Een nieuwe onderneming

‘Maar waarom hebben jullie het bedrijf ‘De Schelp’ genoemd?’ is een vraag die al verschillende keren gesteld is. Het is inmiddels een paar weken geleden. Sophie en ik zitten op een maandagmiddag samen aan haar keukentafel achter de laptop. We vullen onze gegevens in op de website van de KvK en maken een afspraak om onze nieuwe onderneming ook daadwerkelijk in te schrijven. Wat een mooie stap; eindelijk gaat het dan écht gebeuren.

‘s Avonds kan ik me natuurlijk niet inhouden. Ik wil het bekend maken; anderen laten meegenieten van onze plannen. Dus plaats ik een post op Facebook. Er komen hartelijke en enthousiaste reacties én een vraag: ‘Waarom ‘De Schelp’?’

Verlies en rouw

Ik vergeet het nooit meer. Het zal een jaar of 5 geleden zijn geweest. De telefoon gaat, een voor mij onbekend nummer. Ik neem op en Sophie stelt zich voor als een uitvaartondernemer uit Waddinxveen, ook christen, die mijn naam nu al een paar keer is tegengekomen. Ze wil graag kennismaken om te kijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen. Het telefoontje, dat voor mij uit de lucht komt vallen, voelt als een knipoog uit de hemel. Ik ben zoekend waar ik met mijn praktijk de focus op wil leggen. De laatste tijd ben ik veel bezig met verlies en rouw. Verlies door overlijden, verlies van gezondheid, een onvervulde kinderwens… iedere keer kom ik het weer tegen. Ik zou er wel meer mee willen, maar waar moet ik beginnen?

We maken kennis, het klikt tussen ons en een paar weken later ben ik een avondje te gast op de rouwgroep die Sophie georganiseerd heeft. Het wordt een prachtige avond die naar meer smaakt. Als we een tijdje later samen, onder het genot van een kop koffie, de avond nabespreken ontstaat een mooi plan. We gaan de rouwgroep samen doen. Zo begint een bijzondere tijd waarin we elkaar steeds beter leren kennen, er een vriendschap ontstaat en we allebei steeds meer het verlangen krijgen om nóg meer van betekenis te kunnen zijn voor mensen die een verlies doormaken.

Plannen

Twee keer per jaar starten we een nieuwe rouwgroep en iedere keer weer zijn we verwonderd over alle mensen die komen. We hebben prachtige avonden met elkaar waarin we huilen, lachen, luisteren, informatie geven, met elkaar in gesprek zijn, creatief bezig zijn, samen zingen en bidden. Af en toe dromen we samen van wat we nog meer zouden kunnen doen. ‘Een weekend weg, dat zou mooi zijn: rouwd(r)agen’, oppert Sophie. Ook dat weekend komt er. Met z’n twaalven, in twee huisjes, hebben we drie kostbare dagen waarin we samen optrekken. We spreken af om in het voorjaar van 2021 een herhaling te doen. Niet wetend dat Corona roet in het eten zal gooien…

We hebben allerlei plannen; een vervolggroep, een thema-avond, iets voor jongeren, gewoon een ‘open huis’ zijn… maar niets komt van de grond. De coronaregels beperken ons én er is nog een andere hobbel. We hebben geen geschikte ruimte. De rouwgroep houden we in een zaaltje van de kerk, maar eigenlijk zouden we graag een eigen plek willen hebben waar we iedereen kunnen ontvangen. We houden alle vrijkomende ruimtes goed in de gaten, maar het valt niet mee.

En dan komt er iets op ons pad. Een prachtige ruimte op een fijne locatie in Waddinxveen (waar precies, dat houd je nog tegoed). Samen met onze mannen gaan we er kijken en we zijn dolenthousiast. Onze nuchtere echtgenoten stellen voor dat we eerst eens een bedrijfsplan in elkaar zetten, voor we besluiten nemen want alleen op enthousiasme gaat een onderneming het niet redden.

De Schelp

Wij hoeven niet lang te denken. Automatisch schrijf ik boven de opzet van het bedrijfsplan: ‘De Schelp’. Een naam die Sophie al een hele tijd geleden eens noemde. Ik vind hem prachtig. Als kind was ik al gek op schelpen. Ik groeide op aan zee en schelpen zoeken hoorde daarbij. Voor mij zijn schelpen, het strand, de zee, iets vertrouwds. Maar er is meer. Een schelp biedt bescherming aan het kwetsbare leven van een weekdier. Het diertje kan naar buiten komen, maar dreigt er gevaar, dan trekt hij zich terug in zijn schelp.

‘De Schelp’ een veilige plek voor mensen op hun kwetsbaarst. Dat is wat we willen zijn. Een plek waar ieder met verlies, welk verlies dan ook, welkom is. Waar verdriet de ruimte krijgt, er altijd koffie klaarstaat, een luisterend oor is, waar verhalen gedeeld kunnen worden, waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten en waar je terecht kunt als je het moeilijk hebt. ‘De Schelp’ wordt een plek waar je op adem kunt komen, binnen kunt lopen, kunt bladeren in de boeken, waar je even gezelschap hebt en waar je ook boeken en kaarten kunt kopen.

Maar er is nog een mooie betekenis aan een schelp. Een schelp biedt ook stevigheid aan het weekdier dat daarin woont. De schelp groeit mee met het weekdier. Ook dat is wat we voor ogen hebben; tot steun zijn voor ieder met verlies maar ook: helpen groeien en ontwikkelen. We willen graag al onze kennis, kunde en ervaringen delen met anderen die beroepsmatig, in de omgeving, in de kerk of het pastoraat, door mantelzorg of vrijwilligerswerk te maken krijgen met verlies en rouw. Trainingen, workshops, lezingen organiseren om nog veel meer mensen de tools te geven hoe om te gaan met verlies.

Nog even geduld

Wij kunnen niet wachten, maar we moeten echt nog even geduld hebben voor we ook daadwerkelijk in het pand kunnen. Dat geeft ons de gelegenheid om onze plannen nog concreter te maken en uit te werken. Er is nog een heleboel te regelen maar stap voor stap zullen we steeds een beetje zichtbaarder worden. Te beginnen bij onze website. De tekst die daar nu nog staat (Something amazing will be constructed here…) gaat zeker waar worden!

Een training voor bijvoorbeeld je (pastorale) team / organisatie / kerk / thuiszorgorganisatie / hospice / kraamzorg etc. kan ook op jullie locatie gegeven worden. Heb je interesse in een training, wil je informatie over de mogelijkheden of wil je op een specifiek thema rondom verlies en rouw een aanbod krijgen stuur dan een mail naar: info@deschelpverliesenrouw.nl.

We houden jullie op de hoogte van onze vorderingen en hopen jullie in het najaar te verwelkomen in ‘De Schelp’.