22 maart 2021

‘Yes, het is vandaag!’ roept mijn kalender me toe. Een nieuwe dag, een nieuwe week. Ik start de dag met mijn dankbaarheidsapp, een onderzoek waar ik aan mee doe waarin ik iedere dag mijn dankbaarheid train. Deze dag moet ik iets of iemand of een gebeurtenis in gedachten nemen waar ik dankbaar voor ben. Ik kijk de kamer rond; ik heb al van alles gehad. Mijn heerlijke huis, de kat, de lente die komt, Jan Willem, de kids… Ik start mijn computer op en mijn agenda verschijnt op het scherm. ‘Ezra Kaptein (2016)’ staat er bovenaan mijn dag. Ik laat mijn gedachten de vrije loop.

22 maart 2016

Vijf jaar geleden, de dag dat Ezra werd geboren. Ezra, zoon van Marije en Richard, broertje van Eva, Boaz. Broertje van Levi, al thuis bij zijn Vader, nog geen jaar eerder. Wat was het een bijzonder geschenk dat Marije opnieuw zwanger was. Wat waren er zorgen toen bleek dat Ezra een hartafwijking had. Maar, we geloofden en hoopten en vertrouwden. En soms was er de twijfel. Een paar maanden daarvoor stonden Marije en ik samen bij het graf van Levi. Een plekje vol herinneringen en symboliek. Nog geen echte steen, want, zo zei Marije voorzichtig, wat als er straks twee namen op moeten komen te staan? Ik wilde er niet aan denken, ik wilde het niet geloven.

En dan het bericht… Ezra is geboren!

Vier het leven

Vijf jaar zou hij vandaag zijn geworden. Drie weken heeft hij slechts geleefd. Ik kan niet anders dan ook vandaag een berichtje schrijven aan Marije. 

Lieve Marije, vandaag denk ik in het bijzonder aan jullie. De geboortedag van Ezra, alweer 5 jaar geleden. Wat is de tijd voorbijgevlogen, maar ook, wat lijkt het kort geleden. Vandaag vieren jullie jullie lieve, dappere zoon die maar zo kort hier mocht zijn. Jullie vieren én jullie missen. Een lege plaats in huis, maar niet in jullie hart. Ezra… wat een spannende tijd was dat. Wat hebben we gebeden, gehoopt, geloofd… wat een onvoorstelbaar diep verdriet toen het anders ging. Ik vergeet nooit meer dat ik, na mijn bezoekje aan jullie en Ezra, naar buiten liep. De lucht was gitzwart. Er stonden wat mensen na te praten. Ik wilde niet praten, er waren geen woorden. Maar toen sprak de hemel zelf. Een prachtige regenboog stond in de lucht. Alsof God de hemel en de aarde op dat moment aan elkaar verbond. ‘Ik ben er, Ik blijf trouw, Ik draag, Ezra en jullie.’ Toen begon het te regenen. Ik zat in mijn auto, de tranen stroomden over mijn gezicht. De hemel huilde mee.

Vandaag vier ik het leven van Ezra mee. Ben ik dankbaar dat ik jou ken en ben ik dankbaar dat er na Levi en Ezra nog twee prachtige wondertjes in jullie leven zijn gekomen. Nee, geen vervanging, dat kan niet, maar twee kostbare levens die je mag koesteren en waar je van mag genieten. Ik vind je een fijne, eerlijke en moedige vrouw. Geniet van vandaag en ik bid jou de troost van God toe als jouw hart huilt.’

Noem de namen

Terwijl de gedachten nog even door rollen open ik mijn facebook. Ik scroll door de berichten heen. Coronaberichten sla ik over, reclame ook, politiek boeit me nu ook niet, maar dan blijf ik hangen bij een berichtje van een collega-auteur. Vier jaar geleden…de geboortedag van Amanda.

‘Vier jaar geleden alweer. Het lijkt veel minder lang. Heel eventjes was ze er maar. Onuitwisbaar.’ 

Kort geleden kwam het verhaal van Ineke en de geboorte van Amanda in een boek uit. ‘Als er niets meer klopt’, is de titel van het boek dat schrijft over de zwangerschap, geboorte en en het overlijden, nog voor de geboorte van Amanda, dochter van Ineke Marsman. Haar hartje klopte niet meer. Ze werd geboren en het bleef stil. Wat een gemis, wat een leegte. Ik denk aan Ezra die nog drie weken geleefd heeft. Maar dat waren drie weken vol spanning, apparaten en artsen aan een bed. Wat is er beter? Er is geen ‘beter’ of ‘slechter’. Het is allebei rauwe rouw.

Ik scroll nog verder door mijn nieuwsberichten. Weer blijft mijn aandacht hangen. Een zus die de geboortedag van haar zus viert.

Ik laat je los om je anders vast te houden

Je te begroeten in mijn ademtocht

En je te bedanken voor dat wat jij mij nog iedere dag geeft!

Geboortedag Willeke Weeda 22 maart 2021

Webinar

De dag vliegt voorbij. ‘s Morgens een overleg met de boekhouder, daarna een bezoek met inhoud die ik nog even voor me houd, gevolgd door een online vergadering. Daarna ga ik nog even zitten om mijn cursus ‘rouwverwerking’ die ik mocht schrijven voor de NHA af te ronden. Ik voel me tevreden en dankbaar. Dat ik mijn ervaring en kennis mag delen met anderen is zo fijn.

‘s Avonds volgen Sophie, met wie ik samen de rouwgroep begeleid, en ik een online cursus / webinar over het verlies van een kind. Ik luister met interesse en aandacht naar de verschillende sprekers. Er springt er één voor mij uit. Irma, moeder van Anna die slechts 9 jaar mocht worden, raakt me. Ze vertelt over haar prachtige dochter die een hersentumor kreeg en een half jaar later overleed. ‘Wat is het fijn als mensen haar naam noemen’ sluit ze haar verhaal af.

Ik rijd naar huis, net voor de avondklok. Zachtjes zeg ik hardop: ‘Ezra, Amanda, Willeke…’ en ik bid dat ik voor de achterblijvers tot zegen zal zijn. Ik vier jou, Ezra, Amanda en Willeke!

Mijn boek ‘Doorleven – Omgaan met verlies en rouw‘ is opgedragen aan Ezra en Levi