Zondag

‘Vier de genade!’, staat met grote, vrolijke, letters boven de Bijbelstudie die ik deze morgen lees. Zondag vandaag en dus een mooie gelegenheid voor wat bezinning. In het tijdschrift ‘Precious & Beloved’ dat ik van de stapel gepakt heb gaat het eerste thema over het vieren van de vrijheid, en daar is genade een onderdeel van.

Het woordje genade roept bij mij herinneringen op aan een rouwdienst niet al te lange tijd geleden. Een nog jonge man, broer van één van mijn vriendinnen en vader van een klasgenootje van onze jongste overleed. Het was niet zomaar een sterfgeval (zoals niet één sterfgeval ‘gewoon’ is). Deze man kon het leven niet meer volhouden. Jaren geknokt, gezocht, gevonden, weer kwijtgeraakt, toch weer proberen maar uiteindelijk het niet meer kunnen opbrengen om te leven.
Op de rouwkaart stond een door hemzelf geschreven lied over ‘Genade’. Dat woord, en dat lied, kwam ook terug in de dienst voorafgaand aan de begrafenis.

Genade

Als ik de titel van het stuk zie ‘Vier de genade’ denk ik even na. Ik geloof in genade. Gods genade voor mij zodat ik Hem nu en straks onder ogen kan komen ondanks fouten en tekortkomingen. Genade voor mezelf zodat ik mezelf niet afstraf of mijn lichaam onder teveel druk zet. Die is al moeilijker, want mijn perfectionistische en calvinistische inslag staan genade met mezelf nogal eens in de weg. Hoewel, in deze vakantie ben ik best aardig voor mezelf. In plaats van met mijn pijnlijke rug door te lopen en mijn gevoel uit te schakelen (ja, dat kan ik tot op zekere best wel hoge hoogte), slik ik nu al een paar dagen trouw mijn pijnstillers. Met resultaat, want vanmorgen sta ik binnen een minuut al naast mijn bed.

Genade voor anderen vind ik over het algemeen niet zo moeilijk, dacht ik tot een maand geleden. Ik zit in een rouwdienst en kijk rond wie er allemaal nog meer zijn. Mijn blik blijft hangen op iemand vlak voor mij. Iemand van wie ik weet dat hij een kind misbruikt heeft. De rest van de dienst en de dagen erna heb ik er last van. Ik voel me gefrustreerd en boos. Hetzelfde gevoel dat ik heb als ik berichtjes lees over rechtszaken waarbij iemand wordt vrijgesproken omdat er niet genoeg bewijs is. Of als ik lees dat er seksueel misbruik zaken in een doofpot zijn beland en eenmaal eruit gekomen worden afgedaan als ‘verjaard’ of ‘dader ontkent’.

Verlies

Ik heb nog geen letter gelezen maar het woordje ‘Genade’ heeft al minstens duizend gedachten veroorzaakt. Ik lees de studie en de artikelen die erna komen. Genade, vrijheid, loslaten, het heeft allemaal met elkaar te maken. Ik lees een artikel over een jong stel dat hun pasgeboren kindje na twee weken al moet loslaten. Ze overlijdt, het kindje dat hen papa en mama maakte. Een jaar later gevolgd door een miskraam.

Het artikel boeit me. Het thema ‘verlies en rouw’ houdt me al lange tijd bezig. De afgelopen maanden nog meer dan anders nu mijn boek over dit thema bijna klaar is. Wel zware kost voor de vakantie bedenk ik me even later. Ik leg het tijdschrift weg en ga een doelloze lijntekening maken. Ondertussen laat ik mijn gedachten nog even de vrije loop.

Het is stil in het huisje. Iedereen doet iets voor zichzelf. De één zit op de playstation, de ander leest een boek. Buiten regent het de hele ochtend al. Op de tuintafel landt af en toe een koolmeesje die de chipsrestjes van de dag ervoor opeet.

Taboe

‘s Middags klaart het op en na een uurtje zwemmen, gevolgd door een saunabezoekje in eigen vakantiehuisje en een heerlijke douche, pak ik een leesboek en ga buiten in het net doorkomende zonnetje zitten. Het boek stond al een tijdje op mijn lijstje maar thuis kom ik slecht aan lezen toe.

‘Dat zal ik jullie nooit aandoen’ (Petra Ferwerda) is het verhaal van Petra die haar man verloor door zelfmoord. Ik begin te lezen en bij pagina 115 leg ik het boek weg. In één adem ga ik met Petra mee door haar leven, door de tijd samen met haar man, tot dat onverwachte, ongelofelijke, definitieve moment.

In de flap van het boek staat een tekst die me raakt: ‘Zelfdoding laat een spoor van gebroken harten achter zich. Laten we het taboe en de vooroordelen doorbreken.’

Inderdaad! Wat een oordeel en vooroordeel hangt er aan dit onderwerp vast. Weer komt het woordje genade bij me boven. Laten we genadig zijn voor hen die worstelen met het leven. Maar ook voor hen die achter bleven nadat een geliefde een einde aan zijn of haar leven maakte. Er kunnen zulke harde, kwetsende woorden worden gesproken.

Spelletjes

Uit het huisje komt de lucht van gebakken vlees en uien. Jan Willem is bezig om het avondeten klaar te maken en ik duik nog even in mijn Libelle Zomerboek die ik van de vorige vakantie heb overgehouden. Samen met de jongste zoek ik verschillen die we werkelijk op geen één afbeelding allemaal kunnen vinden.

Na het eten knip ik een spelletje uit het tijdschrift. Een spelletje naar mijn hart. Met vragen en opdrachten. Ik laat iedereen een kaartje trekken en om beurten lezen we de vragen en opdrachten voor. Het is hilarisch. Hoewel ik de opdracht ‘Laat de persoon rechts van je een lokje van je haar knippen’ toch echt niet laat uitvoeren. ‘k Ben vorige week nog bij de kapper geweest en degene rechts naast me is motorisch niet de meeste handige… JW doet ook een rondje mee. Hij is als laatste aan de beurt en voor hij aan zijn opdracht begint wordt eerst de eettafel verschoven. Ik ben benieuwd. Dan pakt hij zijn kaartje en leest: ‘Draaf met de persoon links van je op je rug een rondje om de groep’. Ha ha… ik zit links van hem! Dit is leuk! Ik spring op zijn rug (oh…. wat ben ik blij dat die 33 kilo eraf zijn… en Jan Willem vast ook) en JW draaft een rondje om de tafel.

Vier het leven

De kids vinden het prachtig en hebben het grootste plezier. De rest van het spelletje bewaren we voor later in de week. Tijd voor een potje Kubb met de middelste. Na twee-nul voorsprong waagt hij het er weer op. Hij gaat goed, maar dan kom ik terug. Uiteindelijk heb ik bijna al zijn paaltjes om. Om in het thema van vandaag te blijven ben ik genadig en laat ik hem een stap vooruit zetten om de afstand te verkleinen. Mijn genade kost me bijna mijn winst maar uiteindelijk lukt het me toch! Drie-nul voor mij! Dat vier ik met koffie.

Vakantie is heerlijk, dat ik dat gewoon toch bijna vergeten was… Op vakantie vier ik het leven nog bewuster, nog intenser. Zodat ik straks bij thuiskomst er weer kan zijn voor al die anderen voor wie het leven zo eindeloos zwaar kan aanvoelen.

Herken je jezelf in waar ik hierboven over schreef en heb je ook het gevoel dat het leven te veel of te zwaar voor je is? Blijf alsjeblieft niet alleen met deze gedachten rondlopen maar praat erover met je huisarts of zoek contact met www.113.nl.