Vakantie
Morgen gaan we op vakantie. Een jaarlijks terugkerend fenomeen voor ons. En, eerlijkheidshalve, ieder jaar weer een uitdaging om met ons bijzondere gezin een ontspannen week te creëren. De twee oudsten van 19 en 17 jaar zijn inmiddels gewend aan het reilen en zeilen tijdens de vakantie. De twee jongste broers van 8 en 11 jaar hebben het pas één keer bij ons meegemaakt. Het is te merken want ze zijn zenuwachtig en drukker dan anders.
Voor mij voelt op vakantie gaan een beetje dubbel. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om weg te zijn en ergens anders in een ritme van ‘niets hoeven’ te komen (waar ik vervolgens van allerlei dingen toch moet doen van mezelf :)). Aan de andere kant hang ik aan het gewone, vertrouwde thuis zijn.
Rouw
De laatste dagen kwamen er veel nieuwsberichten langs die me raakten. Het zijn niet de grote oorlogen, hoewel die vreselijk zijn. Het zijn de kleine berichten tussendoor. Een doodgereden kind; een vechtscheiding met een dodelijke afloop; een 12-jarige die overlijdt aan kanker; tientallen misbruikte kinderen… wat een leed.
Mijn gedachten gaan terug naar vier jaar geleden. We gaan naar hetzelfde park als nu. Ik zit op de rand van mijn bed huilend de koffers te pakken. De vakantie staat vast en dus ga ik maar ik weet niet hoe. De depressie, die later een bipolaire stoornis bleek, houdt mij volledig in zijn greep. Maar het lukt! Alles zit in de auto en na een paar uur rijden ben ik toch echt op mijn vakantieadres. Achteraf gezien is het een week vol rouw. Rouw om geen eindeloze energie meer te hebben. Om ergens van binnen te weten dat mijn werk, de vele werkzaamheden, niet meer terugkomt. Rouw om mijn jas vol prestaties en mogelijkheden uit te doen.
Een week van rouw, maar ondanks dat ook een week vol hilariteit waarin de turbulente weken daarvoor naar de achtergrond raken. Even kan ik weer voelen waar het om gaat: leven! En ik geniet. Het kan dus echt: rouwen én genieten.
Rouw gaat niet op vakantie
- Vorig jaar gingen we nog met het hele gezin weg…
- De vorige vakantie hadden we niet kunnen bedenken dat ons kind er niet meer zou zijn…
- Hadden we toen maar meer met elkaar gedaan…
- Onze vakantie zal nooit meer hetzelfde zijn nu we weten dat ons kleine meisje in het zwembad misbruikt is…
- Ik had niet kunnen vermoeden dat mijn gezondheid in één jaar zo achteruit kon gaan…
- We hadden nog zoveel plannen…
Rouw gaat mee; het reist mee met waar jij gaat. Dat doet pijn en confronteert.
Het is oké
Rouwen kent geen goed of fout en iedereen rouwt op een eigen manier. Ik schreef er uitgebreid over in mijn boek ‘Doorleven‘. Misschien is het extra moeilijk om op vakantie te gaan met een gemis dat je meedraagt. Dat is logisch en, hoe cliché ook, dat mag er zijn. Je hoeft de gedachten erover niet te verbannen en de gevoelens niet weg te stoppen.
Misschien geeft een vakantie juist een periode van rust. Van aanvaarding, hoe vreemd dat ook zal voelen. Ik denk terug aan de vakantie van vier jaar geleden. Midden in mijn rouwproces van loslaten merkte ik iets nieuws. Iets dat heel klein begon en wat langzaam groeide (en nog altijd doorgroeit). Het besef dat het oké is. Dat ik ook waardevol ben als ik niet de duizendpoot ben die altijd ‘ja’ zegt. Toen, zittend bij de haard op het terras, besloot ik mijn praktijk voor psychosociale therapie te sluiten. Het gaf pijn én opluchting. Alsof mijn longinhoud groter werd.
Rouwen en vieren
Rouw waar om te rouwen valt
Voel het verlies
Huil waar om te huilen valt
Voel het verdriet
Vier wat er te vieren valt
Beleef het feest
Kijk terug naar wat er mooi was
Beleef het steeds
Hoop en wanhoop
Verdriet en vreugde
Gemis en geluk
Verliezen en ontvangen
In dat alles Gods vrede
Ver boven alles uit
Zijn liefde en troost
Met jou mee op reis
0 reacties