Genieten

Dit is genieten. GENIETEN met hoofdletters. Wakker worden zonder wekker, voelen bij jezelf of je je nog één keer omdraait of dat je uitgerust genoeg bent. Toch opstaan, in de woonkamer ontdekken dat alle drie de kids al uit bed zijn en dus heel stil hebben gedaan en met een blik op de klok tot de conclusie komen dat ik nu echt in een vakantieritme zit. 8.45 uur.

Het zonnetje schijnt en mijn eerste koffie nuttig ik samen met Jan Willem op het terras in de ochtendzon. Dit is echt heel lekker! Vakantie zoals ik ‘m graag zie. Als ik overeind wil komen om mijn (van thuis meegebrachte, want die zijn zo lekker groot) koffiemok neer te zetten laat mijn rug weten dat ie er ook nog is. Oef, dat voelt alles behalve goed. Gelukkig zijn er pijnstillers en kan ik de periode tot naar huis gaan nog net overbruggen met wat ik bij me heb.

Spillebenen

Maandag 30 juli 2018. Iets meer dan een jaar geleden. We staan op het punt om op vakantie te gaan. De Leistert in Roggel is de bestemming. Het is bloedheet maar traditiegetrouw moet toch echt het hele huis opgeruimd en schoon achtergelaten worden. Het zweet loopt over mijn hele lijf. Ik heb dan ook een spijkerbroek aan en een t-shirt. Op het allerlaatste moment besluit ik me nog even te verkleden voor ik de auto instap.

Uit mijn kledingkast trek ik een korte broek. Shit, de knoop kan niet dicht. Vorig jaar paste hij nog, dat weet ik zeker. Ik weet ook dat ik eind vorige zomer nog een extra korte broek gekocht had. Na even zoeken vind ik ‘m en ik trek hem aan. Het ding zit zo loeistrak dat ik, als ik hiermee twee uur in de auto zit, afgeknelde benen heb. Ik voel me gefrustreerd en trek mijn warme, inmiddels vochtige, spijkerbroek weer aan.

Maar vandaag is het anders! Korte broek, maat 40 (aan de ruime kant), t-shirt maat M (gek he… als we het hebben over maat M zeggen we een ‘Emmetje’ maar als het L of XL wordt…). Ik sta op om een wandeling te gaan maken. Jan Willem kijkt naar me en grinnikt. ‘Wat zit je nou te lachen?’ zeg ik. ‘Ha ha… die spillebenen van jou!’

Dit is genieten met volle teugen.

Boswandeling

En dan, eindelijk, onze vierde vakantie op dit park, ga ik dan toch de boswandeling maken die ik me ieder jaar voorneem te maken. Ik vind wandelen leuk en bossen hebben wij niet naast de deur. De jongste en middelste gaan mee. En mijn telefoon, want ik ben een getalenteerd mens maar ik heb geen richtingsgevoel.

We wandelen ruim een uur door een prachtig bos, horen een specht, zien allerlei vogels en bloeiende planten. We snuiven de boslucht op, wat is dat toch lekker! Klimmen op omgevallen bomen (ik niet natuurlijk), en vinden een paaltjesroute die ons uiteindelijk weer terugbrengt op het vakantiepark. We komen appelbomen, perenbomen en pruimenbomen tegen en nemen wat fruit mee voor in het huisje.

Dit is genieten met volle teugen.

Groot, groter grootst

Vandaag zwemmen we in de avond. De middag breng ik lezend, schrijvend en puzzelend door. Tussendoor doen we nog een spelletje Kubb met z’n allen (helaas… ik verlies). Na het avondeten ga ik met de drie kids naar het zwembad. We hebben onze strandbal mee (voor € 0,20 gekocht op de rommelmarkt in Waddinxveen) en de duikbrillen. Ik stel voor dat ik nog even naar de supermarkt loop om een nieuwe strandbal te kopen die net een slagje groter is. Die heb ik van de week in het zwembad gezien en lijkt me leuk. De kids gaan vast zwemmen en ik zoek in de supermarkt de strandballen op. Er liggen vier soorten. Twee zijn ongeveer de maat die we zelf al hebben. Daarnaast ligt een bal van 42 cm. Ik probeer in gedachten voor te stellen hoe groot dat ongeveer is. Niet heel groot lijkt me. (Mijn inschattingsvermogen qua afstand is net zo fantastisch ontwikkeld als mijn richtingsgevoel). De bal die ernaast ligt komt meer in de buurt lijkt me. Ik neem hem mee en ga ook naar het zwembad.

Ik haal de bal uit de verpakking terwijl de kids vanuit het water kijken wat ik heb gekocht. De jongste ligt meteen in een deuk. Ik kijk zelf ook nog eens en dan nog eens op de verpakking. 1.02 m. staat erop. Hij ziet er onopgeblazen al vrij groot uit. Ik ben minstens 5 minuten bezig om het geval op te blazen en voorkom maar net een flauwte vanwege zuurstoftekort. Maar dan heb je ook wat.

Plezier

De kids vinden het hilarisch, en dat is het ook. De bal is enorm. Ik ben blij dat er niet veel mensen in het zwembad zijn. Eigenlijk is het best asociaal. Een eindje verderop zie ik een gezin met de 42 cm bal en ik realiseer me dat dat de bal was die ik in gedachten had. Overgooien gaat wel goed met deze reus. Maar je kunt nog veel meer met een bal. Je kunt erop drijven. Tenminste, op die kleine strandbal die we eerst hadden. Dat moet hier ook op kunnen. De kids proberen het eerst. Het lukt niet. Onmogelijk om vanuit het water op een meter hoge bal te klimmen.

De oudste heeft de oplossing. Vanaf de kant, met bal en al het water in. Met een grote plons kukelt hij van de kant in het water. De bal vliegt een eind weg, zonder kind erop. Dat wil de jongste ook wel proberen. Ze krijgt haar armen maar net aan om de bal heen en springt met bal en al in het water. Ze duikelt met een salto over de bal heen. De jongens komen niet meer bij van het lachen. De middelste probeert het ook, maar zonder resultaat.

Tja, dan moet ik toch zelf maar laten zien hoe het moet. Ik klim op de kant (ja, ik trek mezelf zonder trappetje uit het water… check…) en vraag de bal. ‘Zeker maar goed dat Jan Willem er niet bij is’, zegt de oudste tegen me. Uh… ja… m’n rug… is dit wel handig… JW zou dit natuurlijk nooit goed vinden.

Lichter door het leven

Ik wil het toch proberen. Ik houd de bal stevig vast en maak een grote sprong. Als ik boven kom hebben drie kinderen de slappe lach. Fantastisch… wat een lol! Ik voel me ontspannen ik zie de kinderen genieten. Terwijl zij nog verwoede pogingen doen om de bal de baas te worden zwem ik een rondje. Dan valt mijn oog op een vrouw, iets ouder dan ik, met een jongetje hangend aan haar schouder. Het jochie probeert iets en ik heb opeens een flashback. Ha ha… dit is mijn badpak van vorig jaar. Het kreng met de losse bandjes die om de haverklap losschieten en met geen mogelijkheid zelf vast te krijgen zijn. Ik zwem naar de vrouw toe en zeg lachend: Ik ken dit probleem… zal ik helpen? De vrouw moet zelf ook vreselijk lachen en zegt dat het de derde keer al is op één avond. Ik adviseer haar het geval vast te naaien.

Ik drijf nog even in het zwembad en ga dan mijn haar wassen. Dankbaar kijk ik naar mijn eigen badpak en mijn spillebenen. 5 maten minder dan vorig jaar. Wat voel ik me lekker! We gaan afdrogen en ik kan met mijn 33 kilo minder dan vorige jaar zelfs in een pashokje mét een bal van 1 meter doorsnee. Laten leeglopen doe ik niet, want dan ben ik morgen weer buiten adem.

We lopen naar het huisje terug en terwijl ik de jongens voorzie van popcorn, zet JW koffie. Heerlijk. Wat een dag, wat een vakantie, wat een leven.
Dit is genieten met volle teugen!