De vlinder

Terwijl ik in de tuin zit te luisteren naar de wind die eindelijk de verkoelende regen hierheen blaast, zie ik een vlinder vlak voor me op tafel. Hij is geland op het flesje ‘anti-insect’. Vast een stil protest tegen dit natuurgeweld dat ik iedere avond als bescherming tegen de muggen op mijn lijf spuit. Ik ben gek op vlinders. Het logo van mijn praktijk bestaat uit vlinders en als kind hield ik mijn spreekbeurt er al over.

Eén van mijn favoriete voorleesboeken is ‘Rupsje nooitgenoeg’ en met veel plezier keek ik naar de verfilming van Krummel (Max Lucado). Ik bekijk de vlinder eens goed. Angstvallig houdt hij zijn vleugels bij elkaar. Behalve kleine plekjes wit en rood zit er niet veel kleur in. Het is alsof hij zichzelf beschermt door zijn vleugels tegen elkaar aan te houden.

Ik denk aan hoe ik dit jarenlang zelf ook deed. Letterlijk in elkaar gedoken, het liefst onzichtbaar of op de achtergrond. Bang voor wat het leven me nog meer zou brengen aan ellende.

Voorzichtig

Er komt beweging in de vlinder. Hij lijkt zich wat te ontspannen. Zijn vleugels gaan een heel klein beetje open. Meteen zie ik dat de kleine rode en witte stipjes kleurrijke strepen zijn. Ik snap die vlinder wel. Hij doet het voorzichtig aan. Een vlinder is kwetsbaar en als zijn vleugels beschadigen is hij nergens meer.

In mijn vorige blog schreef ik over de depressie waar ik mee worstelde. Seksueel geweld in mijn kinder- en jeugdjaren, kinderloosheid, ik kon me niet voorstellen dat het leven veel goeds te brengen had. Ik zag vooral de moeilijke en gevaarlijke kanten van het leven. En ergens diep van binnen was ik bang voor het volgende dat me te wachten zou staan. Ik maakte doemscenario’s in mijn hoofd waarbij ik een ernstige ziekte zou krijgen of Jan Willem zou verliezen.

Mijn getraumatiseerde brein zag vooral gevaar. Dat maakte me voorzichtig. Vooral voorzichtig in mezelf geven aan anderen. Ik geloofde niet dat het leuk zou zijn om vrienden met mij te zijn en dat mensen echt vanuit liefde voor mij naar mijn verhalen wilde luisteren. Ja, op goede momenten, als ik vrolijk was en gezellig, dan snapte ik wel dat mensen me leuk vonden.

Kwetsbaarheid

Even denk ik dat de vlinder ervan door gaat. Hij vouwt zijn vleugels open en weer dicht. Maar hij blijft toch zitten. En weer laat hij iets meer van zijn prachtige kleuren zien. Hoe meer kleur er tevoorschijn komt, hoe minder het bruin van zijn lijfje opvalt. Ik geniet en blijf maar kijken.

Jarenlang voer ik gesprekken met Henry en Trudie. Ik leer hen kennen in de kerk waar we naartoe gaan en raak in eerste instantie met Henry in gesprek. We praten heel wat af, gesprekjes na de dienst, avonden bij ons thuis, urenlange gesprekken bij hen thuis. Ik doe hetzelfde als die vlinder. Ik laat steeds iets meer zien, maar klap dan ook mijn vleugels weer snel dicht. Soms wil ik wegvliegen en neem ik afstand. Ik kan beter zelf vertrekken dan dat ik word afgewezen, denk ik. Maar Henry en Trudie blijven trouw. Zij zien de mooie kleuren allang, waar ik alleen maar mijn lelijke, kleurloze leven zie.

Ze luisteren naar mijn verhaal, hoewel, ze moeten het soms uit me trekken. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om te praten. Ik voel me kwetsbaar en breekbaar en ben bang dat ze me niet zullen geloven of voor gek zullen verklaren. Maar dat gebeurt niet. Het tegenovergestelde gebeurt, ik begin heel langzaam te geloven dat ik mag leven en dat ik er toe doe.

Moedig

De vlinder blijft zitten en vouwt zijn vleugels helemaal uit. Hij is echt prachtig. En wat is hij groot als hij er zo bij zit. Ik vind hem moedig. Hij zit hier zomaar, op een flesje gif, open en bloot te genieten van de laatste zonnestralen. Ik zie nu echt goed hoe mooi de tekening op zijn vleugels is. Ik vraag me af of iedere vlinder ook weer anders is, net als wij mensen.

Het duurde jaren, in mijn ogen veel te lang, maar ik kwam steeds meer tot leven, tot bloei. Steeds meer geloofde ik wat God en anderen over mij zeiden en minder in wat mij altijd was ingefluisterd. Ik mag leven, genieten, bloeien, doen waar ik goed in ben. Daar was moed voor nodig, en nog steeds wel eens. Want je vleugels helemaal openleggen, je kleur laten zien, laten zien hoe groot je bent, dat voelt onwennig.

In 2013 komt mijn boek ‘Tranen in mijn koffie’ uit. Ik word zichtbaar, mijn kleuren komen tevoorschijn. Het is het begin van een mooie reis naar nog meer vrijheid en nog meer leven. Een jaar later, op mijn 40e verjaardag, zit ik bij de kamer van Koophandel. Mijn eigen praktijk is een feit. De reacties op mijn boek, de aanmoediging van Jan Willem, en natuurlijk de opleiding die ik ooit volgde, maken dat ik mijn vleugels uit durf te slaan. Ik ben er klaar voor om te luisteren naar die ander, die vastloopt en geen uitweg weet.

Kleurrijk

Ik kijk naar de vlinder die er nog steeds zit. Hij lijkt het naar z’n zin te hebben. Ik neem een foto vanaf de andere kant. Nu is hij nog mooier, groter en kleurrijker. Zelfs de voelsprieten lijken lampjes te hebben. Ik geniet en maak de ene foto na de andere.

Inmiddels zijn er zeven jaar voorbij na het verschijnen van mijn eerste boek. Wat is er veel gebeurd in die tijd en wat voel ik me steeds vrijer als die vlinder. Ik zie het leven niet meer als gevaarlijk maar als een uitdaging. Ik geniet van de vele mooie dingen. Schrijven is één van mijn kleuren waar ik iedere keer weer van geniet en waar anderen van meegenieten. Mijn praktijk is gegroeid en ik ben dankbaar dat ik naar de verhalen van zoveel mensen mag luisteren. Dat ik met hen samen mag kijken naar hoe zij hun vleugels mogen uitslaan en hun kleur tevoorschijn kan komen.

Schrijven, mijn praktijk, het geven van trainingen, het verzorgen van lezingen, ons gezinshuis, een vrouwendag en zoveel dingen waar ik eindeloos van geniet. Het zijn de kleuren die tevoorschijn zijn gekomen in de loop van de tijd. Ik ben vrij, ik vlieg, ja, het is kwetsbaar en er is moed voor nodig, maar het is zo de moeite waard!

Tevoorschijn luisteren

Naast alle dingen die ik doe ben ik ook trainer en mentor bij de PPT. Een tweejarige cursus voor iedereen die met mensen werkt of betrokken is bij het pastoraat. In deze weken ben ik er druk mee, want de deadline voor het inleveren van het huiswerk komt dichterbij. Ik lees met interesse, plezier, ontroering en soms bijna tranen, de verhalen van de cursisten. De laatste opdrachten zijn evaluaties. Dat vind ik spannend, want dan beoordelen de cursisten de cursus maar ook mij.

Al lezend bedenk ik me dat dit één van de kleuren is die ik nu mag laten zien. De beoordelingen zijn warm en opbouwend. Het maakt me dankbaar dat ik, ooit een rups in een cocon, nu die vlinder mag zijn. Eén van de cursisten schrijft in haar evaluatie: ‘Sommige artikelen lijken wel door google-translate te zijn vertaald… ‘Tevoorschijn luisteren’… of is dat Belgisch?’

Tevoorschijn luisteren… wat een meesterlijk woord! Ik denk inderdaad dat dat Belgisch is. Maar het is precies wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Door vele mensen, door Henry en Trudie, ben ik tevoorschijn geluisterd. En dat is wat ik jou gun! Dat er mensen zijn die naar jou luisteren zodat je tevoorschijn durft te komen. Want jij, ja echt, jij bent ook zo’n vlinder! Jij mag tevoorschijn komen.

Kwetsbaar – Moedig – Kleurrijk