De appelboom

Vandaag ga ik aan de slag met mijn online cursus ‘Doorleven’. Twee staan er al online en nu ben ik bezig met een derde, specifiek over kinderloosheid. Doorleven, rouwkost, deze cursussen, het zijn de vruchten van de afgelopen jaren.

‘Kijk de appels! Ze worden echt groot!’ roept één van de kids die door de tuin banjert. Ik ga even kijken. De appelboom is mijn favoriete boom in mijn tuin. Nou ja, boompje, want hij staat in een pot en veel groter zal hij dan ook niet worden. Ik heb hem een jaar of 6 geleden gekocht. De eerste twee jaar gebeurde er niets. Hij groeide maar daar was dan ook alles mee gezegd. Toen kwam er één dapper appeltje aan en het jaar erna drie. Het jaar daarna was een goed jaar voor de boom, in de zomer waren de takken zwaar van de appels die eraan hingen. En toen weer een jaar niks. Dit jaar hebben we welgeteld tien appels.

Vanaf het voorjaar, als de appelboom bloeit, houd ik hem nauwlettend in de gaten. Het is een wonderlijk fenomeen. Eerst de mooie roze bloemen waar tientallen bijen op landen. Dan valt de bloesem uit en is het spannend wat er gebeurt. Zullen er appels komen of niet? Er kwamen appels, heel veel. Toch redden ze het niet allemaal. Bij een harde wind vallen er een heleboel kleine appeltjes af. De rest  van de vruchten groeit door, krijgt kleur en wordt groter. Ik doe er niets aan, behalve water geven als de regen uitblijft.

Impact

Ik zit met mijn laptop aan tafel. Eerst verdiep ik me in twee modules van de cursus die ik speciaal voor de stichting Als kanker je raakt aan het schrijven ben. Over de impact van het hebben (gehad) van kanker. In mijn gedachten passeren heel wat mensen die ik ken de revue. Mensen die aan die rotziekte overleden zijn of die er nu tegen vechten. Mensen die kanker hadden en echt volledig hersteld zijn maar ook mensen bij wie de kanker blijvende gevolgen heeft. Verlies van gezondheid brengt rouw met zich mee. En rouwen is topsport, het kost al je energie.

Ik stuur de modules op per mail zodat anderen mee kunnen lezen en het van commentaar kunnen voorzien. Dan ga ik door met dezelfde stukken te herschrijven voor de cursus die over ongewenste kinderloosheid gaat. Het brengt me terug in de tijd.

Onvruchtbaar

Gestructureerd als ik ben, met mijn cyclus waar ik de klok op gelijk kan zetten, zou ik allang zwanger moeten zijn. Een eerste bezoek aan de huisarts en wat testen resulteert in een verwijzing naar het ziekenhuis. Ik ga er vol vertrouwen heen. Tegenwoordig is alles mogelijk, zo denk ik. Allebei krijgen we een serie onderzoeken, ik onderga een kijkoperatie en na een paar maanden zitten we bij de gynaecoloog. Ik kan het kamertje nu nog uittekenen. Het nieuws is slecht. We zijn onvruchtbaar en wel zo erg dat behandeling zinloos is. De gevolgen zijn groot. Ik raak in een enorme depressie. Je kunt erover lezen in mijn boek ‘Tranen in mijn koffie‘.

‘Een jongen uit mijn klas heeft een kanarie uit de lucht geschoten.’ zegt Damian die zijn groepsapp van school checkt. We hebben er samen plezier om en vinden het ook wel een beetje zielig voor de eigenaar van het beestje. Ongewenst kinderloos ben ik nog steeds. Kinderloos ben ik allang niet meer. Wat zijn er veel kids gekomen, gegaan en gebleven. Wat is het soms onmogelijk zwaar en ingewikkeld geweest om te zorgen voor kinderen met een grote rugzak vol bagage maar wat heeft het ook ontzettend veel plezier en voldoening gebracht. De vruchten van onze kinderloosheid.

Posttraumatische groei

Eerder deze week schreef ik over de monsters uit mijn verleden. De gebeurtenissen die scheefgroei hebben veroorzaakt in mijn leven. Die er bijna voor hebben gezorgd dat ik met wortel en tak verwijderd was van deze aardbodem. Of beter gezegd, die ervoor zorgden dat ik dacht dat ik beter niet meer verder kon leven, dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. Trauma’s die lange tijd mijn ontwikkeling en persoonlijke groei afremden. Totdat ik ging praten en delen. Heel voorzichtig kwamen er nieuwe blaadjes en uitgroeiende takken aan mijn levensboom. Het ging niet in één rechte lijn omhoog en het ging allesbehalve snel. Net toen ik dacht dat ik stevig genoeg was voor een volgende stap, een gezin stichten, kinderen krijgen, brak die tak in een keer af. Het was voor mij een trauma erbij.

Een tijdlang groeit mijn boom niet verder. Zo lijkt het tenminste aan de buitenkant. Maar niets is minder waar. Mijn proces gaat verder, ik blijf gesprekken hebben, ik leer mezelf kennen, krijg hulp en medicatie en dan zijn daar weer nieuwe scheuten en groene blaadjes. Heel langzaam maar zeker kom ik tot bloei. Durf ik mezelf de moeite waard te vinden en kan ik eindelijk geloven (hoewel lang niet altijd) dat mensen echt van me houden.

Posttraumatische groei noem ik het. Een prachtig woord dat ik ergens in een boek eens tegenkwam. Wat hoopvol dat een trauma niet het einde is maar dat er uit iets dat bijna dodelijk is, nieuw leven kan komen.

Vruchten plukken

Ik kom aan het eind van de module. Het laatste stuk gaat over ‘De winst uit een verlies’. Heel voorzichtig schrijf ik daarover, want ik weet als geen ander hoe makkelijk praten hierover een dooddoener wordt. Ik schrijf vanuit mijn persoonlijke ervaringen, want de winst uit verlies kun je alleen maar voor jezelf vaststellen. Al schrijvend voel ik me blij worden. Ik ben gegroeid en tot bloei gekomen en de vruchten zijn duidelijk zichtbaar. Wat hebben we het goed met elkaar in ons gezinshuis, wat een heerlijk stel kids waar we voor mogen zorgen. Drie boeken staan er op mijn naam en ik ben nog lang niet uitgeschreven. Ik heb al zoveel mooie reacties gehad van mensen die de vruchten plukken van mijn schrijfsels en het delen van mijn leven.

Ik denk aan mijn praktijk waar ik met zoveel mensen onderweg ga, een eindje meeloop, samen met die ander zoek hoe we de groei kunnen bevorderen. Het zijn de vruchten van mijn ingewikkelde verleden. ‘De shit van het verleden is de mest voor de toekomst’, is een bekende uitspraak. Opeens moet ik erom grinniken. Mensen vragen zich wel eens af hoe ik toch al die dingen doe, waar ik alle energie en tijd vandaan haal. Maar kijkend naar deze uitspraak is het niet meer dan logisch. Ik heb echt stinkend goede mest gehad!

Ook voor jou

Ik schrijf niet om te laten zien hoe goed ik ben of hoe fantastisch ik het gedaan heb. Want zo is het niet. Ik ben echt door een hel gegaan en de jaren van groei en herstel waren ronduit pijnlijk. Mijn reden om te schrijven en te blijven schrijven over mijn leven is om jou hoop te geven. Ook jij mag groeien, misschien moet er eerst wel gesnoeid worden, tot bloei komen en vol verwachting kijken welke vruchten er ontstaan.

Denk nog maar eens aan de appelboom. Die boom doet niet veel meer dan daar staan, vocht uit de aarde halen en zonlicht tot zich nemen. Ik ondersteun hier en daar een tak, geef water als er tekort is en af en toe wat mest omdat de grond waarin hij staat nu eenmaal niet zo rijk is aan voedingsstoffen. Laat de shit uit jouw verleden, of misschien wel uit jouw heden, de mest zijn voor de toekomst! Als het je helpt, pluk dan af en toe maar wat vruchten bij mij. Er is genoeg en ik deel graag met jou.