Een nieuw badpak

Twee weken voor we op vakantie gaan geef ik mezelf een nieuw badpak cadeau. Degenen die mij kennen weten dat ik zwemmen haat. Een nieuw badpak is dan ook niet bepaald mijn meest favoriete aanschaf. Zeker niet als ik de reden erachter opbiecht. De vorige is aan de krappe kant geworden. Natuurlijk zijn badpakken enorm elastisch maar vorig jaar had ik na afloop van het zwemmen al striemen in mijn huid staan dus dit jaar zal het niet veel beter zijn. Daar gaat wat aan gedaan worden, maar niet binnen twee weken, dus ik koop online een nieuw badpak.

Een corrigerend badpak wel te verstaan. Wat het precies corrigeert is mij een raadsel, maar het klinkt goed. Op de afbeelding van het badpak staan pijltjes bij mijn buik en mijn billen. Nou, kom maar op. Dat zijn precies ook de zones die wel wat correctie kunnen gebruiken. Een paar dagen later valt het pakketje op de mat. Een badpak en een fleece-vest. Aangezien het erg warm is test ik het badpak uit op een warme dag bij Nesselande.

Problemen

Het aantrekken van het badpak gaat prima. Totdat ik een schouderbandje over mijn schouder wil trekken en opeens met een stuk badpak in mijn hand sta. Het badpak blijkt losse schouderbandjes te hebben die met een soort haakje vast zitten. Geen probleem. Ik vraag Jan Willem het bandje vast te zetten (kan hij meteen mijn rug insmeren) en vertrek naar het strand. Daar aangekomen trek ik mijn jurkje over m’n hoofd en… shit… het bandje is weer los. Ik ben niet zo van het hulp vragen, maar in het kader van mijn persoonlijke ontwikkeling, en het onder ogen zien van mijn angsten, vraag ik een mevrouw of ze hem weer vast wil maken. Natuurlijk, geen probleem.

Zwembad

Mijn motto op vakantie is: Iedere dag zwemmen. De jongens vinden het heerlijk, voor mij is het ook goed en ik vind gewoon dat ik één keer per jaar een zwemoffer moet brengen. De eerste dag zwemmen we met z’n allen. Ik trek mijn nieuwe badpak aan en het gaat goed. De bandjes blijven zitten.

Dan lig ik in het water. Eigenlijk is het toch ook wel heel lekker. Dat verkoelende water na zo’n hete dag. Ik bekijk mijn badpak met toch wel een beetje trots. Leuke kleurtjes, grof patroon. Stiekem vergelijk ik hem met de badpakken van andere obesitasvrouwen in het zwembad. Ik vind die van mij toch wel het mooist. Trouwens, als ik zo om me heen kijk, dan heb ik zo’n donkerbruin vermoeden dat ik nog lang de dikste niet ben in het zwembad. Of zou dat het corrigerende effect van het badpak zijn?

Vandaag besluiten we na het avondeten een duik te nemen. Jan Willem blijft in het huisje en ik vertrek met vier kids richting het zwembad. De kids hebben hun zwemkleding al aan. Dat leek mij een iets minder goed idee. Oké, een mooi badpak, maar om daar mee over straat te gaan… er zijn grenzen.

Kleedhokjes

De kleedhokjes zijn mijn ergernis nummer één. Ik vind ze vies, wil er niet op mijn blote voeten in staan en waak ervoor dat iets van mijn kleren de grond raakt. Wat natuurlijk leidt tot bijzondere capriolen om uit mijn kleding in mijn badpak te komen. Maar niemand die het ziet, dus ik wurm me in mijn badpak.

Oh nee… één van de bandjes is los. Ik probeer het badpak weer uit te trekken maar heb het zo warm en het zweet breekt me aan alle kanten uit. Laat maar. Ik vraag het straks wel aan iemand. Het andere bandje trek ik over mijn schouder. Plop! Ook los! Gefrustreerd pak ik mijn spullen in mijn tas en loop naar het zwembad. Daar staat een badjuf. Die zijn ervoor. ‘Zou u mijn bandjes vast kunnen maken?’ vraag ik of het de normaalste zaak van de wereld is. Na een paar pogingen lukt het haar. Ik vind het behoorlijk gênant maar ben blij dat ze me helpt. Snel het water in.

Misschien… morgen toch maar mijn reserve-badpak proberen in de hoop dat het elastiek nog rek genoeg heeft…

Ritme

Langzaam maar zeker komen we in ons vakantieritme. Of beter gezegd… kom ik in de vakantiemodus. Ik heb nu eenmaal een ritme nodig in mijn dag en toch wel min of meer een plan. Dag één en twee voel ik me meestal wat ongedurig, maar vandaag, dag drie gaat het stukken beter. Ik start met koffie en thee voor mezelf en de kids. We doen het rustig aan, ik op het terras met koffie en een boekje, de kids achter het beeldscherm of in de Donald Duck.

Dan een lekkere douche, met z’n allen ontbijten, of iets dat er op lijkt en ieder z’n eigen gang gaan. Ik maak een lijntekening in een boek dat ik mezelf cadeau heb gedaan. Volkomen zinloos, maar een heerlijke bezigheid. Dan pak ik mijn boek. Ik ben al een aardig eind op weg in een thriller die ik voor € 5,99 gekocht heb bij de plaatselijke boekwinkel. Ik moet weten hoe het afloopt.

Jan Willem bakt tussen de middag eieren en de jongens vermaken zich met een spel en buiten.

Verschil

Maar wat maakt nou dat ik op vakantie wel een boek in een dag uitlees en thuis vooral bezig ben en blijf met niks. Met facebooken, candy crush, schoonmaken en opruimen en… ja waarmee eigenlijk? Waarom maak ik thuis geen lijnpuzzels of lees ik geen tijdschriften? Hier zit ik uren buiten in de tuin, en thuis sta ik meestal na een half uur alweer in een zeer parate staat.

Blijkbaar moet ik mezelf toestemming geven om zinloze dingen te doen, om te zitten, om een boek te lezen dat niet eens waar gebeurd is. Op vakantie mag dat. Maar thuis mag dat ook. Toch? Ik denk dat ik, als ik thuis kom, een briefje ophang aan het prikbord: ‘Ontspannen mag, zinloze dingen doen mag, boeken lezen is toegestaan. Iedere dag is vakantie.’

Want volgens mij… is er geen verschil tussen gewoon leven en vakantie. Als je tenminste leeft naar je waarden…