Drama’s
Donderdagochtend, een ochtend als alle andere, een ochtend die nooit meer uit het geheugen van velen gewist kan worden. Een ongeluk met een stint en een trein, vier kinderen overlijden ter plekke, een vijfde ligt in het ziekenhuis samen met de begeleidster van de kinderopvang die het voertuig bestuurde.
Die ochtend blijven er vier stoeltjes op school leeg. Verdrietige, onthutste, aangedane leerkrachten bezoeken de plek des onheils. Iedereen heeft het erover. Het kinderdagverblijf blijft dicht en zal de rest van de week gesloten zijn.
Zaterdagochtend, een ochtend als alle andere. Ik ga naar de bibliotheek met één van mijn pleegkinderen, draai een was en rommel wat in huis. Niet wetend dat in het geboortedorp van mijn man zich een drama afspeelt. Als ik ‘s middags even op facebook kijk en mijn oog valt op een bericht waarin staat dat het stil is geworden in Papendrecht check ik het nieuws. Met ongeloof, verdriet, boosheid en machteloosheid lees ik het nieuwsbericht. Een familiedrama. Ouders en twee kinderen dood gevonden.
Nooit meer
De rest van de dag volg ik af en toe het nieuws en laat ik mijn gedachten de vrije loop. Wat een schok zal dit zijn voor naaste familie, voor buren, vrienden en kennissen. En als maandag de scholen weer beginnen zullen ook op die basisschool twee lege stoeltjes staan. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Mijn gedachten gaan uit naar al die leerkrachten, naar de medewerkers van de buitenschoolse opvang, naar de trainers van sportclubs, naar de leiding van de zondagsschool, naar iedereen die op wat voor wijze dan ook betrokken is bij deze kinderen. Nooit meer zal de klas, de groep, de club, het team, compleet zijn. Er ontbreekt een stukje van de puzzel waardoor het plaatje niet meer kloppend is. Een stukje dat niet te vervangen is, dat nooit meer gevonden zal worden.
Een verantwoordelijke en heftige klus voor de juffen en meesters die, zelf ook geraakt door zoveel onrecht en leed, aan de kinderen moeten uitleggen dat het stoeltje leeg zal blijven. Dat het werkje niet meer zal worden afgemaakt, dat er iemand anders naast je zal komen zitten.
Verwarrend
Een dodelijk ongeluk, hoe kon het gebeuren? Wat ging er mis? Was er iets mis met de stint? Waarom precies op dat moment een trein… waarom een wagen vol kinderen? Vragen waarop waarschijnlijk nooit een passend antwoord komt. Want als kinderen zo jong overlijden, is er nooit een kloppende verklaring. Kinderen zijn bestemd om te leven, niet om te sterven. Ze hebben het leven nog voor zich en hebben nog zoveel te ontdekken.
Een familiedrama, hoe verwarrend is dat voor iedereen die dit gezin kende. Misschien waren er wel signalen, misschien heb je je wel eens zorgen gemaakt maar dit ook weer weggewuifd (er is toch hulpverlening ingeschakeld?). En dan zo’n bericht. Een nachtmerrie, met alle verwarrende gevoelens van dien.
Geen oordeel
In deze dagen merk ik hoe we met elkaar op zoek zijn naar verklaringen. We willen weten hoe het heeft kunnen gebeuren. Als er een gerucht opduikt dat de remmen van de stint niet gewerkt hebben, wordt dat met beide handen aangegrepen. Alsof we een reden moeten hebben waardoor we het immense verlies kunnen plaatsen. Alsof we iemand de schuld moeten kunnen geven van dit drama.
Als het woord ‘familiedrama’ in de media verschijnt betrap ik mezelf erop dat ik direct de koppeling leg met eerdere familiedrama’s, met jeugdzorg, met (v)echtscheidingen en dat ik ergens al een dader heb aangewezen.
Maar ik wil niet oordelen. Ik wil meeleven, vol compassie zijn, bewogen zijn. Bij zulke drama’s als deze week zijn alleen maar slachtoffers. De schuld geven aan iemand verzacht het verdriet en het gemis niet. Het maakt alleen maar boos en bitter. En het brengt niemand terug.
Wijsheid
Ik wens alle leerkrachten die komende week, of ooit in hun loopbaan in het onderwijs, de kinderopvang of bij de sportvereniging, een klas, groep of team moeten begeleiden waarin een stoel, een plek, leeg zal blijven toe:
- Wijsheid om de juiste woorden te vinden om dit nieuws te brengen
- Moed, om te bespreken wat er besproken moet worden
- Tranen om met elkaar het verdriet te kunnen delen
- Kracht om zelf overeind te blijven bij zoveel vragen en verdriet
- Steun van collega’s, ouders en hulpverleners
- Creativiteit om de herinneringen levend te houden
- Gevoeligheid om er speciaal te zijn voor de introverte en hooggevoelige kinderen
- Ruimte zodat vragen gesteld mogen worden zonder een antwoord te hoeven geven
- Troost voor jezelf om daar ook weer van te mogen uitdelen
- Geloof in herstel van gebrokenheid, hier nog met blijvende littekens, ooit volmaakt.
Binnen één week weten we van 6 stoelen die leeg blijven. Maar naast deze overleden kinderen zijn er nog zoveel andere kinderen die overlijden door ziekte, een ongeval of moord. De meeste aandacht gaat (terecht) naar de nabestaanden, de familie, de vrienden.
Laten wij, mensen die op afstand betrokken zijn, er waar we kunnen, zijn voor de leerkrachten, begeleiders, coaches en kinderwerkers die met deze lege stoel geconfronteerd worden. Voor wie een klas of groep nooit meer compleet zal zijn.
Ik kijk met verlangen uit naar de dag dat alles nieuw zal zijn, de belofte die God aan ons geeft:
God zal al hun tranen drogen. Niemand zal meer sterven, en er zal geen verdriet en geen pijn meer zijn.
(Openbaring 21:4)
0 reacties
Trackbacks/Pingbacks