Het verhaal
Toen ze verder trokken ging Jezus een dorp in, waar Hij gastvrij werd ontvangen door een vrouw die Marta heette. Haar zuster, Maria, ging aan de voeten van de Heer zitten en luisterde naar Zijn woorden. Maar Marta werd helemaal in beslag genomen door de zorg voor haar gasten. Ze ging naar Jezus toe en zei: ‘Heer, kan het U niet schelen dat mijn zuster mij al het werk alleen laat doen? Zeg tegen haar dat ze mij moet helpen.’ De Heer zei tegen haar: ‘Marta, Marta, je bent zo bezorgd en je maakt je veel te druk. Er is maar één ding noodzakelijk. Maria heeft het beste deel gekozen, en dat zal haar niet worden ontnomen.’
(Lucas 10:38-42 NBV)
Anno 2020
Ik stel me voor dat het bij ons thuis zou gebeuren. De bel gaat. Daar staan Jezus en Zijn vrienden op de stoep. Jan Willem doet open. ‘We waaien even aan (Ik wist dat jullie thuis waren) want we zijn in de buurt vandaag!’ Ik herken de stem van Jezus meteen, spring op van de bank, moffel snel m’n laptop en telefoon weg. Onderweg naar de gang neem ik de lege glazen en borden mee van tafel, drop ze in de keuken waar ik meteen de koffiemachine en de waterkoker aan zet en bedenk me wanhopig wanneer ik voor het laatst het toilet heb schoongemaakt.
Na een uitbundige begroeting zakt het gezelschap op de bank en zorg ik voor koffie en thee. Ik probeer op te vangen waar de gesprekken over gaan en hier en daar nog wat mee te praten. Nog een tweede bak koffie en dan is het tijd voor wat fris. Ik trek een fles wijn uit de kast en overweeg om ook een grote kan water op tafel te zetten. Jezus, water en wijn zijn een goede match weet ik uit de oude verhalen. Terwijl ik de glazen omspoel, dat vind ik wel zo fris als je ze al een tijd niet gebruikt hebt, zucht ik in mezelf. Kan Jan Willem niet even helpen? Maar hij zit in een diep gesprek met één van de gasten. Ik schenk voor iedereen iets in en zet stukjes kaas en worst op tafel. Echt veel is het niet maar in de kast vind ik nog een zak chips en wat nootjes.
Etenstijd
De tijd verstrijkt maar Jezus en Zijn vrienden lijken nog niet te willen vertrekken. Dit vind ik lastig. Visite is best gezellig maar ik heb er een hekel aan als mijn planning in de soep loopt. Meestal kookt Jan Willem maar om hem uit z’n gesprek te halen voelt ook niet echt goed. Oké, ik moet gastvrij zijn, dus wat kan ik klaar maken voor het avondeten? Ik kijk in de voorraadkast en loop naar de vriezer. Echt veel bijzonders heb ik niet in huis, maar ik zou nog even naar de supermarkt kunnen gaan.
Eigenlijk zit ik te balen als een stekker want ik zou niks liever doen dan ook bij het gezelschap zitten en mee praten. Ik maak een briefje met boodschappen, trek een boodschappentas uit de kast en doe mijn jas aan. ‘Hé, wat ga jij doen?’ vraagt Jan Willem als ik met m’n jas aan naar de achterdeur ga. ‘Boodschappen. Er zal straks toch wat fatsoenlijks op tafel moeten komen? Ik neem aan dat jullie mee eten?’
Ik zie Jezus glimlachen en Zijn hoofd schudden. ‘Judith, Judith… maak je niet zo druk om eten. Wat dacht je van thuisbezorgd.nl of gewoon een wonderbare spijziging? Kom er lekker bij zitten en geniet van dit moment!’
Marta en Maria
Ik zie het tafereel voor me en kan me helemaal verplaatsen in de irritatie van Marta. Ik had Marta kunnen zijn. Natuurlijk ga je niet zitten niksen als je gasten over de vloer hebt. En zeker niet als Jezus zelf op bezoek is. Dan moet het lekkerste op tafel komen en laat je je van je beste kant zien. Maria dacht daar heel anders over. Zij liet als het ware alle bezigheden vallen (morgen is er weer een dag, Jezus komt niet elke dag op bezoek) en genoot van het gezelschap van Jezus en Zijn discipelen.
Maria had het goed bekeken. Ze genoot van de aanwezigheid van Jezus, van Zijn woorden, van Zijn gezelschap. Dat maakte ze niet dagelijks mee. En Jezus prijst haar erom.
Ik denk zeker niet dat Maria een luie vrouw was die haar zus al het werk liet opknappen. Volgens mij heeft Maria de goede balans gevonden in ‘doen en zijn’. Dat werk kwam later wel weer, Jezus was op dat moment belangrijker. Marta voelde zich duidelijk over-verantwoordelijk en schoot daarmee in de doe-modus. Herkenbaar, in ieder geval in mijn leven.
Balans
Ik ben blij dat dit verhaal in de bijbel staat. Het is heerlijk nuchter en laat ons zien dat altijd maar bezig zijn helemaal niet zo lovenswaardig is. Ik ben twee keer een weekend in een klooster geweest en één van de dingen die me daar aansprak was de balans tussen doen en zijn. Er waren vaste momenten om te mediteren of een dienst bij te wonen, vaste etenstijden maar ook een vast moment om te werken. ‘Labora’ noemden ze dat uur. Eén van de zusters had een lijst met dingen die gedaan moesten worden. Dat varieerde van aardappels schillen tot het tuinpad vegen tot liedbundels repareren. Ik koos voor dat laatste en kreeg een krat vol liedbundels waar de nodige blaadjes los van zaten. Gedreven ging ik aan het werk, blij dat ik iets kon doen voor de gemeenschap. Ik moest er nog zo’n vijf toen er een bel luidde…
Natuurlijk maak je dan even af waar je mee bezig bent. Toch? Maar nog geen vijf minuten later kwam één van de zusters binnen. ‘Het uur van werken is voorbij. Morgen weer een nieuwe dag.’ Verbouwereerd pakte ik alles weer in de krat en liep naar de koffietafel. Tja, ik ben best wel een Marta… als je mij had laten gaan, had ik vast nog wel meer klusjes gevonden…
Hoe is jouw balans tussen doen en zijn? Misschien kan het je helpen als je jezelf weer eens betrapt terwijl je door het leven raast om je eens voor te stellen dat Jezus naar je kijkt. Wat zou Hij zeggen? Ik denk dat ik het wel weet… Judith Judith… wat maak jij je druk…
Heerlijk om dit op deze manier verwoord te lezen! Ik vond het altijd maar irritant dat die Maria zo geprezen werd!!! Wellicht omdat ik mij thuis voor veel verantwoordelijk voelde ? En mijn oudere zussen en ook mijn ouders daar toch wel “ misbruik “ van hebben gemaakt? Afijn… toch wel goed dat ook dit in de bijbel staat… maar toch… ik lees het nog steeds met enige reserve😉🙋♀️