, de ander en met onze fantasie. Dat laatste klinkt een beetje vaag maar Peter heeft een oefening die alles verduidelijkt. Je kent ze wel, die stemmen in je hoofd die van alles roepen.

• Dat gaat me nooit lukken!
• Het moet beter
• Zie je nou wel dat ze me niet leuk vinden
• Ik zeg maar niks, ik weet er toch niet genoeg van
• Wie ben ik om hier iets van te vinden?
• Ik ben stom
• Ik doe het ook nooit goed

Het zijn stemmen, gedachten, die soms op de achtergrond en soms heel erg op de voorgrond aanwezig zijn. Een heel aantal van die bedenksels van ons brein zijn fantasie. Ze berusten niet op de werkelijkheid of het zijn oude stemmen vanuit het verleden. Kabouters, noemt Peter ze. Ik moet erom lachen. Als beelddenker zie ik ze al voor me. Mijn kabouters, puntmutsjes op, ijverig aan het werk, sommigen met harken waarmee ze overal in prikken.

Mijn kabouters

In een oefening proberen we te ontdekken wanneer die kabouters in actie komen en wat ze zeggen. Ik ken een heel aantal van mijn kabouters inmiddels goed. Ze komen in actie als ik me in gezelschap bevind met mensen die ik niet zo goed ken. Vooral als ik zelf geen duidelijke taak heb. Dus als ik naar een training ga als deelnemer en ik ken niemand. ‘Jij hoort hier niet… dit is alleen voor echte goede therapeuten…Je zult zien dat iedereen veel meer ervaring heeft…’ Ik heb ook een legertje kabouters die tegen mijn bestaan zijn. Ze worden actief als ik me rot voel, ergens over pieker of verdriet heb. ‘Aansteller! Doe nou eens normaal… Dit los je gewoon zelf op… Zeikerd… Natuurlijk ga je hier niemand mee lastig vallen, je heb al aandacht genoeg gehad in je leven…

De oefening maakt me weer bewust van hoe ik met mezelf omga. Toch zie ik ook groei. Vandaag ben ik naar een studieweekend gegaan met een heleboel onbekende mensen en ik heb me niet laten leiden door mijn kaboutervolk.

Proost!

De eerste dag zit erop. We gaan aan tafel in het hotel. Ik weet welk drankje ik bestel… La Chouffe, kabouterbier. Ik zal ze, die kabouters! ‘s Avonds in de bar zitten we met een gezellig koppel de ene na de andere La Chouffe weg te werken. Ik hoor verhalen uit de oude doos, van een student die lang geleden de opleiding al volgde. We hebben plezier met elkaar en lachen tot de tranen over onze wangen lopen. Ik rol over twaalven grinnikend mijn bed in. Dit mis ik toch echt nu mijn opleiding klaar is…

Zaterdagochtend, de oefening met het gewaarworden van het lichaam. Het is me helder. Kabouters laten zich niet dronken voeren… nieuwe dag, nieuwe kansen in mijn kabouterbos. En ik ben niet alert. Dankzij Peters interventie ontmasker ik weer een paar kabouters en ik trek een nieuwe conclusie voor mezelf. Ik spoor best en mijn lijf ook. Hoogste tijd om de vriendschap een beetje nieuw leven in te blazen. Beter luisteren naar de stem van mijn lichaam, de stemmen van mijn kabouters negeren.

Als ik naar huis rijd zingen mijn kabouters een liedje: ‘Kaboutertje, kaboutertjes, die hebben het gedaan… kaboutertjes kaboutertjes, kaboutertjes bestaan!’ Ik zing vrolijk mee.