Ontmoeting

Een zonovergoten dag, zondag twee weken geleden. In de huiskamer van Corlien Doodkorte is het allesbehalve stil. Vandaag ontmoeten we elkaar als collega-auteurs van Triple Boeken. Allemaal schrijven we voor dezelfde uitgever maar de meesten hebben elkaar nog nooit ontmoet. Hoewel we via de app al heel wat hebben uitgewisseld gaat er niets boven een ontmoeting in levende lijve. We willen allemaal elkaars verhaal horen en dus doen we een rondje. Theo, de uitgever, bijt het spits af door te vertellen over zijn leven.

We komen tijd tekort die dag. Wat een indrukwekkende verhalen dragen we allemaal bij ons. Iedereen heeft ellende in z’n leven meegemaakt, de één meer, intenser, langer, ingrijpender, levensbedreigender dan de ander, maar allemaal hebben we een verhaal. Een verhaal van shit én groei, van ellende én blijdschap, van ziekte én gezondheid.

Diep onder de indruk rijd ik die avond naar huis. In de auto denk ik na over het leven. Over mijn leven en dat van mijn mede-auteurs. Ik vraag me af wie ik vandaag geweest zou zijn als ik niet zoveel shit had meegemaakt, seksueel misbruikt was, depressies had meegemaakt, als ik niet kinderloos was geweest. Zou ik dan ook boeken hebben geschreven? Zou ik net zoveel bewogenheid hebben voor de ander in nood als nu?

Rouwd(r)agen

Een week later. Het is weer zondag, een druilerige dag vandaag. Ik zit aan het ontbijt met 11 andere vrouwen. Vrijdagavond is ons allereerste weekend rouwd(r)agen gestart. Begin dit jaar kwam Sophie, met wie ik al weer een paar jaar samen de rouwgroep verzorg, met dit plan en ik vond het natuurlijk een geweldig idee. Ik ben altijd in voor iets nieuws en zeker als ik iets kan betekenen voor mensen die op een kwetsbaar punt in hun leven zitten. Ik kijk de tafel rond en laat door mijn gedachten gaan wat we deze dagen allemaal gedeeld hebben. Iedereen hier aan tafel draagt verlies met zich mee. De één heeft haar partner verloren, de ander een vriendin, een moeder, een vader, een droom, iemand van wie gehouden werd of voor gezorgd werd, een relatie, een kind, een nog ongeboren kindje en soms zijn verliezen door het leven heen gestapeld.

Wat is het bijzonder om deze dagen met elkaar te mogen doorbrengen. Ik geniet van de vrouwen die elkaar niet kennen maar in twee dagen tijd al zoveel met elkaar hebben opgebouwd. Dat kan als je allemaal kwetsbaar durft te zijn. Als je jouw pijn durft te laten zien en er niet voor wegduikt. Samen dragen we het verdriet. Nee, het gaat er niet door weg, misschien wordt het zelfs wel even erger omdat je het even onder een vergrootglas legt. Maar toch is het goed om te delen, om te ervaren dat je er niet alleen mee bent. Om even niet zelf de tafel te hoeven dekken of koffie te halen. Om te ervaren dat anderen ook hun tranen laten lopen of worstelen met het leven en met God.

We brengen de dag met elkaar door. Wie wil gaat naar de kerk en ‘s middags zingen we liederen met elkaar. We gebruiken de lunch met elkaar en denken na over het thema ‘troost’. We delen onze ervaringen en kijken naar wat de Bijbel over troost te zeggen heeft. ‘s Avonds wandelen we, in het donker, in tweetallen door het leven van Jozef heen. Steeds staan we even stil en luisteren we naar een gebeurtenis uit Jozefs leven waarna er een vraag wordt gesteld waar de tweetallen over doorpraten.

De shit van je leven delen

We doen het over het algemeen liever niet te veel: de shit van je leven delen. We delen liever onze successen. Facebook, instagram, linked in, twitter… ze staan over het algemeen vol leuks met af en toe iets frustrerends (maar dan vooral wat ons frustreert aan de ander). Maar wat delen we van onze pijn, van onze kwetsbaarheid, van onze gekwetstheid, geloofsvragen, twijfels, somberheid, angst of verdriet? Tijdens deze wandeling delen we onze levens met elkaar. In alle eerlijkheid. Wat bijzonder is dat, wat intens en wat helend! Even niet alleen zijn met wat er soms al zo lang in je leven zich afspeelt. De wandeling duurt veel langer dan gepland, we raken niet uitgepraat.

Maandagmorgen nemen we afscheid van elkaar. Het voelt alsof we een paar weken met elkaar hebben opgetrokken. We hebben dit weekend onze levens met elkaar gedeeld en dat werkt verbindend. We hebben elkaar ontmoet op het kwetsbaarste stuk van ons hart. Dan kom je elkaar tegen en ga je van elkaar houden. We delen onze ervaringen over het weekend en sluiten af met het prachtige lied van Sela:

Dankbaar en voldaan, onder het genot van een cappuccino kijken Sophie en ik terug op een indrukwekkend weekend.

Tot bloei komen

Afgelopen donderdag zit ik in een zaal met zo’n 15 vrouwen in Almkerk. Ik mag spreken op een vrouwenavond. De bijbel gaat open, natuurlijk komt Prediker 3 langs waar ik Adem in, Adem uit over geschreven heb. Maar ook het leven van Jozef en de depressie van Elia komen aan bod. Wat is het fijn dat er in de bijbel ook verhalen staan over mensen op de bodem van de put, op de bodem van hun bestaan, niet meer wetend hoe verder te moeten. Ik praat er over mee en vertel de vrouwen ook over mijn eigen leven. Mijn moeilijke jaren, de enorme depressies, de worsteling met het leven. Al pratend word ik steeds dankbaarder. Wat is er veel gebeurd in mijn leven en wat heeft God veel dingen die pijnlijk en moeilijk waren tegen goede gekeerd!

‘De shit uit je verleden kan de mest voor je toekomst worden’ las ik ooit eens ergens. Nou, daar kan ik over meepraten. Een behoorlijke hoeveelheid mest heb ik op de bodem van mijn leven… heel lang kon ik niet geloven dat daar ooit iets moois uit tevoorschijn kon komen. Maar kijk nu eens! Komende week komt mijn derde boek uit. Een van de bloemen die gegroeid is dankzij een pijnlijke gebeurtenis in mijn leven, onze kinderloosheid en ook het verlies van mijn onschuldige kind-zijn.

In mijn praktijk mag ik met veel mannen en vrouwen meelopen en hen helpen om tot bloei te komen. Ondanks alles wat ze hebben meegemaakt of soms nog midden in zitten. En ik heb hoop voor iedereen. Hoe diep ze ook zitten, hoe kapot een leven ook lijkt, hoe verdrietig en uitzichtloos een situatie ook lijkt, ik weet dat er groei en bloei mogelijk is. Posttraumatische groei, zoals dat omschreven wordt in de nieuwe training die in januari van start gaat. Ik wroet een beetje in de soms harde grond en probeer er wat water, voeding en warmte aan toe te voegen. En ik geniet als ik ook maar één heel klein groen puntje nieuw leven boven de levensaarde van iemand uit zie komen!

Samen

Voor mij staat het vast: ik had alleen nooit zo ver gekomen. Natuurlijk is alle eer voor God die mij door dit leven draagt. Maar in dit leven heb ik ook Zijn handen, schouders, oren, mond, ogen etc. nodig om het vol te houden. We zijn aan elkaar gegeven. We mogen elkaar tot steun zijn. Ik heb mensen in mijn leven die er voor mij zijn en zijn geweest. Zo mag ik er zelf ook weer zijn voor anderen.

Ik hoop dat jij ook zo iemand hebt, en als je niet zo iemand hebt probeer dan zelf zo iemand te zijn! Je zult zien dat als jij jouw kwetsbaarheid gaat delen, er herkenning komt. Iedereen draagt wel iets mee in het leven. Laten we omkijken naar elkaar en de mooie én moeilijke momenten met elkaar delen.

In mijn praktijk organiseer ik regelmatig iets om samen te doen. Je bent van harte welkom om mee te doen. Mijn ervaring is dat juist in een groep er openheid is, herkenning en daar ontstaan mooie nieuwe contacten. Je bent welkom op één van de volgende activiteiten:

• Open avond rouw en verlies (20 november 2019)
• Rouwgroep (start januari 2020)
• Training Voluit Leven (start januari 2020)
• Training Van klacht naar kracht (start januari 2020)
• Vrouwendag ‘Vier het leven’ (28 maart 2020)
• Weekend Meet the Mama’s (15-17 mei 2020)