Ontmoeting
Terwijl ik geniet van een paar rustige kerstdagen en een jaarwisseling vol gezelligheid vecht mijn vriendin Corlien al meer dan een week voor haar leven in het ziekenhuis. De week voor ze geopereerd zou worden was ik bij haar. We kennen elkaar nog niet zo heel lang maar als we elkaar zien raken we niet uitgepraat. Zo ook die ochtend. De uren verstreken en onder het genot van koffie wisselden we verhalen uit, praatten we over onze passies, en hadden we het over zoveel plannen voor de toekomst.
Alsof het leven maakbaar is, alsof je maar kunt doen wat je wilt.
Na mijn bezoek reed ik terug naar huis. Tijdens de uur durende rit voelde ik me enthousiast, blij en dankbaar. Wat is het toch bijzonder als je elkaar ergens onderweg in het leven tegenkomt, je zo’n klik met elkaar hebt en je elkaar inspireren kunt.
Een week later wordt Corlien geopereerd. Helaas verloopt het allemaal niet voorspoedig en belandt ze zelfs op de Intensive Care. Ze is de hele dag in mijn gedachten. Ik bid voor haar en voor haar man en dochters. Wat is het leven kwetsbaar en wat wil ik graag nog veel langer optrekken met dit unieke mens. Maar ik heb het niet voor het zeggen.
Keuze
Het jaar 2018 is bijna voorbij. Een jaar waarin weer veel gebeurd is, waarin ik gegroeid ben in veel opzichten. Ik heb veel geleerd over mezelf, door mijn studie en door ontmoetingen met anderen. Mijn praktijk heeft een goed jaar gedraaid en ik heb met heel veel mensen een eind mogen meelopen. Ik ben aan een gezonder leven begonnen en ga het jaar uit met zo’n 27 kilo minder dan ik er aan begon.
Bijna al deze dingen hebben te maken met keuzes. Ik kan ervoor kiezen om mezelf te ontwikkelen of op dieet te gaan. Ik kies met wie ik afspraken maak en met wie ik tijd doorbreng. Er zijn talloze dingen waar je voor kunt kiezen: Een sport, een kerk, een studie, een andere baan, een huisdier, een nieuwe auto, een ander kapsel, vrijwilligerswerk, oppassen op je buur-of kleinkinderen en ga zo maar door.
Toch zijn er ook altijd dingen waar je niet voor kunt kiezen maar die je overkomen. Daar werd ik door Corlien bij stil gezet. Je kunt heel veel plannen hebben, maar als je lijf het laat afweten valt er weinig te doen. Je kunt gezinsuitbreiding willen maar kinderloos blijven. Of je raakt wel in verwachting maar je kindje overlijdt. Jij kunt trouw zijn in je relatie, maar als je partner vreemd gaat, heb jij daar ook de gevolgen van te dragen. Je kunt je droombaan hebben maar een faillissement kun je niet voorkomen.
Hebben we we wel écht keuzes in het leven? Is het leven maakbaar of moeten we er vooral voor zorgen dat we overleven?
Bewust leven
Ik ben van mening dat we altijd een keuze hebben. En dat het goed is om je daar, aan het begin van een nieuw jaar, bewust van te zijn. In mijn agenda voor 2019 staan twee lege pagina’s. ‘mijn jaar 2019’ staat er in de linkerbovenhoek. Als ik de agenda binnen krijg en ik er doorheen blader verbaas ik me er een beetje over. Waarom twee lege pagina’s voor een jaar waarin je nog niet weet wat er gaat gebeuren? Hoezo ‘mijn jaar 2019’? Ik denk aan Corlien die vast ook plannen heeft gemaakt voor de kerst en oud en nieuw maar die nu, zich nauwelijks bewust van de tijd, in het ziekenhuis ligt.
Dan komt er een berichtje met een update over Corlien binnen. Haar man appt: ‘… ze zegt ook wel weer te wíllen leven…’ Ik word er blij van. Ik kan me zo goed voorstellen dat als je lichaam je keer op keer in de steek heeft gelaten je liever naar Huis wilt, naar God, waar geen ziekte en ongemak meer is. Je hebt geen keuze in wat je allemaal overkomt in het leven en ook Corlien weet niet of dit de laatste ziekenhuisopname van haar leven is. Maar toch komt hier de keuze die we hebben om de hoek: Ik wil leven!
Opeens weet ik wat ik ga doen met die twee lege pagina’s van mijn jaar 2019. Ik pak een stapel oude tijdschriften en ga aan de slag met de schaar en lijm. Ik ben een paar uur bezig en dan kijk ik tevreden naar hoe ik mijn jaar 2019 vorm wil geven. Welke keuzes ik wil maken, welke motto’s belangrijk zijn, welke plannen ik heb en wat ik daarvoor nodig heb. Want ik wil leven!
Motto
Midden in de linkerpagina plak ik een kaart die we op een vrouwendag in 2017 meegaven aan de vrouwen. De kaart heeft al die tijd op mijn prikbord gehangen maar nu neem ik hem mee 2019 als centrale leidraad:
Wees vastberaden en standvastig,
laat je door niets weerhouden of ontmoedigen,
Want waar je ook gaat, de Heer, je God staat je bij.
(Jozua 1:9)
Er omheen staan allemaal uitspraken die voor mij belangrijk zijn. De belangrijkste, mijn motto voor komend jaar, is deze: ‘Leef vanuit je verlangen.’ Is dat niet egoïstisch en kan dat wel als je christen bent? Mijn verlangen is dat ik door mijn leven te delen, voor anderen van betekenis kan zijn. Dat mijn leven gebruikt wordt om ook anderen tot herstel te brengen. Dat de vrijheid die ik ontdekt heb, ook voor anderen tot bevrijding zal leiden. En dat door alles heen de liefde van God, het liefst zonder woorden, zichtbaar zal worden.
Om dit verlangen uit te leven heb ik moed nodig, lef, mensen naast me en om me heen, maar ook wilskracht en wijsheid.
Mijn jaar 2019 is geen geasfalteerde snelweg waarin ik met 130 km per uur recht op mijn bestemming afga zonder dat ik tegenliggers tegenkom. Het leven is niet maakbaar en ook voor 2019 weet ik niet wat er gaat gebeuren, wat mij zal overkomen, wat iedereen die me lief is zal meemaken. Maar ik weet één ding, zolang ik hier ben op aarde, wil ik leven, niet overleven maar bewust kiezen zodat ik zal leven vanuit het verlangen dat God in mij heeft gelegd.
Ik wens jullie allemaal een mooi, verbonden, heel, liefdevol en bijzonder 2019 toe!
PS Corlien Doodkorte is auteur van het boek'Geen grappen God!' Op het moment dat ik deze blog schrijf ligt ze nog in het ziekenhuis en is jullie gebed voor haar, maar ook voor haan man en (klein)kinderen meer dan welkom!
Dank je wel voor deze aanmoedigende blog Judith, door wat je vertelt over Corlien ben ik gaan googlen en vond ik een mooi interview bij Jorieke en dat heeft me geraakt.
Je blog heeft me geraakt.