Een jaar geleden

Augustus 2017. We zijn nog maar net terug van onze vakantie op ‘De Leistert’ als we besluiten volgend jaar dezelfde bestemming te kiezen. Het is uitermate goed bevallen. Het luxe huisje mét sauna, bubbelbad en wasmachine. Het deels overkapte terras, de tuin. Heerlijk gewoon. Aangezien Jan Willem tijdens onze vakantie in Indonesië was waar hij met de Choir Company voor World Vision muziek maakte, had hij de vakantie niet meegemaakt. Een herkansing dus in 2018. We boeken het huisje dat zo dicht mogelijk bij het zwembad en de winkel ligt en hebben een jaar geduld.

Nieuwe samenstelling

In een jaar kan er veel veranderen. Vorig jaar gingen we met twee jongens en een vriendje van Damian op vakantie en ging onze oudste pleegdochter met haar vriend en zijn ouders mee op vakantie. Dit jaar hebben we er een 10 jarige meisje bij dat al helemaal gewend is, maar nog nooit eerder met ons op vakantie is geweest, natuurlijk Mike en Damian en nog een vriendje van Damian die zelf door een ongelukkige samenloop van omstandigheden niet op vakantie kon. Toen Damian dat hoorde vond hij het wel erg zielig voor hem en vroeg hij: ‘Kunnen wij hem niet meenemen? Dat is toch gezellig?!’ Natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd en met een 7-persoonshuisje ben je flexibel genoeg.

Familieuitbreiding

Vanmorgen 9.00 uur. Ik sta onder de douche me voor te bereiden op een paar turbulente uren. Koffers pakken, boodschappen doen, het huis schoon achterlaten, de logeer-cavia nog even verschonen en instructies geven aan de lieve buurvrouw die onze huisdieren zal verzorgen.

Een blik in het aquarium en ik zie dat we ook nog wat te vieren hebben. De guppen, net zelf een week of vier oud hebben op z’n minst 12 jonkies gekregen. Vorige keer hebben de moeders op 3 na alle jonkies opgegeten. De drie die overbleven, de drie musketiers, heb ik gered door ze in een aparte kom te laten opgroeien. Of ik nu ook nog even babyguppen ga vangen… vraagt één van de kinderen. Nee, zie het maar als lekker maaltje moeder gup! Ik heb even een visioen van een bak vol babyguppen als we eind volgende week thuiskomen. Nou ja, zien we dan wel weer.

Ik pak systematisch alle tassen in. Kamer voor kamer, gestructureerd als ik  ben. Daarna doe ik boodschappen. De basis levensmiddelen neem ik mee. Bij de kassa zie ik dat ik wel een hele brede basis heb genomen. Ik vraag me af of het in de auto past. Maar daar heb ik Jan Willem voor. Die kan goed pakken.

Thuisgekomen heeft de buurvrouw net instructies gekregen voor alle dieren, maakt JW de keuken schoon en ga ik de spullen van beneden bij elkaar rapen.  Mijn streven is om 13.00 uur te vertrekken.

Inpakken en wegwezen

Spelletjes, boeken, tijdschriften, de laptop, ipads, laders, contactdozen, vaatwastabletten, stiften, kleurpotloden, papier, kubb en een doos vol Donald Duck Pockets. Lang leve Marktplaats.

Julian arriveert, klaar om mee te gaan. Weekendtas, skateboard, een vlieger… ah ja, de vliegers kunnen ook nog wel mee! Er gaat meer in een auto dan je denkt.

Ik maak nog snel even brood klaar, stuur de jongens met hun boterham naar buiten en zak zelf even op de bank. Dan alles in de auto, stofzuigen, nog een laatste rondje door het huis en… 13.08 uur trekken we de deur achter ons dicht.

Lange rit

De routeplanner geeft een uur en 45 minuten reistijd aan. Damian heeft berekend hoeveel Ducks hij dan mee moet nemen voor onderweg en hij zit, op z’n deken (het zou zomaar koud kunnen worden natuurlijk) naast z’n vriend achterin.

Het gaat goed. De reis verloopt voorspoedig. We kletsen wat, en worden wat flauwe moppen verteld, en af en toe is het tijd voor ons traditionele pepermuntje. Maar dan belanden we in een file. Oh nee… dit kan wel even gaan duren. We gaan steeds langzamer en dan staan we stil. Ik moet iets verzinnen om de tijd door te komen.

Pepermunt

Dan heb ik een lumineus idee. ‘Weet je wat we ook zouden kunnen doen jongens? Als je een nummerbord ziet met je initialen mag je een pepermuntje!’ Die slaat aan. Auto’s genoeg en binnen no time heeft Julian het eerste pepermuntje. Dan Damian, dan Julian weer, ik scoor er ook één. Maar Alicja naast mij heeft pech… dan opeens realiseer ik me dat wij natuurlijk geen klinkers in de nummerborden hebben. We proberen het met de tweede letter van haar naam. Het werkt voor geen meter. Julian is inmiddels koploper met acht pepermuntjes! We geven Alicja twee cijfers. Dat werkt beter. Ze heeft nu ook twee pepermunten op zak.

Op de achterbank is de rol pepermunt leeg. Ik bied een tweede aan. En ja hoor, weer een pepermuntje voor Julian. ‘Ik wist het… mijn ouders hebben mij deze naam gegeven voor deze dag! Wat een geluk!’ zegt hij vrolijk.

Bestemming

Dan is de file gelukkig voorbij en rijden we het laatste stuk flink door. Om kwart over drie zijn we bij het huisje. Jan Willem en Mike zijn er al. Die hebben een andere weg gereden en de file gemist.

We zijn er. We lopen het huisje in. Het voelt als thuiskomen. Precies hetzelfde als vorig jaar. Zelfs de schilderijen zijn hetzelfde, merkt Damian op. Even systematisch als ik heb ingepakt, pak ik nu ook weer uit. De jongens  maken hun bedden op, ik maak het huis gezellig en stal mijn boeken uit. De kinderen kunnen niet wachten om naar het zwembad te gaan. Dat gaan we ook. Natuurlijk, dat hoort erbij.

Het was een mooie eerste dag van de vakantie. En zelfs het onderweg zijn was al leuk. Dat doet me denken aan een uitspraak van Philip Troost: Als Jezus jouw weg is, ben je onderweg al op je bestemming.