Wereldlichtjesdag
Vandaag steken miljoenen mensen over de hele wereld een lichtje aan. Op wereldlichtjesdag gaat een golf van licht rond de aarde en staan we stil bij al die kinderen die overleden. Soms al (ver) voor de geboorte, soms tijdens maar ook na de geboorte.
De afgelopen tijd heb ik veel mensen ontmoet die een kindje al voor de geboorte verloren hebben. Vanavond steek ik een lichtje aan voor al die mama’s en papa’s die hun kindje niet kunnen zien opgroeien.
Ik denk aan de vrouw die pas later trouwde. Ze kon haar geluk niet op om na al die jaren hopen en verlangen nu samen door het leven te mogen. Als kroon op hun liefde raakte ze zwanger maar nog geen zeven weken later verloor ze het vruchtje na een heftige bloeding. Nog twee keer daarna was ze zwanger maar beide keren raakte ze het kindje ver voor de geboorte kwijt. Nu was ze de vruchtbare leeftijd voorbij. Niemand die haar ‘mama’ noemt. Haar verdriet en leegte deelt ze met niemand. Alleen haar man weet ervan maar ze wil hem er niet te veel mee lastig vallen. Het verdriet knaagt aan haar en we praten er samen over. Ik stel voor dat ze iets symbolisch bedenkt om haar kinderen toch een plekje te geven in haar leven hier en nu.
Vanavond steek ik een lichtje aan voor deze vrouw en haar ongeboren kinderen die haar mama maakten.
Stil verdriet
Ik heb zoveel vrouwen gesproken die een miskraam hadden ergens tussen de 6 en de 16 weken. Het is een stil verdriet wat deze vrouwen met zich meedragen. Een verdriet wat er niet zo mag zijn, zeker niet als er daarna nog gezonde kinderen geboren zijn. Maar zo werkt het niet in de praktijk. Want zwanger zijn, hoe pril ook, betekent dat er al iets geboren wordt in je hart. Terwijl het kleine mensje groeit en nog onzichtbaar is, is in jouw hart al ruimte gemaakt voor dit leven. Zijn jouw gedachten misschien al wel bij de babykamer, de geboorte, de naam die je het zou willen geven en ben je stiekem al benieuwd hoe het eruit zal zien. Het is jouw kindje al. Hoe onzichtbaar voor de buitenwereld het ook is.
Als jij je herkent in dit verhaal dan hoop ik dat je iemand hebt in je omgeving met wie je het durft te delen. Maar vooral wens ik je toe dat je mild bent voor jezelf en jezelf ruimte geeft om verdriet te hebben over het kindje wat je zo graag had willen verwelkomen. Misschien kun je iets bedenken waarmee je, al is het maar voor jezelf, het kindje symbolisch een plaats geeft in je leven.
Zeg niet tegen jezelf dat je niet moet zeuren omdat je later toch wel kinderen hebt gekregen. Natuurlijk mag je daar dankbaar voor zijn, maar het staat naast het verlies dat je ook meemaakte.
Noem de naam
Wat is het mooi dat tegenwoordig kinderen die levenloos ter wereld komen toch geregistreerd mogen worden in het geboorteregister. Ook al is de geboorte al tientallen jaren geleden, als je een akte (verklaring) van geboorte hebt (levenloos geboren) mag je het kindje inschrijven bij de gemeente. Lang niet altijd, zeker vroeger niet, was er aandacht voor te vroeg geboren levenloze kinderen. Verhalen van vrouwen die hun kindje niet eens mochten zien en die het kindje niet zelf konden begraven, zijn er in overvloed. Ook voor deze kinderen steek ik vandaag een lichtje aan.
Er zijn ook zoveel mensen die een kindje verwachtten maar die kort (of langer) voor de geboorte overleed. Soms door aanwijsbare oorzaak maar zoveel vaker zonder aantoonbare reden. Wat een rauwe werkelijkheid als dat je overkomt. Ik ken ze van dichtbij en weet hoe groot de leegte van het missen is. ‘Geen kind is zo aanwezig als het kind dat gemist wordt’ is een uitspraak die veel waarheid bevat. Wat is het mooi als de namen van deze kinderen genoemd worden.
Ook als een kindje wel levend geboren werd maar tijdens het opgroeien overleed is er een grote open wond. Een wond die niet geheeld wordt door de tijd en die altijd voelbaar is. Een wond die vraagt om een liefdevolle en voorzichtige benadering en om aandacht. Aandacht die je kunt geven door de naam te noemen en te vragen naar herinneringen of steun te geven in het hier en nu.
Schuld en schaamte
Misschien overleed jouw kindje wel door een besluit van jouw kant. Onderging je een abortus. Misschien omdat je geen uitweg zag of omdat je ertoe gedwongen werd. Ook voor jou steek ik een lichtje aan. Want jouw verdriet heeft ook bestaansrecht. Ook als je je schuldig voelt en je je schaamt voor wat er gebeurd is. Blijf er niet alleen mee maar breng het aan het licht. Breng het in het Licht van God die jou als geen ander kent en klaar staat om jouw schuld uit te wissen en je er vrijheid voor terug te geven. De God van leven op wie je mag vertrouwen dat Hij geen leven verloren laat gaan.
Er kunnen zoveel situaties zijn waarin je je schuldig voelt. ‘Had ik maar eerder gekeken… Was ik maar niet naar de winkel gegaan… Had ik die behandeling toch maar geaccepteerd… Was ik toch maar mee gefietst… Had ik maar…’ Schuldgevoel neemt je ruimte om te leven weg. Het houdt je gevangen en er zal nooit een antwoord komen dat bevredigend is. Praat over schuldgevoelens met anderen en met God. Hij vergeeft als er écht schuld is en Hij wil je de ruimte teruggeven om te leven. Misschien helpt het om in plaats van je ‘had ik maar gedachten’ eens te kijken naar je intentie. Het was jouw intentie om goed voor je kindje te zorgen. Vanuit die intentie heb je keuzes gemaakt. Nooit met de bedoeling dat er iets fataals zou gebeuren. Als jouw intentie goed was, dan is er geen sprake van schuld.
Een lichtje
Vandaag steek ik een lichtje aan
Voor jou – om het donker te verdrijven
Vandaag steek ik een lichtje aan
Voor jouw kindje – omdat het mag bestaan
Vandaag schijnt Gods licht
Over jou – om je de weg te wijzen
Vandaag schijnt Gods licht
Over jouw kindje – levend voor Zijn aangezicht
Wat ben je gezegend met een invoelend vermogen voor vele anderen en je dit in woorden kunt weergeven!