Slaapkamer

De drie jongens slapen samen op één kamer. Dat werkt allesbehalve bevorderlijk voor de nachtrust, maar het kan niet anders. Alle slaapkamers zijn bezet. Ze hebben het overigens zelf wel heel erg naar hun zin, alleen kijken wij als opvoeders daar iets anders tegen aan. Of misschien moet ik zeggen: Als mens die ook graag even in alle rust van haar vakantie geniet…

Schuin tegenover ons staat een 18-persoons bungalow. ‘Is dat niet wat voor ons?’ vraag ik Damian als we erlangs lopen onderweg naar  het zwembad. ‘Ja, leuk, nemen we allemaal een vriend mee, dan zijn we al met z’n tienen en dan nodigen we er nog een paar uit.’ Damian is van de gezelligheid. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Hoewel, hij wil ze wel zelf uitkiezen.

‘Ik dacht meer: Dan hebben jullie allemaal een eigen kamer.’, zeg ik tegen Damian. Ik krijg een wat verontwaardigde blik en een opmerking dat dat het meest saaie voorstel is dat ik ooit gedaan heb. ‘Op vakantie doe je alles samen, ook slapen!’, zegt hij zuchtend.

Gelukkigheidsschaal

In zo’n park als dit zie je vooral gezinnen. Mannen, vrouwen, kinderen, opa’s en oma’s. In het zwembad observeer ik altijd wie er bij elkaar horen en probeer ik een inschatting te maken waar ze zitten op mijn gelukkigheidsschaal die van 0-5 varieert.

• 0: Diep ongelukkig maar om onduidelijke redenen toch met elkaar op vakantie gegaan. Ik voorzie een vechtscheiding na de vakantie. Uiteraard heb ik mijn visitekaartjes bij me en als ik gespot heb bij welke plastic stoelen hun spullen staan, drop ik stiekem een kaartje in de openstaande tas.
• 1: Ongelukkig. Het gezin is verdeeld in kampen, trekt niet echt met elkaar op en communiceren vooral door het geven van kritiek en beschuldigingen.
• 2: Beginnend ongelukkig. Kinderen spelen ouders uit tegen elkaar. Eén van de ouders zit nukkig aan de rand van het zwembad op de telefoon. Als hij of zij gevraagd wordt iets te doen gebeurt het wel, maar met een gezicht als een oorwurm.
• 3: Niet gelukkig, niet ongelukkig. Het is wat het is. Ouders gaan er vooral voor de kinderen een onvergetelijke vakantie te geven en dat zij zelf ook nog een relatie hebben staan ze niet echt bij stil. De gesprekken richten zich vooral op en tegen de kinderen.
• 4: Gelukkig. Duidelijk tevreden ouders en kinderen die met engelengeduld balspelletjes doen in het water en er zelf ook nog van genieten. Er worden grappen over en weer gemaakt en er wordt geplaagd en gestoeid.
• 5: Tot over de oren gelukkig. Naast het onder 4 geschetste tafereel zijn ouders ook nog eens stapelgek op elkaar en denken ze dat iedereen in het zwembad dusdanig met zichzelf bezig is dat ze ongestoord kunnen zoenen en elkaar op intieme delen aanraken.

Ik hoef mezelf niet in te schalen, want Jan Willem gaat meestal niet mee naar het zwembad. Dat scheelt.

Niet samen

Maar wat nou als je alleen bent? Als je geen relatie hebt, of gescheiden bent? Of als je een alleenstaande ouder bent met opgroeiende kinderen in diverse leeftijden? Als je man of vrouw overleden is en dit misschien wel de eerste zomer zonder partner is? Of als je een zorgintensief kind hebt waar je je handen vol aan hebt? Is vakantie dan ook leuk? Zou vakantiegeluk vooral voorbestemd zijn voor mensen die samen zijn?

Vandaag lees ik een hoofdstuk uit mijn trainingsboek ‘Dit is jouw leven’. Een boek over positieve psychologie waar ik tot op heden veel aan gehad hebt. Ik heb van alles over mezelf ontdekt. Sterke kanten, aangeleerde eigenschappen, dromen, waarden, behoeften, persoonlijke groei. Het gaat wel allemaal erg over mezelf. Alsof het leven pas oké is als je zelf maar gelukkig bent.

Deel je leven

Maar als ik in het ochtendzonnetje, gewapend met markeerstift en pen, het volgende hoofdstuk lees voel ik me blij worden. Er staat:

‘Persoonlijke groei leidt er automatisch toe dat de ander en de wereld belangrijker worden. Wanneer begrip voor de behoeften van anderen en de vraag wat je voor de ander en de wereld kunt betekenen de belangrijkste leidraad worden in je leven, is dat juist een teken dat zelfrealisatie heeft plaatsgevonden. Voor een positief leven zijn relaties essentieel.’

Wow, dat is heerlijk om te lezen na al dat zelfonderzoek. De focus van het boek verlegt zich van mij naar de ander. Wat ik verder lees komt overeen met waar ik steeds meer van overtuigd ben geraakt: Voluit leven, is leven in balans. Net zoveel van jezelf houden als van de ander. Net zo goed voor jezelf zorgen als voor die ander.

Je leven delen, daar gaat het om. Als je dan ontdekt hebt waar je sterke kanten zitten, wat je talenten zijn, wat je dromen zijn en je waarden, houd je dat niet voor jezelf, maar deel je het uit aan anderen.

Leven doe je samen!

Missie

Damian heeft het denk ik al eerder begrepen dan ik. Toen hij hoorde dat zijn vriendje Julian dit jaar niet op vakantie kon doordat zijn zus een ernstig ongeluk had gehad vroeg hij dezelfde dag: ‘Kan hij niet met ons mee? Dan heeft hij ook iets leuks!’ En toen vlak voor de zomervakantie een ander vriendje ook niet op vakantie kon omdat zijn vader onverwacht in het ziekenhuis kwam te liggen vroeg Damian weer of we nog een plekje hadden. Maar nee, het huisje, althans, de jongensslaapkamer, is vol.

Mijn leven delen met anderen, het is één van mijn grootste waarden in mijn leven. Ik wil wat ik heb geleerd en gekregen delen. Ik wil mijn geluk delen, mijn leven, mijn inzichten, mijn hoop, mijn plezier. Dat doe ik door te schrijven, door gezinshuisouder te zijn, door mijn werk in mijn praktijk. Maar na het lezen van dit hoofdstuk is een plan voor volgend jaar zomer opeens een ding op mijn actielijst geworden. Want vakantie vieren doe je samen! Juist samen met hen die geen samen hebben.

Het is een warme dag vandaag. Vanmiddag zwemmen we in de zwemvijver, het buitenbad en het binnenbad. Loom en voldaan slenteren we naar het huisje terug. We laten ons vollopen met koude limonade en ik wil even gaan douchen. ‘Ah kom op, laten we nog even in de sauna gaan… samen!’ Damian krijgt er geen genoeg van. Vooruit dan maar. We halen Julian uit de tuin en een paar minuten later zitten we samen te zweten bij 60 graden.

Vakantie vieren doe je samen!