Vergeten

Oef… het is nog nooit gebeurd in de zeker al twintig jaar dat ik kinderen op de basisschool heb. Eén keer moet de eerste keer zijn (en misschien ook wel de laatste). Ik ben een afspraak voor een 10-minuten gesprek vergeten.

Een paar weken geleden. We krijgen een mail van de leerkrachten van groep 7. Het gaat over een voorlopig schooladvies voor het voortgezet onderwijs. Er staat: ‘Regelmatig krijgen we de vraag of er in groep 7 een voorlopig schooladvies wordt gegeven….’ Die vraag komt niet van mij in ieder geval. Ik ben eigenlijk verbaasd. Ik weet niet beter dan dat er in groep 8, na de citotoetsen, een adviesgesprek was. Kijkend naar de resultaten van de toetsen in combinatie met hoe de leerling functioneert en de achterliggende jaren is doorgekomen komt er een advies.

Ik plan het 10-minuten gesprek in en zet de afspraak in de agenda. 17.20 uur lijkt me het meest logisch. Net voor het eten. ‘s Avonds zit ik te genieten van de afkoelende lucht, de vogels die fluiten en de kikkers die een concert geven. Ik kijk even in mijn agenda hoe de dag van morgen eruit ziet en dan zie ik het. 17.20 uur… glad vergeten.

Niveau

De 11-jarige komt uit school. ‘Bent u niet naar het gesprek geweest?’ zegt hij. Nee, dat klopt. Ach, zo belangrijk is het niet, lijkt mij. Maar dat heb ik toch niet goed. De leerlingen hebben vandaag onderling uitgebreid gesproken over de niveaus van iedereen. Ik was er al bang voor toen ik dat eerste mailtje las. Ergens voel ik verdriet. Gaan kinderen elkaar nu te lijf met een niveau, een voorlopig advies, een slimmer of minder slim mens? En wat ik nog het ergst vind is dat er een label komt te hangen aan een niveau: VWO, HAVO kan er mee door. VMBO in al zijn verscheidenheid is toch wel voor de minder slimme kinderen.

Mijn voorstel zou zijn dat áls er al zo’n gesprek plaatsvindt over dit onderwerp dat ouders het voorlopige advies voor zich houden. Het fijne van zo’n advies is dat er gerichter gewerkt kan worden aan dingen die nog niet zo goed gaan. Dat is mooi en tegelijk vind ik dat ook lastig. Moeten kinderen op hun tenen gaan lopen om net dat niveau hoger te krijgen? Wat mij betreft niet. Het allerbelangrijkst van opgroeien, van leren, is dat kinderen zo gelukkig mogelijk (in deze zieke wereld) zijn.

Schooladvies

Gisteren. Ik fiets door de wijk om boodschappen te doen. Overal hangen vlaggen met tassen eraan. Geslaagd! Precies één jaar geleden hing die vlag ook bij ons. Zes jaar studeren met een resultaat om trots op te zijn. De vlaggen zeggen: goed gedaan! Het zet me aan het denken. Want op geen één vlag staat: Geslaagd voor het VWO of geslaagd voor het VMBO basis. Het is gewoon: geslaagd! Op naar een volgende fase.

Geslaagd zal voor de één betekenen dat het schooladvies kloppend is geweest. Ze hebben op een niveau, passend bij hen, het voortgezet onderwijs doorlopen. Voor een ander betekent het dat hij op zijn tenen heeft moeten lopen en ieder vrij uurtje aan huiswerk heeft besteed. Misschien wel met een duidelijk doel voor ogen: Leerkracht, arts, monteur, agent, etc. worden. En weer een ander heeft onder zijn niveau gepresteerd en lang leve de lol een paar jaar doorgebracht.

Een noodzakelijk verschil

De kinderen willen allemaal het ‘hoogste’ halen. Dat is het gesprek op het plein. Ik hoop dat het snel stopt want er komen pijnlijke situaties van. Als we allemaal gymnasium doen en daarna gaan studeren hebben we over een aantal jaar een overvloed aan artsen, advocaten, economen, psychologen en ga zo maar door. Dan loopt de maatschappij in de soep want waar zijn dan bijvoorbeeld de bakkers waar we brood kopen? Ze zullen schaars zijn maar we zullen wél weten welke grondstoffen brood langer vers houden, beter laten gisten en gezonder zijn. En waar zijn de huishoudelijke hulpen, de loodgieters, monteurs, de leerkrachten, secretaressen, apothekersassistenten?

Verschil moet er zijn. (Juist) ook in een schooladvies. En de kinderen mogen er van doordrongen worden dat alles goed is als het maar bij hen past. Ze mogen nog ruim een jaar genieten van de tijd op de basisschool zonder rivaliteit.

En dat 10-minuten gesprek? Dat haal ik nog wel in!