Klussen

Het is een week vol afwisseling en tussen alle bedrijvigheid door leef ik toe naar mijn vrije avond. Het is mijn streven om maximaal twee avonden per week weg te zijn, want ‘s avonds thuis zijn vind ik heerlijk. Donderdag ben ik laat thuis, maar na het avondeten ben ik vrij. Ik besluit om nog even wat aan de trap te doen. Afgelopen week heb ik de trap zo goed als kaal gemaakt en nu ben ik hem tree voor tree aan het schuren en in de grondverf aan het zetten. In een verloren uurtje zo op de avond kan ik mooi de gaatjes vullen die op diverse treden zichtbaar zijn.

Ik sta met mijn plamuurmes en een potje vulmiddel halverwege de trap als ik mijn horloge voel trillen. Ik word gebeld. Opnemen gaat nu niet, dus ik besluit straks even terug te bellen. Als ik een uur later op de bank zit zie ik dan mijn studiegenoot heeft gebeld. Ik bel haar terug.

Intervisie

‘Hé…. Juud…. waar zit je???’
‘Ik zag dat je gebeld had maar ik was met de trap bezig dus ik dacht: ik bel je zo wel even terug.’
‘Maar… waar zit je???’
‘Thuis, op de bank…’

Op de achtergrond hoor ik stemmen en dan opeens besef ik waarom ze me belde. Ik krijg een kleur op mijn gezicht. Ik ben gewoon helemaal vergeten dat ik intervisie heb vandaag! Hoe is het mogelijk? Dit is me nog nooit gebeurd. Ik leef altijd geordend en kom mijn afspraken na. Ik kijk in mijn agenda en daar staat helemaal niets.

Als ik heb opgehangen post ik een berichtje op facebook:

Heerlijk aan het klussen en dan gebeld worden waar je bent…
Intervisie vergeten…
ooohhh…

Er wordt gereageerd door diverse mensen en iemand schrijft: ‘Ik vind het wel een goed teken!’ Ik grinnik, ik snap helemaal wat ze bedoelt. Het ís een goed teken.

Geleefd worden

Een paar weken geleden, studieweekend. Tijdens een live supervisie waarin een stel de moeite waar ze tegenaan lopen bespreken met de therapeut vraagt Sonja, de trainer van dat weekend aan de vrouw: ‘Functioneer je of leef je?’

In mijn aantekeningenschrift schrijf ik het zinnetje op en teken er een wolkje omheen. De woorden raken me. Functioneer ik of leef ik? Als ik kijk naar de mensen die in mijn praktijk komen met een burn out (en dat zijn er nogal wat) durf ik te stellen dat minstens 90% van hen jarenlang gefunctioneerd heeft. Ze werden geleefd door alle eisen die ze zichzelf oplegden of die de omgeving nadrukkelijk stelde. Overwerken zonder te compenseren, taken op je schouders nemen omdat niemand anders het doet, functioneren in verschillende taken in de kerk, vrijwilligerswerk, mantelzorg, sociale verplichtingen en een enorm hoge lat van perfectie in alles wat je doet.

Ze functioneerden, vaak naar tevredenheid van de omgeving, van hun werkgever, van de kerk of vereniging, maar langzaam maar zeker doofde de vlam van energie en enthousiasme.

Ik herken het zelf ook. Als ik ja zeg zonder eerst stil te staan bij mezelf of ik het eigenlijk wel écht wil. Of het iets is dat bij mij hoort. Of als ik mijn agenda mijn leven laat bepalen in plaats van dat ik bepaal wat er in mijn agenda kom. Vaak zijn het ook nog hele goede dingen. Dingen die ik voor een ander doe, tijd die ik opzij zet, klussen die ik klaar.  Maar is het functioneren of is het leven?

Leef

Leef ik of functioneer ik? Het is goed om jezelf deze vraag af en toe eens te stellen. Het heeft alles te maken met in balans zijn. Want leven omvat veel meer dat alleen de leuke dingen doen waar je zelf zin in hebt. In leven zit alles. Daar hoort omzien naar de ander net zo goed bij als zorgen voor jezelf. Vreugde en genieten gaan samen op met verdriet en lege perioden. Wat leven is heeft Prediker wat mij betreft het best verwoord toen hij zei:

Voor alles wat gebeurt is er een uur,
een tijd voor alles wat er is onder de hemel.
Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven,
een tijd om te planten en een tijd om te rooien.
Er is een tijd om te doden en een tijd om te helen,
een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen.
Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen,
een tijd om te ​rouwen en een tijd om te dansen.
Er is een tijd om te ontvlammen en een tijd om te verkillen,
een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren.
Er is een tijd om te zoeken en een tijd om te verliezen,
een tijd om te bewaren en een tijd om weg te gooien.
Er is een tijd om te scheuren en een tijd om te herstellen,
een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken.
Er is een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten.
Er is een tijd voor ​oorlog en er is een tijd voor ​vrede.
(Prediker 3:1-8 NBV)

Verschil

Waar voor mij het grote verschil zit tussen leven en functioneren is dat leven voor mij betekent dat ik me bewust ben van wat ik doe (en niet doe). Functioneren gaat op de automatische piloot, geleefd worden, gedachteloos. Leven is intens, kost energie maar geeft ook energie, heeft te maken met keuzes. Leven is ook iets spontaans, je intervisie vergeten omdat je zo heerlijk aan het klussen bent.

En… leven brengt iets voort. Als ik leef, geef ik leven door aan de mensen om me heen. Ik straal energie uit, geef liefde door, deel vrolijkheid, heb hoop voor wie dat niet heeft, ben inspirerend. En als ik het even niet weet mag ook hulp vragen, want leven doe je niet alleen. Ik mag in verbinding staan met anderen en met God.

De God die leven geeft en die door Zijn Zoon Jezus de woorden sprak:  ‘Ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid!’ (Joh. 10:10b NBV)

Leef! Een uitnodiging, een opdracht, een uitdaging en vooral ook iets om dagelijks van te genieten. Want leven is ook kwetsbaar. Daar zijn we deze week weer met ons neus bovenop gedrukt toen dat verschrikkelijke ongeluk in Oss zomaar een eind maakte aan vier nog jonge levens. Wat is het belangrijk om ons bewust te zijn van ons leven, van ons doen en laten, van wat we zeggen en wensen.

Functioneer je of leef je? Denk er eens over na en heb het er met elkaar over. Een mooi thema om dit weekend mee aan de slag te gaan. Leef je uit!