Ochtendritueel

Patronen, we hebben ze allemaal. Bij mij begint het met het ochtendritueel. In de niet-op-vakantie-modus bestaat die uit : Uit bed komen, twee trappen af, koffiemachine aanzetten en ondertussen de katten voeren, koffie tappen, naar de bank lopen, gaan zitten, laptop opstarten, mail en facebook checken en dan mijn eerste vijf candy crush levens verspelen.

Uh nee, ik ben niet vergeten om er stille tijd, bijbelstudie en gebed bij te zetten. Voor de koffie heb ik over het algemeen weinig zinvolle gesprekken. Dat doe ik liever later op de dag.

Mijn op-vakantie-modus in de ochtend gaat als volgt: Opstaan. Dat was vanmorgen al een belevenis op zich. Bij het wakker worden voel ik heel voorzichtig door mijn benen te bewegen hoe het met mijn geteisterde rug gesteld is. Het lijkt mee te vallen. Ik ben vannacht zo’n drie keer wakker geweest waarbij ik me met enige moeite op mijn andere zij wist te rollen zonder dat een kreun of kreet ontsnapte. Ik laat mijn benen over de rand van het bed zakken en zet mijn voeten op de grond. Voelt goed. Mijn rug strekken gaat ook. Ik denk even logisch na. Mijn benen doen het, mijn rug is al recht, dus het enige wat nu nog moet is het stuk van mijn knie tot aan mijn heup in verticale toestand krijgen. Dat zou moeten kunnen.

Omhoog is zo makkelijk nog niet

Ik zet mijn handen op het bed om mezelf af te zetten en kom ongeveer 5 centimeter omhoog. Au! Dit is niet grappig. Ik laat mezelf weer terug zakken. Ik moet het anders proberen. De muur is op steun afstand dus ik zet één hand tegen de muur en met de andere zet ik me opnieuw af. Ik kom zeker 15 centimeter omhoog voor er weer een pijnscheut door mijn rug gaat. Toch maar weer zitten. Drie keer is scheepsrecht dus weer mijn hand tegen de muur en omhoog met die billen. Ik hang een soort half tegen de muur aan als ik de volgende pijnscheut voel aankomen. Ik grinnik in mezelf. Dat doe ik altijd in dit soort situaties. Ik kan zomaar de slappe lach krijgen. In gedachten zie ik mezelf, zo’n 20 jaar geleden aan een winkelwagentje in de Hoogvliet supermarkt hangen omdat na de verhuizing naar Boskoop ook nog even boodschappen doen teveel gevraagd was voor mijn ruggetje. Vijf minuten heb ik toen hangend over mijn karretje de blikken soep en rookworsten bestudeerd om niet te veel op te vallen.

Maar het lukt, ik sta rechtop en mijn benen bewegen. Nu kan mijn ochtendritueel in vakantie modus beginnen. De twee jongens zijn er al uit dus zet ik thee, dat doen we zo op vakantie. Voor mezelf en JW zet ik filterkoffie (als mijn ritme er straks goed in zit staat dat klaar en hoef ik alleen maar op de knop te drukken). Ik trek alle gordijnen open en de buitendeur gaat ook open. Hmm… niet bepaald vakantieweer. Daar gaat mijn ochtendkoffie-in-het-ochtendzonnetje momentje. Dan maar met koffie in de stoel. Laptop erbij, mail en facebook checken en mijn eerste vijf candy crush levens verspelen.

Patronen

Het lijkt verdacht veel op elkaar mijn wel of niet op vakantie ochtend ritueel. Maar daarna gaan er echt dingen anders. In plaats van achter mijn laptop te kruipen of naar mijn werk te gaan pak ik een tijdschrift van de enorme stapel die ik heb meegenomen. Er ligt van alles maar de Flow ligt bovenop dus die wordt het. Ja, er liggen ook heus wel wat stichtelijke tijdschriften met zeer Bijbelse boodschappen tussen maar die komen ook nog wel aan bod.

Ik lees de openingscolumn van de Flow en mijn aandacht blijft hangen bij dit zinnetje:

‘Want waar het echt om gaat, is dat je op vakantie even je dagelijkse patronen doorbreekt.’

Aha, daar is het antwoord om mijn vraag van gisteren. Vakantie is er om de ingesleten, alledaagse patronen te doorbreken. Patronen die meestal heel doelgericht zijn, want is dat niet het grote verschil tussen thuis zijn en op vakantie zijn… dat thuis bijna alles wel een doel heeft. Sporten om fit te blijven, lezen omdat je meer wilt weten over een onderwerp, gezond eten om op gewicht te blijven, het huishouden doen omdat dat nu eenmaal zo hoort.

Doelloze dingen doen

Ik blader verder door het tijdschrift en lees de artikelen die ik leuk vind. Er zijn opvallend veel overeenkomsten met wat ik mijn cursisten in de training ‘Voluit Leven’ probeer bij te brengen. Leven in het nu, niet continu bezig zijn met wat geweest is of met wat nog moet komen. In contact blijven met jezelf, met je lichaam, met de signalen die vanuit het lijf worden doorgegeven naar het hoofd.

Onze middelste, die aan elkaar hangt van patronen en het daar ook uitermate goed op doet, wil graag weten hoe de dag eruit gaat zien. Mijn antwoord dat ik dat nog niet weet is niet echt afdoende. Hij wil graag weten wanneer we gaan zwemmen. Nee, het hoeft niet op de minuut, maar wel in de ochtend, middag of avond… Ik kijk naar buiten waar het regent en hoop op een opklaring in de middag. ‘Vanmiddag zwemmen we, oké?’ zeg ik.

Ik ga me aankleden en omdat ik gister niet echt genoeg power in mijn lijf had ben ik er niet aan toegekomen om de slaapkamers van de kids een beetje te ordenen. Dat doe ik nu dan maar. Daarna ga ik aan tafel zitten met mijn boek met lijntekeningen. Eén van de dingen die ik doe op vakantie. Dit keer een boek met meesterwerken. Ik trek lijnen van punt naar punt. Van 1 tot en met 1000 en dan ontstaat langzaam maar zeker een portret: Jan van Eijk – de man met de rode tulband. Doellozer kan niet, zo’n tekening maken, maar ik vind het heerlijk.

Structuur

Ik heb het naar mijn zin. Na de tekening pak ik de Flow weer en ga verder. Nu wordt ‘t leuk. ‘Bouw je eigen vakantiehuisje’, een heus knutselwerkje waarbij ik moet knippen en plakken en vouwen. Ik heb een schaar, lijm en plakband van thuis meegenomen dus ik leef me uit. ‘Doe je dat omdat het ergens voor moet?’ vraagt de jongste (11 jaar) die mij denk ik nog niet eerder heeft zien knutselen. ‘Nee, gewoon voor de lol.’, antwoord ik.

Heerlijk, dit doelloze gedoe. Als mijn huisje klaar is, is het lunchtijd. Want ja, een aantal patronen van thuis nemen wij gewoon mee op vakantie. Ons gezinshuis draait op structuur en hoewel we echt wel iets flexibeler zijn op vakantie, helpt het om de vaste structuren van thuis aan te houden. Ik bak een eitje voor iedereen, ben blij dat mijn rug weer een stuk flexibeler voelt en daarna ruim ik de keuken een beetje op.

Tijd om te zwemmen. Vandaag valt me op dat ongeveer 40% van de zwembadbezoekers een tatoeage heeft. Sommigen een hele subtiele, een naam, een bloem, een jaartal, anderen hun halve lichaam vol. Verder zijn er opvallend veel opa’s en oma’s die met hun kleinkinderen aan het zwemmen zijn. Waar zijn de ouders? Ik zie kinderen genieten, vol overgave in het water springen, op de schouders van opa staan terwijl oma aan de kant foto’s maakt. Mooi als dat kan… Even trekt er iets sombers door me heen. Denk ik aan mezelf als klein meisje.

Ik ben het allemaal zelf

Heel even maar, want meteen daarna denk ik aan het prachtige boek dat ik een tijdje terug gelezen heb: ‘Innerlijke zelfvervreemding overwinnen na trauma – het onderscheiden en verenigen van persoonlijkheidsdelen’ (Janina Fisher). Wat ik zo bijzonder mooi vond in dat boek was dat erin beschreven werd hoe je als volwassene voor je eigen innerlijke delen, kinddelen, beschadigde delen, angstige of verdrietige delen kunt zorgen. Mijn verdrietige, beschadigde, getraumatiseerde delen waar dat sombere gevoel nu vandaan komt mogen vandaag ervaren dat het veilig én leuk is. Extra bewust kijk ik om me heen en maak plezier met de kids. Toen was het naar, nu is het fijn! Speel vandaag maar mee, nu mag het! Want ook die verdrietige delen in mij die teveel hebben meegemaakt ben ik gewoon zelf. De ogen die toen nare dingen zagen mogen vandaag de goede dingen zien.

Dankbaar dat ik leef en mag genieten van het leven gaan na het zwemmen naar huis. Nog even een tijdschrift lezen. Lekker doelloos. Daphne’s Diary deze keer. Een artikel over wat de schoenen die je het liefst aanhebt zeggen over je karakter. Tja, bij mij zijn het sneakers en sandalen. De sneaker dragers zijn levensgenieters en altijd in voor een grap. De sandaal liefhebbers zijn vooral zorgzaam. ‘t Klopt best aardig.

Spelletjes

Na het avondeten, geheel volgens onze strakke patronen om klokslag half 6, knutsel ik uit Daphne’s Diary nog een notitieboekje in elkaar. Inmiddels is het buiten droog geworden. Dus tijd voor een potje Kubb met de middelste.

Spelletjes spelen is ook echt zo’n vakantieding. Heerlijk om te doen, volkomen nutteloos, of toch niet? Nee, want ik wil winnen… en ik ga winnen! Al kost het me moeite en denk ik even dat ik kansloos verloren heb, ik kom terug en hoewel ik een minstens zo fanatieke tegenstander heb, win ik het tweede potje Kubb deze vakantie. Morgen weer een nieuwe kans.

Onder het genot van een kopje koffie, want dat hoort bij mijn vakantie en niet vakantie patroon, schrijf ik m’n blog in het vooruitzicht dat ik zo de sauna in mag. En daarna nog even in het bubbelbad… Kijk, dat zijn patronen waar ik wel aan kan wennen.