Ik was dus ik ben

Het leven hier op vakantie is goed. We hebben alleen nog maar mooi weer gehad. Hoewel, gisteravond hadden we een plaatselijke bui. Heel plaatselijk zeg maar. In de gang. Damian en Julian zaten boven in de sauna en opeens begon het beneden in de gang te druppelen. Wij hadden een flash back van een jaar of 6 geleden toen we precies zo’n ervaring hadden, ook in dit park, alleen in een ander huisje.

Aan het plafond te zien was dit niet de eerste keer dat het water naar beneden kwam. We maakten ons er dan ook niet al te druk om.

We hebben een heerlijk huisje, met bubbelbad, playstation, vaatwasmachine en zelfs een wasmachine. Fijn, want als we naar huis gaan, gaat alles schoon weer mee en leg ik het zo in de kast. Ik was, dus ik ben. Ook op vakantie.

Boeiend

Mijn stapel boeken slinkt langzaam maar zeker. Het boek ‘De stem van je lichaam’ is mijn ochtendkost. Het is uitermate boeiend en geeft een compleet andere kijk op trauma’s en traumaverwerking. Regelmatig denk ik bij het lezen van het boek terug aan mijn eigen leven. Aan de nare ervaringen die ik meemaakte, aan trauma’s die ik opliep, aan diep verdriet waar ik mee geconfronteerd werd. Ik begin mezelf steeds beter te begrijpen. Dingen die ik nooit goed kon verklaren begrijp ik nu steeds beter.

Ieder jaar als we op vakantie zijn gaan mijn gedachten terug naar die ene vakantie, nu al weer heel veel jaar geleden, waarin ik echt niet meer verder wilde leven. Het leven voelde zwaar en zwart aan, had alle glans en kleur verloren. Ik kreeg geen echt contact met de mensen om me heen. En wat misschien wel het allerergst was, was dat ik me echt niet kon voorstellen dat het ooit beter zou worden. Ik voelde me levend dood en had alleen maar contact met mezelf als ik mezelf pijn deed.

Peter A. Levine schrijft: ‘Het gebeurt zelden dat iemand werkelijk sterft van angst. Wat wel veel voorkomt is dat getraumatiseerde individuen door het leven gaan zonder het gevoel te hebben dat ze leven of bij het leven betrokken zijn.’ (De stem van het lichaam, pag. 91)

Ommekeer

Die vakantie deed ik een serieuze poging om mezelf van het leven te beroven. De teleurstelling toen ik toch wakker werd was groot. Een gevoel dat ik met niemand kon delen. Ik voelde me nog eenzamer dan daarvoor. Ook voelde ik me angstiger en had ik het idee dat iedereen me nauwlettend in de gaten hield.

Wat  ben ik blij dat ik nu dit boek kan lezen en kan concluderen dat er veel hersteld is sinds die zwarte zomer. Wat hebben Henry en Trudie hieraan, zonder te weten wat ze precies moesten doen, een grote bijdrage geleverd die in grote delen overeenkomt met de behandeling van trauma’s die Peter A. Levine in zijn boek beschrijft. Wat hebben ze mij geholpen om die oude angsten, die bevroren gevoelens, die stenen in mijn buik te leren kennen en onder ogen te zien mét de zekerheid dat het hier en nu veilig is.

Mensen die mij alleen kennen vanuit deze periode in mijn leven zullen zich niet goed kunnen indenken hoe beroerd ik eraan toe was. Ik ben dankbaar. Voor het leven nu, maar ook voor de mensen die naast me bleven staan toen het leven niet leefbaar was. Voor Henry, Trudie, Jan Willem, Hugo, Anja, Reijer en Joke die elk hun punt van mijn matras droegen tot ik zelf weer kon lopen.

Zware kost

Best zware kost voor een vakantie. Of toch niet? Ik vind het vooral hoopvolle literatuur en kijk uit naar het komende studiejaar waarin we dit boek verder gaan behandelen. Ik wil er nog veel meer over te weten komen en waar mogelijk zelf nog verder herstellen. Want de vriendschap met mijn lichaam waar ik eerder al over schreef heeft hier ook mee te maken.

Als ik kijk naar 15 jaar geleden en nu, dan is het al een wereld van verschil. Maar ik wil nóg lichter door het leven. En die hobbel zit in mijn relatie met mijn lichaam. Het lichaam dat in de afgelopen 22 jaar alleen maar zwaarder is geworden.

Het heeft me heel lang niets kunnen schelen. Wat maakte mij het uit hoe ik eruit zag. Een maatje meer of minder doet er niet toe. Ik deed wel eens een poging om af te vallen en één keer lukte het redelijk goed. Maar ik was niet echt gemotiveerd. En dat is logisch als je je lichaam niet ziet als deel van jezelf.

Luchtig vet

Toch heb ik een speciaal soort vet ontwikkeld. Luchtig vet. Want als ik in het zwembad lig, blijf ik gewoon drijven. Ik hoef niet te watertrappelen of allerlei capriolen uit te halen. Ik drijf gewoon. Volgens Damian ben ik dus niet dik, maar luchtig. Ikzelf bestempel het als luchtig vet.

Deze vakantie is, net als die zware vakantie van zoveel jaar geleden, een bijzondere vakantie. Ik neem heel bewust afscheid van het leven dat ik geleefd heb. Met chips, drop, kaas, wijn en snaaien tot er echt niets meer te vinden is.

Na de vakantie ga ik direct aan de slag om écht lichter in het leven te komen staan. Over-gewicht gesproken… licht en luchtig, dat is waar ik voor ga. En dit keer gaat het lukken. Omdat ik er anders aan begin.

Suikerspin

Vandaag, op de verjaardag van Jan Willem, eten we met z’n allen bij een buffetrestaurant. Heel bewust neem ik van alles wat ik lekker vind een klein beetje. Ik zou meer willen, maar ik kan het niet op. Totdat ik de kinderen met een suikerspin zie komen. Dat lijkt me een waardige afsluiting van mijn zware bestaan.

Ik kijk hoe de vrouw de suiker om het stokje draait en er een prachtige suikerspin van draait. Ik pak hem aan en loop ermee naar mijn tafeltje. Hier wil ik mee op de foto! Een mooie herinnering aan hoe het was. Luchtige suiker, luchtig vet. Een lichtgewicht hoef ik niet te worden maar ook hier geldt: leven in balans! Eten en drinken tegenover energie gebruiken.

Nog vier dagen te gaan. En gek genoeg kan ik niet wachten om naar huis te gaan.