Studiemiddag

Afgelopen vrijdag heb ik samen met mijn collega-christen-hulpverleners een studiemiddag over homoseksualiteit en geloof gehad. Met ingehouden adem luister ik naar het verhaal van Rianne Vermeulen. Ze vertelt over haar worsteling en eenzaamheid als ze al heel jong ontdekt dat ze ‘anders is’. Over haar zoektocht naar zichzelf en hoe ze uiteindelijk haar vrouw ontmoet met wie ze nu getrouwd is. Over haar ontmoeting met God bij wie ze zich nu, na jaren eenzaamheid en mensen kwijt raken, volledig geliefd en geaccepteerd weet. Ik ben ontroerd als ik haar emotie zie terwijl ze vertelt over onze liefdevolle God, haar God, mijn God. Haar Vader, mijn Vader, we zijn zussen.

Een opmerking van Joëlle Bakhuis, die samen met Rianne de studiemiddag verzorgt, zet mij aan het denken. ‘Wie van jullie heeft er op zijn website staan dat hij ‘gay-oké’ is?’ Er gaan geen handen omhoog. Ik realiseer me dat ik überhaupt het woord homoseksualiteit niet noem op mijn website.

Taboe

Er rust een taboe op alles wat homoseksualiteit (en daarmee bedoel ik de brede LHBT-doelgroep) betreft. Een tijdje geleden was er opeens grote ophef rondom de Nashville-verklaring  waarin honderden protestantse dominees zich uitspreken tegen de levensstijl van lhbt’ers. Door middel van het omstreden pamflet willen zij betogen dat het huwelijk alleen bedoeld is als verbond tussen één man en één vrouw. Nederland werd verdeeld in twee kampen, of misschien wel drie. Het ene kamp onderschreef de verklaring en kwam hier publiekelijk voor uit. Het andere kamp ging er fel tegenin en overal in het land verschenen regenboogvlaggen op openbare gebouwen en kerken.

Maar de grootste groep christenen zei niets. Ik ook niet. Ik vond het lastig. Moest ik nou voor of tegen zijn? Direct na het verschijnen van de Nashville-verklaring weet ik dat ik niet voor ben. Zeker niet. Ik ken een aantal oprechte christenen die homoseksueel zijn, soms ook een relatie hebben en van wie ik zeker weet dat hun relatie met God minstens zo intens is als de mijne.  Voor deze verklaring zijn betekent dat ik deze mensen afwijs en zeg: ‘Jullie zijn slecht en keren je opzettelijk tegen God.’

Tegen de verklaring zijn en een regenboogvlag ophangen aan mijn gevel durf ik ook niet. Dan ziet iedereen hoe ik erover denk. En heb ik het wel goed? Loop ik een risico als ik zeg dat ik denk dat homoseksualiteit en geloof prima samen gaan? Willen mensen mijn blogs en boeken nog wel lezen en komen ze nog bij mij in therapie? Of zal ik worden weggezet als dwaalgeest?

Ik zwijg en zo houd ik het taboe mede in stand.

Gruwelijk

De studiemiddag is zeker geen theologische uiteenzetting over homoseksualiteit. Wel komen de meest bekende Bijbelteksten over dit thema aan de orde. Onder andere de tekst uit Leviticus 18:22 waar staat:

‘Je mag niet het ​bed​ delen met een man zoals met een vrouw, dat is gruwelijk.’

Het woordje ‘gruwelijk’ heb ik menigmaal gehoord in gesprekken rondom dit thema. Het lijkt de tegenstanders van een homohuwelijk goed uit te komen dat zo’n krachtterm gebruikt wordt. Wat er nooit bij wordt gezegd, maar wat tijdens deze studiemiddag wel genoemd wordt is dat in de grondtekst dit woord ‘gruwelijk’ ook gebruikt wordt in de tekst van Deuteronomium 22:11 waar staat:

‘U mag geen ​kleding​ dragen van tweeërlei ​weefsel, van wol en ​linnen​ samen.’

Hoe serieus nemen we dat laatste voorschrift? Het lijkt erop dat we een paar teksten uit een enorm uitgebreide wet hebben gepikt en die uitvergroot boven een groep mensen uit de samenleving hebben geplakt. Met daarbij een wijzend vingertje en een oordeel.

Wet of liefde?

We weten allemaal dat met de komst van Jezus er een nieuwe wet gekomen is. Een wet van liefde. God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf. Dat is hoe wij, gelovigen anno 2019, mogen leven.

Wat voor mij nieuwe informatie is dat als het in de Bijbel gaat over homoseksualiteit, het gaat over seksueel losbandig gedrag. Als wij het nu hebben over homoseksualiteit dan hebben we het over een seksuele identiteit. Dat is echt wezenlijk iets anders dan gedrag. Met gedrag kun je stoppen, daar heb je een keuze in te maken. Maar een identiteit is aangeboren en onveranderlijk. Er kan aan geschaafd worden, het kan sterker en zwakker worden, het kan schade oplopen of juist heel sterk worden, maar het wezen blijft hetzelfde.

Voor mij is het voorbeeld van Jezus meer dan duidelijk: Heb lief! Hij meed geen mensen of doelgroepen. Hij was betrokken, bewogen en beschikbaar. Met één uitzondering: de religieuze leiders van die tijd kregen er regelmatig van langs door Jezus. Hij maakte korte metten met hun vrome praatjes die niet spoorden met het hart van het evangelie: Liefde!

Uit de kast

Na deze studiemiddag is het mij duidelijk. Niet alleen homoseksuelen moeten uit de kast komen, maar ik ook. Ik mag, geheel in lijn met Jezus, gaan staan voor wie ik ben en wat ik denk. Ook als het gaat om dit soort ingewikkelde en kwetsbare onderwerpen. Wat ik al lange tijd zo voelde en wat ik uitdroeg als ik met homoseksuelen in contact ben mag duidelijk worden. Nu in een blog, straks op mijn website en als het aan de orde komt in mijn boeken.

Ik wil mijn LHBT-medemens net zo onvoorwaardelijk accepteren en liefhebben als ieder ander. Ik vind het afschuwelijk te horen dat de reactie van gelovigen op homoseksualiteit mensen juist afdrijft van God. Mijn doel hier op aarde is Gods onmetelijke, onbegrijpelijke en oneindige liefde te verspreiden. Het oordeel is niet aan mij. Daar moet ik heel ver bij weg blijven.

Ik geloof in duurzame relaties van liefde en trouw en zeker als beide partners God kennen en Zijn weg voor hun leven oprecht zoeken, mag ik het loslaten hoe dat eruit ziet. God ziet mijn hart aan, net zo goed als dat van mijn medemens, homoseksueel of niet.

Mijn taak is liefhebben, er zijn, beschikbaar zijn, luisteren en onvoorwaardelijk mijn leven delen met de ander. Ook als ik mijn bedenkingen heb, of als ik moeite heb met iemands levensstijl.

Homoseksualiteit en de kerk

Natuurlijk heb ik makkelijk praten. Ik geef geen leiding aan een kerk of gemeente. Ik hoef geen beslissingen te nemen en antwoord te geven op vragen. Dat realiseer ik me. Ik weet dat mijn blog geen antwoord is op de gevoelige onderwerpen die er in kerken spelen rondom homoseksualiteit.

Wat ik wel hoop, en bid, is dat er steeds meer christenen komen die uit de kast durven komen. Die willen leven volgens Jezus principes van liefde en genade en die LHBT-ers welkom heten en er voor hen willen zijn. Ik hoop dat ik mag meebouwen aan een veilige plek waar homoseksuelen zich welkom voelen, aanvaard voelen, geliefd weten.

Want alleen als wij zo’n veilig en open huis kunnen zijn, zullen diegenen die nu nog in eenzaamheid worstelen met hun ‘anders-zijn’ ermee voor de dag durven komen. En wat is dat nodig!

Onvoorwaardelijk

Ik weet als geen ander hoe het is om met een geheim te leven, om niet te kunnen zeggen wie ik echt ben en wat mij van binnen bezig houdt. Dat is vreselijk en gun ik niemand. Mijn geheim ging over mijn verleden en over hoe ik in elkaar zit en uit angst voor afwijzing en oordeel zweeg ik jaren lang. Het mooiste dat mij is overkomen en wat mij de meeste genezing heeft gegeven is de onvoorwaardelijke liefde van mensen om mij heen die naar mij luisterden en geen oordeel hadden.

Dat is wat ik alle LHBT-ers gun en waar ik me sterk voor ga maken. In ieder geval in mijn eigen leven en voor zover mijn invloed reikt.

Lieve broers en zussen, mede-gelovigen, laten we zijn zoals Jezus: Met ontferming bewogen, vol liefde en genade, opkomend voor hen die het moeilijk hadden. Ik ben gay-oké, of misschien moet ik zeggen: Ik ben oké, jij bent oké, wie je ook bent.

Boekentips:
Verscheurd (Justin Lee)
Adam en Evert (Ruard Ganzevoort)
De veilige kerk (John Lapré)

Ook een open gesprek over homoseksualiteit in uw kerk, vereniging of omgeving? Kijk voor informatie op www.verscheurd.nl

Worstel je zelf met jouw anders zijn? Van harte welkom in mijn praktijk.