Nieuw boek

‘Het gedachtegoed van Peter A. Levine is in één zin samen te vatten: De kracht van vriendelijkheid.’ Ik zit voor het huisje in de schaduw. Iedereen heeft ontbeten, de jongens spelen een spel, onze dame zit te tekenen en Jan Willem is met Mike naar de wasbox. Nee, niet om een was te draaien voor deze hardwerkende vrouw, maar om zijn vehikel weer stofvrij te krijgen na een ritje gisteren.

Vandaag ben ik aan een nieuw boek van de stapel begonnen. ‘De stem van je lichaam.’ Het is een studieboek dat voor komend jaar op de planning staat voor het laatste jaar Kempler, maar ik ga niet wachten tot het zover is. Het lijkt me boeiend en erg aansluiten op waar ik de laatste maanden mee bezig ben.

Vriendelijkheid

Ik stop even met lezen en denk na. De kracht van vriendelijkheid. Een paar jaar geleden las ik het boek van Brené Brown ‘De kracht van kwetsbaarheid.’ Een herkenbaar boek met thema’s die me raken. Vriendelijkheid is een eigenschap waar ik vast ook nog wel wat in kan leren. Ik kijk nog ‘s op de voorkant van het boek: ‘De stem van je lichaam. Trauma’s helen met je lichaam als gids.’

Dan gaat het welbekende lampje branden. Stiekem zucht ik even. Ik snap opeens het idee. Vriendelijk zijn voor je lichaam. Zou daar kracht in zitten? Mijn geworstel en oorlog met mijn lijf hebben over het algemeen weinig met vriendelijkheid te maken. Maar, ik ben lerend en onderweg om een steeds betere vriend van mijn lichaam te worden, dus wie weet wat dit boek voor inzichten gaat geven.

Ik sla het boek weer open en begin te lezen. Ik ben direct geboeid. Peter beschrijft hoe hij een ongeluk krijgt, wordt aangereden door een auto als hij oversteekt en hoe hij daarop reageert.

Heftige reacties

We maken ze allemaal mee in ons leven. Heftige gebeurtenissen. Gelukkig niet allemaal in dezelfde mate, maar ik denk dat we allemaal wel iets kunnen bedenken dat voor in ons geheugen gegrift staat. Zo’n gebeurtenis is niet per se een trauma. Peter schrijft in zijn boek dat een heftige gebeurtenis pas een trauma wordt als de heftige reactie die volgt op de gebeurtenis in het lichaam bevroren raakt, er niet uit kan. Ons lichaam gaat dan in de overlevingsstand en waar dat bij dieren een tijdelijke toestand is, kan dat bij ons een blijvende situatie worden. En dan… dan heb je dus wat wij noemen een trauma of een posttraumatische stress stoornis.

Hoe zo’n reactie eruit ziet na een heftige gebeurtenis? Ik denk voor velen herkenbaar: Een verhoogde hartslag, trillen, bibberen, rillen, schudden.

Kalmeren

Terwijl ik het lees gaan er bij mij direct een paar lampjes branden. Ik herinner me die keer, alweer jaren geleden, dat ik in een herbeleving van mijn jeugd wakker werd uit een narcose na een operatie. Mijn hart ging tekeer, ik was onrustig, lag te rillen in bed en was volledig in paniek. Ik kreeg een zware dosis kalmerende middelen en sufte uiteindelijk weg. In plaats van de reactie van mijn lichaam zijn werk te laten doen en eruit te laten komen, werd ik plat gespoten en sloeg de herinnering zich op in mijn lijf. In mijn geval een herhaling van een eerder trauma.

Drie jaar geleden had ik een heftige operatie aan mijn maag. Ik ging vol vertrouwen de operatiekamer in, want de pijn die ik daarvoor had gehad wilde ik nooit meer meemaken. Toen ik uren later wakker werd uit de narcose was mijn hartslag tegen de 200. Bezorgde verpleegkundigen aan mijn bed vroegen of ik me druk maakte, of ik pijn had. Pijn had ik zeker. Ik kreeg een morfinepomp waar ik om de zoveel minuten op kon drukken. Die hartslag moest omlaag, dat was niet goed voor me. Ik kreeg wat rustgevends naaste de morfine. Die nacht deed ik geen oog dicht. Heel langzaam zakte mijn hartslag. De volgende ochtend kwam de diëtiste van het ziekenhuis. Ze ging naast mijn bed zitten en gaf me de indruk dat ze tijd genoeg had. Ze vroeg hoe het ging. Ik barstte in huilen uit. Alle spanning kwam er in één keer uit.

Vriendelijk voor het lichaam

Tussen de snikken door probeerde ik me te verontschuldigen. Maar de vriendelijke vrouw zei alleen maar: ‘Laat het er maar even uit komen, het is ook niet niks!’ Toen de verpleegkundige een uur later mijn hartslag kwam meten was hij normaal. Alsof er niets gebeurd was.

Ik ben nog niet zover in het boek, maar er is me nu al heel veel duidelijk aan het worden. In plaats van onze heftige lichamelijke reacties in te dimmen en te beperken mogen we er juist vriendelijk voor zijn en ze de ruimte geven. Daar ga je namelijk niet dood van, je gaat er juist van leven!

Ik leg het boek weg en ga wat anders doen. Genoeg om over na te denken voor één dag. Terwijl ik een lijntekening maak (ook zo’n heerlijke bezigheid tijdens de vakantie) denk ik nog na over het thema ‘vriendelijkheid’.

‘Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend.’, staat er in Filippenzen 4:5. Dat gaat natuurlijk over vriendelijkheid naar elkaar toe. Hoewel… als ik vriendelijk ben voor mezelf en voor mijn lichaam, zal mijn vriendelijkheid naar buiten toe ook toenemen. Omgekeerd werkt het ook. Als ik heel kritisch ben op mezelf, ben ik het vaak ook op een ander.

Zwembad

Het is loeiheet vandaag, dus vertrekken we voor een verkoelende duik naar het zwembad. Met plezier duik ik er dit keer in. Wat is het water lekker! Ik ben meteen vergeten hoe heet het is. Mike en Julian halen acrobatische capriolen uit met hun jonge, lenige lichamen. Damian doet trucjes en kunstjes in het water en Alicja waant zich een zeemeermin en komt vragen of ze echt geen zeemeerminnenstaart kan kopen hier.

Ik zwem een hele tijd en dan ga ik douchen. JW is inmiddels ook gearriveerd en we eten met elkaar een patatje in het zwembad. De kids willen na het eten nog verder zwemmen en meedoen met een activiteit van het animatieteam. Ik ga op een ligstoel op het terras van het zwembad zitten. Genoeg water gezien vandaag. Ik pak het zomerboek van de psychologie en blader waar ik gebleven ben.

‘Een strandlijf zit tussen je oren.’, is het artikel dat aan de beurt is. Ik grinnik in mezelf en begin te lezen. Het blijkt een artikel te zijn dat naadloos aansluit op het gedachtegoed van Peter A. Levine: De kracht van vriendelijkheid.

Schrijf je zeker

Het artikel gaat over hoe je naar je lichaam kijkt en hoe kritisch je daarop bent. Het daagt me uit om ook eens op een andere manier te kijken naar het omhulsel dat ik zo vaak verfoei. ‘Schrijf je zeker’ is één van de opdrachten. Ik pak mijn pen en in het lege vak van het blad schrijf ik op wat ik allemaal kan dankzij mijn lichaam. Het wordt een lange lijst.

Aankleden, uitkleden, mezelf wassen, koffie zetten en drinken, van de ene naar de andere plek komen, traplopen, tuinieren, schrijven, de bladzij van je boek omslaan, je oren schoonmaken, je neus snuiten, het huishouden doen, een instrument bespelen, eten klaarmaken, wandelen, auto rijden, je kont afvegen, knuffelen, boodschappen doen, computeren…

Wow, ik kan nog tijden doorgaan. Dat zou ik zonder lichaam allemaal niet kunnen. Of zonder goed functionerend lichaam.

Ik neem me wederom voor om mijn lijf met iets meer vriendelijkheid te behandelen.