Laatste avond

Daar zit ik. Voor de achtste keer op rij de training Voluit Leven. Donderdagavond 19.45 uur, een kring stoelen, in het midden een tafel met glazen en een kan water met komkommers en rode besjes. Vertrouwde gezichten van de andere deelnemers en de trainers.

Wat heb ik deze weken genoten en geleerd. Ik keek naar wat ik aan ballast in mijn rugzak meesjouw terwijl ik onderweg ben door het leven. Ik sloot (soms nog gewapende) vrede met tante Grief, wierp een kritische blik op mijn boodschappenlijstje en zette er wat nieuwe producten op.

Ik keek mijn angst en onzekerheid recht in het gezicht aan in plaats van er voor te vluchten. En dat maakt dat ik tegenwoordig met regelmaat de telefoon gewoon opneem en zelfs uit eigen beweging bel!

Mijn gedachten werden onder de loep genomen. En mijn babbelende brein heb ik inmiddels een eigen naam gegeven: Miss Speedy. Want snel zijn mijn gedachten wel. En wat vertellen ze ongelofelijk veel verhalen! Gelukkig zijn mijn gedachten niet wie ik ben, maar wie ben ik dan wel? Een vraag waar stevig over nagedacht werd.

Waarden

Na al deze ontdekkingen wordt het tijd om aan de slag te gaan. Voluit te gaan leven. Leven naar je waarden. In de bus stappen onderweg naar je bestemming mét een aantal passagiers die niet altijd even meegaand zijn.

Deze avond staan we stil bij de acties die we voornemens zijn te gaan doen. Acties in lijn met onze waarden.

Mijn waarden zijn duidelijk geworden tijdens deze training:

• Mezelf zijn: transparant open en puur
• Humor
• Inspirerend zijn

Na deze training weet ik weer waar ik sta en wat ik wil. Ik wil schrijven, van betekenis zijn voor de ander en iets nalaten waar anderen mee verder kunnen. Allemaal  hele grote doelen die ik voor mezelf heb onderverdeeld in hapklare brokken met acties waar ik vandaag al mee kan beginnen. Wat geeft dat een energie!

Afscheid

Heb jij ook zo’n broek of zo’n trui waar je in woont? Zo’n broek die als gegoten zit, die je het liefst iedere dag aan wilt. Of zo’n trui waar je je helemaal in thuis voelt. Waarin je lekker kan wegkruipen en die je opwarmt. Zo’n broek of trui wil je niet kwijt. Het zit veel te lekker. Maar er komt een dag dat je niet anders meer kunt. De gaten vallen in de broek omdat de stof is versleten. De trui is vaal geworden en hier en daar zitten er wat dunne plekken in de stof. Het is niet anders. Ze gaan de vuilnisbak in. Ze hebben hun dienst bewezen en meer dan dat. Tijd voor iets nieuws.

Deze avond heb ik iets bij me dat mijn ‘oude leven’ symboliseert. Ik vond het moeilijk om iets te vinden. Ik ben namelijk nogal van het weggooien… dus ik heb weinig spullen bewaard. Een week lang ga ik met mijn gedachten door het huis, door mijn kasten, maar ook door het huis van mijn leven. Wat staat nou echt symbool voor hoe ik heb geleefd? Ik kom er niet uit. Tot donderdagmiddag. Ik zit in de tuin een beetje na te denken en opeens weet ik het. Ik neem een medaille mee!

Een medaille staat symbool voor presteren. Ik heb een medaille van de avondvierdaagse. Vier avonden een aantal kilometers lopen en dan heb je hem verdiend. En dat is precies hoe ik mijn leven vormgegeven heb: Ik heb bestaansrecht gehaald uit prestaties.

Vrijheid

Op tafel staat een mand met een doek erin. Eén voor één vertellen we ons verhaal en wat we vandaag achterlaten. Welke jas we uit doen en wat we aantrekken als we onderweg gaan om voluit te leven.

Ik haal mijn medaille tevoorschijn. ‘Deze medaille staat voor presteren. Presteren was mijn leven. Omdat ik nu eenmaal een harde werker ben, maar vooral omdat ik door te presteren mezelf ervan overtuigde dat ik bestaansrecht had. Als ik maar nuttig ben, dan mag ik er zijn. Deze training heeft me laten zien dat dat niet waar is. Dat het gewoon oké is dat ik er ben. Dat het niet gaat om wat ik doe, maar om wie ik ben. Dat geeft vrijheid. Daarom laat ik deze medaille vandaag achter. Ik ben er klaar mee. Ik blijf dingen doen want ik ben gedreven en vind veel leuk maar niet meer om daar mijn bestaansrecht mee te verdienen.’

Met een plof valt de medaille op de bodem van de mand. Hij is niet meer te zien. Ik heb hem niet meer nodig. De nieuwe jas van ‘het is oké dat ik ik ben’ zit nog een beetje onwennig en stijf, maar ik groei er wel in. Daar ben ik van overtuigd.

Motto

Mijn nieuwe motto wordt:

“Volg het spoor van je hart
en laat een spoor na.”

Ik zeg het hardop en krijg van de deelnemers en trainers mooie cadeaus in de vorm van opmerkingen over mijn motto. Eéntje raakt me in het bijzonder. Iemand zegt: ‘Het spoor dat jij nalaat mag gezien worden! Anderen hebben daar weer wat aan.’ Ik ben ontroerd. Dat is wat ik wil, dat mijn leven betekenis heeft. Dat ik hoop, moed, liefde, geloof, blijdschap, vertrouwen en zoveel meer mag doorgeven.

Ik ga voor voluit leven. Leven naar mijn waarden, mét een rugzak vol twijfels, onzekerheid, angst en een pittig verleden. Ik ga op reis, onderweg, samen met tante Grief, miss Doubt, miss Speedy en een heleboel andere praatjesmakers. Mijn waarden zijn mijn kompas en onderweg naar mijn bestemming zie ik wel welke stops ik allemaal ga maken.

Eén dag tegelijk en zoals Philip Troost het zo mooi zegt:

Als Jezus jouw weg is, ben je onderweg al op je bestemming.

De training Voluit Leven wordt gegeven door Lenie Kap en Tineke Voorthuis. In november start er een nieuwe training.
Je kan ook zelf het werkboek ‘Voluit Leven’ aanschaffen.