Wisseldag

Gister was het wisseldag en zijn onze beide buren vertrokken. Maandag en vrijdag zijn hier wisseldagen dus het is maar de vraag of je de buren die je bij aankomst treft ook de hele periode houdt.

Na een paar stille uren waarin de huisjes werden schoongemaakt arriveren eind van de middag aan beide kanten nieuwe buren. Links van ons heeft een Nederlands gezin met 3 kleine kinderen zich geïnstalleerd. De familie T., weet ik inmiddels. De kinderen zijn uitgelaten, houden van voetbal en proberen direct de gortdroge heg tussen onze tuinen als doel te gebruiken en zo van de dorre bladeren te ontdoen.

Aangezien wij gaan zwemmen en in het zwembad eten merken we er niet veel van. Als we terug zijn in ons huisje is het duidelijk dat zowel kinderen als ouders klaar zijn met de dag. De kinderen schreeuwen tegen elkaar, maken ruzie en geven grote monden aan ouders.

Zwoele avond

Na de warme dag is het ‘s avonds op het terras heerlijk. We spelen spelletjes aan tafel met de jongens en ik verheug me op mijn glaasje wijn als de kids straks op bed liggen. Om 22.00 uur is het stil in huisje nummer 3. Jan Willem snijdt een paar stukjes kaas en schenkt een wijntje in. Samen gaan we op het terras zitten. De rust duurt niet lang. De buren rechts van ons, in een 11 persoonshuisje, komen tot leven. Volgens het kenteken van de auto zijn ze afkomstig uit Duitsland, maar de stemmen klinken eerder Arabisch.

Het is een lawaai van jewelste. Geen idee wat ze doen of waar het over gaat maar het gaat er vrij heetbloedig aan toe. Tussen de volwassenen dan. De kinderen gaan hun eigen gang en fietsen rondjes door de straat voor het huis en om de huizen heen. Links van ons is het nu helemaal stil maar die stilte valt in het niet bij het lawaai rechts.

Echt gezellig is anders, maar we doen het ermee. Ze zullen vanzelf wel naar bed gaan. Uiteindelijk gaat JW rond half twaalf naar bed. Maar al snel is hij er weer uit. ‘Jemig! Dit is toch niet normaal?’ Hij loopt naar de buren en vraagt of het iets stiller kan. Uiteindelijk is het om iets voor twaalven stil.

Kort nachtje

Ik zit midden in mijn droom en heb zojuist een contract ondertekend voor een nieuwe praktijkruimte in Bergschenhoek. Een ruimte waar ik ook trainingen kan gaan geven aan groepen. Het is een beetje uit de buurt, realiseer ik me, maar op mijn elektrische fiets scheur ik straks overal naar toe. En bovendien deel ik het pand met Mienke en is het door haar lieftallige echtgenoot Joost Post helemaal opgeknapt.

Na het tekenen van het contract ben ik direct doorgereden naar een vergadering van de mijn oude kerkgenootschap, Bethel in Boskoop. De vergadering verloopt wat stroef. Er is onenigheid over de muziek op zondag en over hoe de stoelen in de zaal moeten worden gezet. Ik ben helemaal klaar met deze vorm van kerk zijn en steek mijn mening niet onder stoelen of banken. Terwijl het doodstil wordt en iedereen me aangaapt stel ik, behoorlijk gefrustreerd, voor om iedereen van de ledenlijst te schrappen en gewoon helemaal overnieuw te beginnen. Ik heb het plan helder voor ogen en net als ik op het punt sta uit de doeken te doen hoe het eruit komt te zien hoor ik geschreeuw.

Zeker de kinderen in de crèche weer… denk ik bij mezelf. Maar het houdt niet op. Dan voel ik beweging in het bed naast mij. Jan Willem is wakker, en ik nu ook.

Ochtendmensen

Het geschreeuw komt niet vanuit de crèche, het komt van onze linker buren die zich in de tuin hebben geïnstalleerd, klaar voor een nieuwe dag. Ik kijk op mijn wekker. 7.30 uur. WAT? Dit is bizar. Ik word langzaam wakker, maar JW loopt gefrustreerd door het huis en gluurt over de heg richting de buren. Hij houdt van uitslapen en onze slaapkamer grenst met een ruimte van ongeveer 15 meter aan de tuin van de buren waar de ouders op het terras zitten en de kinderen alweer geïrriteerd zijn.

Ik zet koffie en thee en dan komen ook de jongens naar beneden. Ook zij zijn wakker geworden van het lawaai. Damian ziet er behoorlijk vermoeid uit. De kids starten langzaam op en wij drinken koffie op het terras.

Het is nog helemaal stil op het park, behalve links van ons. We vragen ons af of we er wat van moeten zeggen.

Parkreglement

Misschien zijn er wel regels op het park, bedenk ik me. Ik kijk op de website. En ja hoor, daar staat het: Op het park moet het tussen 22.30 uur en 7.00 uur stil zijn. Tja… dan hebben we een punt voor de rechter buren maar de linker buren hebben dus eigenlijk ons gewoon een half uur cadeau gegeven…

Ik denk dat we het er maar mee moeten doen. Ik denk terug aan de blog van gister: De kracht van vriendelijkheid. Nu komt het erop aan… Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend… Oké, ik ga het proberen.

Misschien kan ik ze een opvoedcursus aanbieden of een goed boek onder de deur door schuiven, want ik denk dat het al de helft zou schelen als ouders op een iets gezondere manier gezag zouden uitoefenen over de kinderen en zelf het goede voorbeeld zouden geven. In plaats van wat er nu gebeurt aan de andere kant van de heg:

Kind (schreeuwend): Ik ben boos op jou stomme papa!
Vader (ook schreeuwend): En jij moet eens normaal doen!
Kind (nog bozer): Ik vind je stom!
Vader (woest): En nu ophouden!
Kind: Waarom?

Wedden dat

We zijn een dag verder. Benieuwd wat vanavond, vannacht en morgenochtend ons gaan brengen. Onze drie jongens zijn net vertrokken naar een activiteit van het animatieteam. ‘Wedden dat…’ staat er op het programma.

Ik denk dat wij ook wel een paar weddenschapjes kunnen afsluiten.

• Wedden dat we de rest van de vakantie op tijd uit bed zijn?
• Wedden dat de rechter-buren vanavond voor middernacht stil zijn?
• Wedden dat ik een extra pak koffie nodig heb omdat de ochtenden opeens een stuk langer zijn?
• Wedden dat we over een week heel blij zijn als we weer bij onze eigen lieve buren zijn?

Ach ik denk maar zo: Niet alles is te veranderen. Als ik me ertegen verzet kost het energie. Als ik het gewoon laat gebeuren kan ik er wellicht nog een leuke blog over schrijven…