Zondag

‘Tijd om een beetje te bewegen mannen!’ Het is zondagochtend en voor het eerst sinds we hier zijn is het een aangenaam temperatuurtje om wat te ondernemen. Op de andere dagen was het meteen ‘s morgens al warm.

Nu waait er een lekker windje. Ik heb alle ramen en deuren tegen elkaar opengezet en gebarricadeerd met schoenen en tassen. Je wilt niet weten hoe het op de kamer van de drie jongens ruikt. Nadat Mike gisteravond recordhouder is geworden van de hardste scheet is even doortochten echt geen overbodige luxe.

Ik zou het liefst een stevige boswandeling maken maar ik weet zeker dat ik daar niemand voor mee krijg. Dus stel ik voor om naar de nieuw aangelegde stormbaan en kabelbaan te lopen een eindje verderop.

In de benen

Julian gaat op z’n skateboard en wij wandelen erachter aan. We lopen langs het huisje waar we vorig jaar gezeten hebben. Wat hebben we daar ook een lol gehad, maar zonder Jan Willem. Die zat in Indonesië voor het goede doel.

We komen bij een nieuw aangelegde speeltuin. Een stormbaan van hout en rubber en een eind verderop een kabelbaan. Julian, Mike en Damian nemen eerst de stormbaan. Ik vind bewegen echt wel lekker, maar een stormbaan gaat me toch te ver. Alicja slentert naar de kabelbaan. Julian gaat als een aap langs alle hindernissen. We hebben deze dagen al veel sprongen, bewegingen, salto’s en onmogelijke posities gezien van hem. Juul zit op turnen en is echt superlenig. Daar kunnen wij met z’n allen een voorbeeld aan nemen.

Na de stormbaan is de kabelbaan aan de beurt. Eigenlijk zijn ze er te groot voor, maar ach, het blijft leuk. Ik kijk vanaf een bankje toe. Damian moet plassen, dus we lopen weer terug naar het huisje.

Het moment van bewegen heeft precies 33 minuten geduurd. Wat een actie! Iedereen zakt weer op de bank. De één met een Donald Duck, de ander achter de ipad en de jongens gaan racen op de playstation. Dat is ook bewegen natuurlijk.

Ontspanning en vervelen

Ik ben ongedurig. Heb al twee uur zitten lezen, een puzzel gemaakt, een wasje opgehangen en twijfel wat ik nu zal doen. Ik zit op een stoel op het terras te kijken naar hoe een oorwurm een langzame dood sterft omdat hij van het gif gesnoept heeft dat op het terras ligt. Ondertussen denk ik na. Ik ben hier echt heel slecht in, in vakantie vieren. Hoe komt dat toch? Ik ben echt tot rust gekomen, ik kan niet anders zeggen. Mijn werk heb ik allang losgelaten. Ik denk nauwelijks aan de gesprekken die ik heb gevoerd het afgelopen jaar.

Af en toe mijmer ik wat over de toekomst, mijn laatste studiejaar, alle plannen die nog in mijn brein zitten. Elke dag kijk ik ernaar uit om mijn blog te schrijven maar verder beperk ik mijn internetgebruik tot even een kwartiertje in de ochtend. Ik ben echt ontspannen, maar ik verveel me.

Psycholoog van Tilburg schrijft in een artikel in de Volkskrant: ‘Verveling treedt op wanneer je activiteit niet voldoet aan een natuurlijke behoefte aan prikkels. Dat is een signaal, dus kan verveling je motiveren om een zinvollere activiteit te ontplooien.

Prikkels

Kijk, dat is het! Alle activiteiten die ik hier doe voldoen niet aan mijn natuurlijke behoefte aan prikkels. Natuurlijk, dat had ik kunnen bedenken. Ik ben nu eenmaal een grootverbruiker als het gaat om prikkels. Sommige mensen roepen wel eens dat ik verslaafd ben aan adrenaline. Nou, dat is wel een erg negatieve schets van mijn creatieve persoonlijkheid maar er zit wel een kern van waarheid in. Altijd bezig (nee niet altijd aan het bewegen), steeds weer iets nieuws ontdekken en beginnen, brainwaves, inspiratie, wilde plannen… ik krijg er geen genoeg van.

Hier op vakantie zit ik in een ritme waarbij mijn lijf wel kan bewegen maar waarbij mijn brein bij lange na niet de hoeveelheid prikkels krijgt als op een gewone dag. Dus zo voelt verveling.

Ik maak de lunch klaar voor het stelletje ongeregeld en ruim de keuken op. Het ziet er nog steeds akelig netjes en gestructureerd uit op ons vakantieadres.

Malloten

Dan pak ik mijn boek en ga even op m’n bed liggen. Even lekker lezen in een mooie roman, in een andere wereld wegzakken en vervolgens een poosje slapen. Daar kan ik dan wel weer erg van genieten. Als ik weer fris en fruitig naast mijn bed sta plannen we de rest van de dag. Natuurlijk nog even zwemmen en de jongens willen vanavond nog met een spel meedoen.

We hijsen ons in onze badkleding. Jan Willem maakt mijn bandjes vast… ondingen… en we bewegen ons richting het zwembad. Mike en Julian gaan voorop met de bolderkar vol spullen en handdoeken. Ze produceren rare geluiden. Mike doet een soort toeter na en Julian volgt met twee keer hetzelfde getoeter erachter aan. Damian en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. ‘Prettig gestoord’ zeg ik. Het gaat steeds gekker en harder.

Eenmaal in het zwembad hoef ik niet te kijken waar Mike en Julian zijn. Ik hoef slechts te luisteren. Ik doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Als ik ze na anderhalf uur het zwembad uit haal krijg ik een mallotige kreet te horen. Ik zeg: ‘Volgend jaar kunnen we wel in het aangepaste huisje denk ik.’, waarop Julian en Mike in de lach schieten.

Spelletjes

Als we gegeten hebben wil ik op de laptop. Maar het internet ligt eruit. Daar gaat mijn blog. Nou ja, het zij zo. Dan maar spelletjes doen. Op verzoek van Damian doen we de keuken quiz. Reuze oneerlijke teams, de jongens tegen de meiden. We verliezen maar doen dapper een tweede poging. De mannen, onder leiding van Jan Willem, zijn nu overmoedig en verslaan ons weer. Stom spel zeg. We kappen ermee.

‘Kijk uit hoor, Judith kan niet tegen haar verlies!’ roept JW. Dat laat ik me niet zeggen. We doen een ander spel. Grijpen. Kijk, nu hebben we het ergens over. Grijpen is leuk. Het is snel en je moet er fanatiek voor zijn. We spelen heel veel rondjes achter elkaar. De één na de ander verliest, behalve… ja juist… ik!

Waar Julian snel en soepel is met bewegen, ben ik het met grijpen… Julian zegt met enige verbazing: ‘Hoe kunnen jullie zó snel zijn?’ Af en toe vliegen de pionnen over tafel en iedereen heeft lol.

Rust

De jongens gaan naar de verzamelplaats voor het spel, Alicja kijkt nog een filmpje op de ipad, Jan Willem kijkt tv en ik kruip achter mijn laptop. Dit zijn mijn uurtjes. Links van ons is het stil. De buren lijken nog niet thuis te zijn. Rechts van ons hoor ik wel wat stemmen, maar niet heel luid. Af en toe lopen of fietsen er kinderen of volwassenen langs. Leuk om hun gesprekjes op te vangen.

Vakantie is heerlijk! Ik verveel me niet meer, de spelletjes hebben me meer dan voldoende prikkels gegeven om tot morgenochtend op te teren. Nu kan ik weer genieten van de rust. Misschien zit daar wel mijn les in. Misschien gaat het er in mijn leven niet om dat ik minder prikkels krijg (of opzoek)  maar dat ik meer momenten neem om tot rust te komen. Om die roman ook eens thuis te pakken, of een puzzelboekje te nemen in plaats van mijn laptop.

Een goede balans vinden tussen rust en bewegen. Bewegen in welke vorm dan ook. Hersteltijd inbouwen voordat ik een nieuwe hoos prikkels mijn brein in laat en vol gas door het leven raas.

In balans komen… en blijven… een mooi thema voor het jaar 2018.