Blog

Zomerserie: Tuinesië en Bankonia (3) Vriendschap

26 jul 2020 | Levenskunst, Vakantie | 1 reactie

Vroeg

Vriendschap koop je niet in de winkel, je kunt het ook niet afdwingen, maar vriendschap ontstaat. Vandaag zijn Pauline en Sara op bezoek. ‘Je gaat de lekkerste appeltaart ooit proeven’, appt Pauline gisteravond. Wij verheugen ons erop. Om half 6 ben ik wakker. Dat vind ik echt te vroeg voor een zondagochtend. Ik ga naar de wc en kom op de gang de kat tegen die luid miauwend laat weten dat dit een prima tijd is om hem eten te geven. Toch maar weer terug naar bed, de kat loopt mee en springt op het voeteneind. Ik lig niet lekker meer en bedenk me dat ik er beter een kwartiertje uit kan gaan om daarna nog even terug te gaan.

Ik loop naar beneden, drink een glas water en geef de spinnende kat eten. Even zit ik op de bank en check ik de lieve en warme reacties op mijn blog van gister. Het maakt me dankbaar. Dankbaar voor het leven, dankbaar voor zoveel mensen om me heen en dankbaar dat ik de hoop en moed nu weer door mag geven aan anderen. Nog even terug mijn bed in en dan val ik toch nog in slaap.

Livestream

Eenmaal wakker en gedoucht installeer ik me met koffie op de bank. Zondagochtend. Heerlijk nog een vrije dag voor de boeg. Ik check m’n mail, lees het nieuws en reageer op wat berichtjes. Een blik op de klok doet me herinneren dat de livestream van de kerk net begonnen is. Ik zoek ‘m op en val midden in een lied binnen. Ideaal zo, met een kop koffie op de bank toch een beetje naar de kerk gaan. Na het eerste lied wordt de dienst geopend en worden er mededelingen gedaan. Reijer, een bijzondere vriend van mij, neemt het woord. Ik hoor eigenlijk niet eens wat hij zegt. Ik luister naar zijn rustige stem en laat mijn gedachten de vrije loop. Deze man is één van de trouwe en stabiele factoren geweest in een moeilijke tijd van van mijn leven. In de periode dat ik de scherven van mijn verleden bij elkaar raapte en er weer één geheel van probeerde te maken was zijn vriendschap daar. Ik schreef er eerder een blog over.

Er volgt een kinderlied en nog een paar liederen. Ik zing hier en daar wat mee. Het lied ‘Your love never fails’ klinkt en zomaar wat zinnetjes raken me:

You make all things work together for my good
‘Cause you stay the same through the ages
Your love never changes
It may be pain in the night
But joy comes in the morning

Vriendschap

Over trouwe vriendschap gesproken… God die altijd Dezelfde is. Toen, nu en straks. Hij was erbij toen ik pijn had en bang was, Hij was erbij toen ik de draad van het leven weer oppakte, Hij is er nu en Hij blijft, wat er ook gebeurt in mijn leven. Opeens heb ik helemaal geen zin meer om verder naar de livestream te luisteren. Dit lied is voor mij genoeg. Hier kan ik uren over nadenken. God die alle dingen laat meewerken ten goede (Romeinen 8:28), wil met mij bevriend zijn! Nog even gaan mijn gedachten terug naar de blog van gister. Voor mezelf, voor mijn leven durf ik het te zeggen dat God alle dingen laat meewerken ten goede. Ik zal het nooit als dooddoener tegen een ander zeggen maar voor mij klopt het.

Ik hang een wasje aan de droogmolen en zoek samen met Alicja de overgebleven zakjes van de gemaakte diamond paintings uit. Tegen half 12 arriveren Pauline en Sara. Ik ken Pauline van de opleiding aan het Kempler Instituut. De eerste jaren zitten we in dezelfde groep. Inmiddels ben ik klaar en hoopt Pauline binnenkort haar diploma te krijgen. Onze vriendschap begint in de bar na afloop van de studiedagen. Tot in de late uurtjes zitten we met een groepje studenten in de bar van het hotel waar de weekenden plaatsvinden. We hebben het over van alles en nog wat. Van de meest serieuze dingen zoals relaties en onze levens tot de meest onzinnige dingen. We lachen wat af (huilen doen we overdag al genoeg) en er ontstaat vriendschap die verder gaat dan de studieweekenden.

Vriendinnetje

Ik loop naar de bus van Pauline die ze net aan het uitladen is. Ik neem Boomer, het te grappige hondje die volgens mij van zichzelf denkt dat ie een pitbull is, en de loopkar van Sara terwijl Pauline Sara met rolstoel en al de bus uitrijdt. Het is veel te lang geleden dat ze geweest zijn. De laatste keer was voor corona. Maar waar iedereen in de afgelopen maanden voorzichtig moest zijn, was Pauline dat nog extra voor Sara. Sara, mijn 9-jarige leuke, lieve, ondeugende, grappige vriendinnetje. Wat houd ik van dit grietje dat ondanks al haar beperkingen zoveel goeds brengt in het leven van Pauline en de mensen om haar heen.

Een blik van herkenning, een uitgestoken handje, een grote grijns… ze kent ons. Mij, maar ook de kinderen. Sara met haar voorliefde voor Damian die ze aan zijn haar trekt als hij haar geen aandacht geeft als ze met haar loopkar naast zijn stoel gaat staan. Ik heb haar de afgelopen jaren zien groeien van een klein meisje dat zo vaak ziek was en epilepsie had en waar zoveel zorg om was tot een stevige bijna tiener die heel duidelijk weet wat ze wil. Ze kan het niet zeggen, maar ze heeft zo haar eigen manieren om duidelijk te maken wat er moet gebeuren.

Hoofd, schouder, knie en teen

Haar kleine hand pakt mijn hand en legt hem op haar hoofd. Natuurlijk! ‘Hoofd…..’ begin ik te zingen. Als ik niet snel genoeg verder ga verplaatst ze mijn hand naar haar schouder. ‘Schouder, knie en teen, knie en teen.’, zing ik. Het is één van haar favorieten. Ze krijgt er nooit genoeg van. Een big smile op haar gezicht en ook op die van mij.

We hebben het gezellig. De taart is inderdaad de lekkerste ooit en we hebben plezier om Boomer die het konijn probeert te versieren. We lopen een rondje en genieten van het heerlijke weer. We kletsen honderduit en de middag vliegt voorbij. Wat is dit gezellig! Waar een studie allemaal niet toe kan leiden…

Vriendschap ontstaat. Ik denk dat het alles te maken heeft met kwetsbaarheid en echtheid. Jezelf laten zien aan de ander, ook de mindere kanten. Echt zijn, geen toneel spelen. Er zijn voor de ander maar de ander er ook voor jou laten zijn. Onze vriendschap is begonnen aan de bar, maar is veel meer geworden dan lol maken en choufjes drinken. En Sara, die als geen ander zichzelf is, hoort daar helemaal bij.

Relaxen

Als Pauline en Sara naar huis zijn ga ik nog even in de tuin zitten. Genieten van het zonnetje dat vandaag zo lekker schijnt. Ik vouw de was op en eet frietjes met de kids. Ik realiseer me hoe bijzonder het is dat dat kan. Dat Pauline nooit gezellig met Sara aan tafel eet. Sondevoeding is niet gezellig. Na het eten doen we allemaal ons eigen ding. Ik kruip even achter de laptop en zie een berichtje van Pauline: ‘Ben weer thuis! Was weer super gezellig om bij jullie te zijn!’ Dat was het zeker. Lang leve de vriendschap!

Deel dit bericht op:

1 Reactie

  1. Diane Van Beilen

    Blij met jou en je blogs, berichtjes en grapjes.
    En idd Zijn liefde faalt nooit! Hoe gaaf is dat en hoe vaak vergeten we dat.

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Op de hoogte blijven van mijn blog? Schrijf je in!

Abonneer op onze nieuwsbrief een sluit je aan bij 165 andere abonnees.

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten